အျပင္မွာမုိးေတြရြာေနတယ္.
ျပတင္းမွန္တံခါးကုိ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရုိက္ခတ္ေနတဲ႔ မုိးစက္ေတြက တစ္ေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္မွာ အေတြးေတြမ်ားေစတယ္.
အထူးသျဖင္႔ အခုလုိ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသးဘဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႔ အရသာကုိ ခံစားသက္၀င္ေနတဲ႔ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္အတြက္ေပါ႔..
တစ္ခါတစ္ရံမွာ မုိးေရစက္ေတြက စည္း၀ါးကုိက္ညီစြာ ကခုန္ေနတဲ႔ ကေခ်သည္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ခႏၵာကုိယ္ေပၚက တန္ဆာပလာေတြအခ်င္းခ်င္း ရုိက္ခတ္ေနတဲ႔ အသံလုိမ်ိဳး... ခၽြင္.. ခၽြင္.. ေဖ်ာက္..ေဖ်ာက္... နဲ႔..
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႔ အခန္းထဲမွာ တိတ္တဆိတ္စာဖတ္ေနတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ကုိ မနာလုိတဲ႔ တေစၦတစ္ေကာင္ကပဲ ကုိယ္႔မွန္တံခါးကုိ သူ႔လက္သည္းနဲ႔ လာျပီး ကုတ္ျခစ္ေနတဲ႔ အသံမ်ိဳး... ေတာက္... ေဖ်ာက္...ေဖ်ာက္..ေတာက္..နဲ႔...
မုိးေရစက္ေတြထဲမွာ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႔ ၀ိညာဥ္ေတြ ပူး၀င္ေနတယ္.
ဟုတ္တယ္.
စဥ္းစားၾကည္႔ေလ...
ညက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္. ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔ အိမ္ခန္းေတြက မီးလုံးေတြ ကုိယ္စီေမွးမွိတ္ၾကလုိ႔ ညရဲ႔ ပဥၥလက္အတတ္မွာ မိန္းမူးေမ႔ေမ်ာေနၾကတယ္.
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ အေ၀းက ၾကားရတဲ႔ လူနာတင္ကားက ဥဩဆဲြသံလုိမ်ိဳး၊ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚက ကပ္ျပီး ဆင္းသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ဆင္းသံလုိမ်ိဳး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားတစ္စင္းရဲ႔ ၀ုန္း၀ုန္းဂ်ဳံးဂ်ဳံးအသံလုိမ်ိဳး တစ္ခ်ိဳ႔က လဲြရင္ ညက ပကတိ အေမွာင္က်လုိ႔... အျပစ္ကင္းစြာ (သုိ႔မဟုတ္) ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းစြာ တိတ္ဆိတ္လုိ႔...
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးေရစက္ေတြက သူတုိ႔ရဲ႔ ရွင္သန္ႏုိးထျခင္းေတြကုိ ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစြာနဲ႔ က်ဴးရင္႔သီဆုိေနၾကတယ္.
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ရင္ဘတ္ေပၚ အသာေမွာက္တင္လုိက္ျပီး ေခါင္းအုံးကုိ နံရံနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ေနရာခ်လုိက္တယ္.
ျပီးေတာ႔ ေဘးတစ္ေစာင္းအသာေလးမွီခ်လုိက္ျပီး ျပတင္းတံခါးအျပင္ဖက္က ဟုိး အေမွာင္ထုၾကီးထဲကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ႔စြာ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္...
သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္က တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ညကုိ မရည္ရြယ္ဘဲ ျပက္ရယ္ျပဳလုိက္မိတယ္...
....
ျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ခရီးလည္း အေတာ္ေရာက္ခဲ႔ျပီ...
ဘာေတြကုိ ျပီးေျမာက္ခဲ႔ျပီလဲ. ဘယ္လုိေတြ ခရီးဆက္ေနလဲ... ဘာေတြကုိ ဦးတည္ေနလဲ...
ဒီေမးခြန္းေတြကုိ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရတာ သိပ္ေတာ႔ မသက္သာလွဘူး...
ကုိယ္႔ဘ၀မွာ အျမဲမွတ္မိ သတိရေနမယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ရွိခဲ႔ဖူးတယ္.
ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာရဲ႔ "ေနာင္ရုိးတုိက္ပဲြ" သင္ခန္းစာပဲ...
အဲဒီ႔တိုက္ပဲြမွာ ဘုရင္႔ေနာင္ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ႔ပုံေတြက ကုိယ္႔စိတ္ဓာတ္ကုိ အျမဲလႊမ္းမုိးခဲ႔တယ္.
အထူးသျဖင္႔ ကုိယ္႔ထက္ အင္အားအဆမတန္ၾကီးမားတဲ႔ ရန္သူကုိ ရင္ဆုိင္ရာမွာ သူအသုံးျပဳခဲ႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး နည္းဗ်ဴဟာကုိေပါ႔...
ရန္သူနဲ႔ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ကူးျပီးတာနဲ႔ ရဲမက္ဗုိလ္ပါေတြစီးနင္းလာတဲ႔ ေဖာင္ေတြ အကုန္လုံးကုိ ဖ်က္ဆီးခုိင္းတယ္. အမတ္ေတြက ကန္႔ကြက္စကားဆုိျပီး အေရးၾကဳံေသာ္ အသုံးမျပဳရာေလာ လုိ႔ ေစာဒကတက္ၾကတယ္.
ဘုရင္႔ေနာင္ျပန္ေျပာတဲ႔ စကားက ကုိယ္႔ရင္ထဲကုိ စူးနစ္၀င္သြားခဲ႔တယ္.
"ေနာက္ျပန္ဆုတ္စရာ လမ္းစမရွိ၊ ကိုယ္႔အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔ရာ အခြင္႔အေရးကား တစ္ဖက္ရန္သူကုိ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္မွသာ ျဖစ္၍ ရဲမက္တုိ႔ သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္း အမႈေတာ္ ထမ္းစိမ္႔ေသာငွာ ေလွေဖာင္တုိ႔ကုိ ဖ်က္ေပ၏"
ဒီတုိက္ပဲြကုိ ဘုရင္႔ေနာင္ ႏုိင္ခဲ႔တယ္.
ဒီသင္ခန္းစာကုိ စသင္ခဲ႔ရတုန္းက ကုိယ္က မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ပဲ ရွိခဲ႔ေသးတယ္. ဒါေပမယ္႔ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႔ ေနာင္ရုိးတုိက္ပဲြ သင္ခန္းစာကုိ ႏွစ္သက္ခဲ႔ဖူးတယ္.
ဒီလုိနဲ႔ ဘ၀တစ္ေကြ႔မွာ ဘုရင္႔ေနာင္ေပးခဲ႔တဲ႔ သင္ခန္းစာကုိ အသုံးျပဳခြင္႔ ၾကဳံၾကိဳက္လာခဲ႔တယ္.
....
တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္ျပီးခ်ိန္...
တစ္အိမ္လုံးရဲ႔ ဆႏၵကုိ ဆန္႔က်င္ျပီး ကုိယ္၀ါသနာပါတဲ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ကုိ ေရြးခ်ယ္တက္ခြင္႔ရတာကိုကပဲ ကုိယ္႔ရဲ႔စိတ္ဓာတ္အင္အားကုိ ပုိျပီး အားေကာင္းလာေစခဲ႔တယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ခဲ႔တယ္.
ေန႔စဥ္သင္ေနရတဲ႔ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာ အာရုံအျပည္႔ႏွစ္ထားလုိ႔...
ဒုတိယႏွစ္မွာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ေျဖဆုိမယ္႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံပညာေတာ္သင္ ကိစၥကုိ အျပည္႔အ၀ဦးတည္ခ်က္ထားလုိ႔...
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေတြ အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္ခဲ႔တယ္.
ေက်ာင္းပိတ္သြားတဲ႔ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ တတ္ႏုိင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္ျပီး ပညာကုိ ဆက္လက္သင္ယူၾကလုိ႔..
တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း ရန္ကုန္ကို ဆင္းျပီး ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြ တက္ခါ ေက်ာင္းကုိ သိပ္ျပီး ဦးတည္ခ်က္မထားေတာ႔ဘဲ အဆင္ေျပသလုိ က်င္လည္ေနၾကလုိ႔...
ကုိယ္ကေတာ႔ သႏၷိဌာန္ျပင္းျပစြာနဲ႔ပဲ မႏၱေလးမွာ ရေအာင္ေနခဲ႔တယ္.
အျပင္အလုပ္လုပ္ရင္ ကုိယ္႔အတြက္ အခ်ိန္မရွိမွာစုိးလုိ႔ဆုိျပီး တကၠသုိလ္၀င္တန္းေက်ာင္းသားေတြကုိ စာျပေပးတဲ႔အလုပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တယ္.
အားတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ အမ်ိဳးသားစာၾကည္႔တုိက္မွာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးနဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္လုိ႔၊ ညေနခင္းေတြမွာ နန္းေရွ႔က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဂ်ပန္စကားေျပာနဲ႔ သဒၵါကုိ အပတ္တကုတ္ ေလ႔က်က္သင္ယူလုိ႔...
ကုိယ္႔ရဲ႔ Roll No. ကလည္း အုိေကတယ္. ဂ်ပန္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္အဆင္႔ကလည္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည္႔ရွိတယ္.
ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာတဲ႔ေနာက္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင္႔ခဲ႔တယ္. ေက်ာင္းကုိ ျပန္သြားျပီး ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္ဆုအေၾကာင္း စုံစမ္းမိခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ျပိဳက်သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္.
ပညာေတာ္သင္ဆု အစီအစဥ္ မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔...
အဲဒီ႔တုန္းက မႏၱေလးက်ဳံးေဘးက ခုံတန္းလ်ားေလးေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ျပီး အသံတိတ္ေၾကကဲြေနခဲ႔တဲ႔ ကုိယ္႔ခံစားခ်က္နဲ႔ ကုိယ္႔မ်က္ရည္ေတြကုိ ဘယ္သူမွ မသိမျမင္ခဲ႔ဘူး...
"ေတာက္!"
အိမ္ျပန္လာေတာ႔ ကုိယ္ဖတ္မွတ္ေလ႔လာေနဆဲ ဂ်ပန္စာအုပ္ေလးေတြကုိ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ အၾကာၾကီး စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
အဲဒီ႔ေန႔က ေနာက္ဆုံးပဲ...
သံေသတၱာအနီေလးရဲ႔ ဟုိးေအာက္ဖက္နားမွာ ကုိယ္ သုံးႏွစ္သုံးမုိးေလ႔လာသင္ယူခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္စကားေျပာစာအုပ္ေလးေတြ၊ သဒၵါစာအုပ္ေလးေတြ၊ အဘိဓာန္ေလးေတြ တိိတ္ဆိတ္စြာ အနားယူသြားခဲ႔တယ္...
စိတ္နာတယ္.. သြားၾကေတာ႔..........
ဒီေနရာကုိ ျပန္မလာေတာ႔ဘူး... ဒီေက်ာင္းၾကီးကုိလည္း ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး.
ေနာက္လ အနည္းငယ္အၾကာမွာ ရန္ကုန္ကုိ အျပီး ေျပာင္းခဲ႔တယ္. ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတစ္ခုမွာ စာရင္းသြင္းျပီး ကုိယ္႔စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြကုိ ပရုိဂရမ္ေတြ ေရးတဲ႔ဖက္ ေျပာင္းယူခဲ႔တယ္.
သင္တန္း ဒုတိယအဆင္႔ျပီးခ်ိန္မွာပဲ ေဆာ႔ဖ္၀ဲလ္ ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုက ျပဳလုပ္တဲ႔ ေရးေျဖစာေမးပဲြကုိ လက္တည္႔စမ္း၀င္ေျဖၾကည္႔တယ္.
ကုိယ္ေအာင္ခဲ႔တယ္.
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံႏုိင္ခဲ႔ဘူး. ကုိယ္႔ကုိသင္ေပးတဲ႔ ဆရာလည္း မယုံႏုိင္ခဲ႔ဘူး.
ေရးေျဖျပီးေတာ႔ ႏႈတ္ေျဖအင္တာဗ်ဴးအဆင္႔ဆင္႔ကုိ ျဖတ္သန္းျပီးတဲ႔ေနာက္ ကုိယ္အလုပ္ရခဲ႔တယ္.
တစ္ပတ္လုပ္ျပီးေတာ႔ ကုိယ္ထြက္စာျပန္တင္ခဲ႔တယ္. ကန္႔သက္ခ်က္ေတြမ်ားလြန္းတဲ႔ ေနရာမွာ ကုိယ္႔အစြမ္းအစေတြကုိ မေပးဆပ္ႏုိင္ဘူး. ျပီးေတာ႔ ကုိယ္႔ခြန္ကုိယ္အားနဲ႔ သြားႏုိင္တဲ႔ ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ သူတုိ႔ပုိ႔မွ ေရာက္ျပီး တစ္သက္လုံး သူတုိ႔ကုိ ျပန္အလုပ္အေကၽြးျပဳေနရတာမ်ိဳး ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး..
ကန္ေတာ္ၾကီးေဘးက ေရျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း အလုပ္ထြက္စာတင္ခဲ႔တဲ႔ေန႔က ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပဳံးျပီး ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္.
"ငါဟာ လုိခ်င္တာကုိ ထုိက္တန္စြာ ေပးဆပ္ၾကိဳးစားျပီး ရေအာင္ယူတတ္သလုိ ငါမႏွစ္သက္တဲ႔အရာတစ္ခုက ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေနပါေစ ျငင္းပယ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္"
............
ကုမၸဏီအလုပ္ကထြက္ျပီး ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ဆရာ၀င္လုပ္ရင္း ကုိယ္၀ါသနာပါတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ႔လာေနခဲ႔တယ္.
ကုိယ္႔မွာ အားကုိးစရာ အေဖက မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီ. အေမကလည္း အိမ္ေထာင္ရွင္မ စစ္စစ္... သားသမီးေတြကုိ ခ်စ္ဖုိ႔၊ ဂရုစုိက္ဖုိ႔၊ ၾကင္နာဖုိ႔... ဒါကလဲြရင္ ကမၻာၾကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေတြ အေမနားမလည္ဘူး. သိလည္းမသိဘူး.
ဒါေပမယ္႔ အေမေပးခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ႔ ခ်စ္ျခင္းၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ပဲ ကုိယ္ ဒီေလာကၾကီးကုိ စိန္ေခၚခဲ႔တယ္... ဒီ႔ထက္ပုိျပီး အေမဘာမွ လုပ္ေပးစရာမလုိဘူး. ကုိယ္႔ကုိ ခ်စ္ၾကည္ျမတ္ႏုိး ယုံမွတ္ကုိးစားတဲ႔ အေမ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ပဲ ကုိယ္ တုိက္ပဲြအလီလီအတြက္ အသင္႔ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္.
ပုိက္ဆံမရွိတဲ႔ ကုိယ္လုိ ငမဲြအတြက္ ႏုိင္ငံျခားကုိ ေက်ာင္းသြားတက္ရဖုိ႔ဆုိတာလည္း ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္လုိ အထိနာခဲ႔ဖူးျပီ...
တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ကုိလည္း ျပန္မသြားခ်င္ေတာ႔ဘူး. သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ အလုပ္ေလးလုပ္လုိက္၊ ေက်ာင္းေလးေျပးတက္လုိက္၊ စာေမးပဲြေလးေျဖလုိက္နဲ႔ အတန္းေတြ တစ္တန္းျပီးတစ္တန္းတက္လာေနၾကတယ္.
သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ႔ စင္ကာပူကုိထြက္ျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ၾကတယ္.
ကုိယ္႔ကုိလည္း ေခၚတယ္.
စင္ကာပူကုိ ေက်ာင္းသြားတက္ဖုိ႔အတြက္ သင္တန္းေတြတက္ေနစဥ္မွာပဲ ဒီ႔ထက္ပုိေကာင္းတဲ႔ အခြင္႔အလမ္းေတြ ရွိေနေသးပါလားဆုိတာ ကုိယ္သိလာခဲ႔ရတယ္.
အဲဒီ႔အခြင္႔အေရးအတြက္ ကုိယ္ဘာလုိမလဲ. ကုိယ္ဘာေတြ ေပးဆပ္ရမလဲ စုံစမ္းတယ္. ေလ႔လာတယ္. ေမးျမန္းတယ္. စူးစမ္းတယ္.
အုိေက... ဒါလား.. ရတယ္.. ဒီဥစၥာလား... ျဖစ္တယ္. အက်ိဳးအျမတ္ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ... ဒီလိုဒီလုိရွိတယ္.
အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးတုိင္ပင္ၾကည္႔တယ္. သူကေတာ႔ မယုတ္မလြန္ေျပာပါတယ္.
စင္ကာပူကုိ ေက်ာင္းသြားတက္ဖုိ႔ဆုိရင္ အနီးစပ္ဆုံး ေနာက္ႏွစ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္. အဲဒီ႔ႏုိင္ငံဖက္ကုိလုပ္ရင္ေတာ႔ တစ္ျခားစာေမးပဲြေတြ ထပ္ေျဖရမွာနဲ႔ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္သုံးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားႏုိင္တယ္..
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ႔စကားကုိ သူေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔က (၄၅) ကားၾကီးေပၚမွာ အတူတူစီးလာလုိ႔ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ေရွ႔ကုိ ေရာက္ေနခ်ိန္...
အေ၀းမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ေလးဆူဓာတ္ပုံေရႊတိဂုံဘုရားၾကီးကုိ စိတ္ထဲက ဦးခ်ရွိခုိးလုိက္ရင္း ရင္ဘတ္ထဲကုိ မာန္သြင္းလုိက္တယ္.
"ငါရေအာင္လုပ္မယ္."
.......
ဗီဇာရဖုိ႔ သိပ္ခက္တဲ႔ ႏုိင္ငံတစ္ခုကို ပိုက္ဆံမရွိဘဲ ေက်ာင္းသြားတက္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ရူးႏွမ္းျပီး လက္ေတြ႔မဆန္တဲ႔အၾကံတစ္ခုလုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေျပာလာရင္ ကုိယ္စိတ္မဆုိးဘူး. သူေျပာတာမွန္တယ္.
ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ကုိယ္ ဒီႏုိင္ငံကုိေရာက္ဖုိ႔ ရူးသြပ္စြာ ၾကိဳးစားခဲ႔လုိ႔ပဲ...
မနက္ခင္း အိပ္ယာထ ေရတစ္ခြက္ေသာက္ခ်ိန္မွာ ေရခြက္နားပါးစပ္ေတ႔လုိ႔ ကုိယ္ဒီလုိေျပာခဲ႔ဖူးတယ္.
"ငါ တုိဖယ္လ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ရမယ္. အေမရိကားေရာက္ရမယ္."
ည အိပ္ယာ၀င္ခါနီး အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္တင္လုိ႔ လက္မေလးႏွစ္ခုကုိ ထိထားျပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ၾကားရုံေလာက္အသံေလးနဲ႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္.
"ငါ စေကာလားရွစ္ ရရမယ္. အေမရိကားေရာက္ရမယ္."
သူမ်ားေတြ အၾကံျပဳသလုိ အုန္းမႈတ္ခြက္မတီးခဲ႔ဘူး. ေဗဒင္ေတြ ယၾတာေတြ မေခ်ခဲ႔ဘူး.
ကုိယ္ယုံၾကည္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္အင္အားနဲ႔ပဲ အခက္အခဲေတြကုိ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းခဲ႔တယ္.
ကုိယ္႔ကုိ မာနၾကီးတယ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔က ေျပာတယ္.
ျပန္ေျပာခြင္႔ျပဳပါ...
ကုိယ္႔မွာ ဥစၥာမရွိဘူး.. အသုိင္းအ၀ုိင္းမရွိဘူး.. အေထာက္အပံ႔မရွိဘူး.
ဒါေပမယ္႔ ေအာက္က်ေနာက္က်မခံခ်င္တဲ႔ စိတ္ရွိတယ္. မာန္ရွိတယ္.
ငါလုိခ်င္တာကုိ ငါရေအာင္ၾကိဳးစားယူမယ္ဆုိတဲ႔ မာနရွိတယ္.
ဒီမာနမ်ိဳး မရွိသင္႔ဘူးလား.. ဒီမာန္မ်ိဳး မထားသင္႔ဘူးလား...
ဒီမာန္ကုိ ကုိယ္တန္ဖုိးထားျမွင္႔တင္တတ္သလုိ ဒီမာန္ကုိ ထိပါးေစာ္ကားလာသူေတြကုိလည္း ကုိယ္႔ဘ၀ထဲက အျပီးအပိုင္ ထုတ္ပယ္ပစ္လုိက္သည္အထိ ကုိယ္က အျငိဳးအေတးၾကီးတယ္.
သူမ်ားေတြနဲ႔ တန္းတူ ပညာေတာ္သင္ဆုေတြ ကုိယ္ရခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ စိုက္ထုတ္ရမယ္႔ ပမာဏမ်ားလုိ႔ ဗီဇာမ၀င္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး.
သုံးနွစ္အၾကာမွာ စိတ္ၾကိဳက္ေက်ာင္းတစ္ခုကုိ ၀င္ခြင္႔ရတယ္. ပညာေတာ္သင္ဆုလည္း အျပည္႔နီးပါးရတယ္. ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီ႔ေက်ာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ျပီး ဗီဇာ၀င္ခဲ႔တယ္.
ဗီဇာမရဘူး...
အဲဒီ႔ေန႔က မွတ္မွတ္ရရ မုိးဖဲြဖဲြေလးေတြ က်ေနခဲ႔တယ္...
ဖုိင္တဲြအျဖဴေရာင္ေလးကုိ ကုိင္လုိ႔ အဓိပတိလမ္းမၾကီးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္တုန္းက ကုိယ္ ေခါင္းငိုက္စုိက္က်မေနခဲ႔ဘူး..
ေခါင္းေမာ႔ထားခဲ႔တယ္.
ေကာင္းကင္ေပၚက က်ဆင္းလာေနတဲ႔ မုိးေရစက္ေတြကုိ ဆီးၾကိဳဖုိ႔..
ျပီးေတာ႔ ကုိယ္႔မ်က္ရည္ပူေတြနဲ႔အတူတူ အဓိပတိလမ္းမၾကီးေပၚကုိ ျဖတ္စီးဆင္းသြားေစႏုိင္ဖုိ႔....
အဲဒီ႔ေန႔က အဓိပတိလမ္းမၾကီးအတုိင္း ေခါင္းကုိေမာ႔လုိ႔၊ ဖုိင္တဲြေလးကုိ လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလုိ႔ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေဆာင္ၾကီးဖက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္...
ကုိယ္နဲ႔အတူတူ ဗီဇာမရတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႔က ေျပာတယ္.
ေတာ္ပါျပီ. တစ္ျခားႏုိင္ငံကုိပဲ သြားေတာ႔မယ္. အဲဒီ႔ဖက္ကုိ ခြေလွ်ာက္ထားတာ ေတာ္ေသးတယ္ တဲ႔...
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးမိတယ္. မင္း အဲဒီ႔ႏုိင္ငံေတြဖက္ကုိ ေက်ာင္းမေလွ်ာက္ထားမိတာ မွန္သလား မွားသလားလုိ႔...
တုံဆုိင္းမေနဘဲ ကုိယ္႔ရင္ဘတ္ထဲက တုံ႔ျပန္တယ္.
"တစ္ျခားႏုိင္ငံေတြကုိ ခြျပီး ေက်ာင္းမေလွ်ာက္ခဲ႔တာ မွန္တယ္. မင္းေဖာင္ဖ်က္ခဲ႔တာ မွန္တယ္. မင္း ဒီႏုိင္ငံကုိပဲ ေရာက္ေအာင္ ထပ္ၾကိဳးစားရမယ္."
အဲဒီ႔ေန႔က မုိးေရစက္ေတြက ေအးစက္ေနေပမယ္႔ ကုိယ္႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ပူေလာင္ေနခဲ႔တယ္.
ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလုံးပဲ ေရစုန္ေမ်ာရေတာ႔မလုိ...
...............
တစ္စစီ ျပိဳကဲြသြားတဲ႔ ကုိယ္႔စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ဘာသာတရားနဲ႔ ျပန္လည္စုစည္းျပီး ေနာက္ တစ္လအၾကာမွာ ဗီဇာျပန္၀င္ခဲ႔တယ္. နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ကုိယ္႔ကုိ အရင္တစ္ခါ ျငင္းပယ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေကာင္စစ္၀န္နဲ႔ပဲ ျပန္ေတြ႔တယ္.
ဒီတစ္ခါလည္း ျငင္းပယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားျပန္တယ္.
ခံျပင္းစိတ္က ဟုန္းခနဲထေတာက္တယ္.
ဗီဇာ၀င္တဲ႔အခါ ဘာေမးရင္ ဘာျပန္ေျပာရမယ္ဆုိတာေတြ ကုိယ္႔ျဖစ္ရပ္မွာ အက်ဳံးမ၀င္ေတာ႔ဘူး...
ကုိယ္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ အေျခအေနကုိ ကုိယ္ပဲ အေကာင္းဆုံးသိတယ္.
ေကာင္စစ္၀န္နဲ႔ အေခ်အတင္စကားေျပာေနခ်ိန္မွာ လုံျခဳံေရး၀န္ထမ္းက အသင္႔အေနအထားနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနတယ္.
ဟင္႔အင္း... သူတုိ႔ ငါ႔ကုိ မႏုိင္ေစရေတာ႔ဘူး...
ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ ငါ႔အခြင္႔အေရးအတြက္ ငါရေအာင္ တုိက္ပဲြ၀င္မယ္....
ကုိယ္တင္ျပတဲ႔ ထုေခ်လႊာကုိ ေသခ်ာမဖတ္ဘဲ ကုိယ္႔ကုိ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ ေကာင္စစ္၀န္ကုိ စကားလုံးလွလွေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္စကားစစ္ထုိးႏုိင္ခဲ႔တယ္.
ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုယ္႔ရဲ႔ ဖုိင္တဲြကုိ အထက္ကုိ တင္ျပမယ္ဆုိျပီး ျပန္ေျပာတယ္.
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ကုိယ္ ဗီဇာလာယူရတယ္.
အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အစ္မက စုိးရိမ္တၾကီးေမးတာကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျဖျပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္သြားခဲ႔လုိက္တယ္.
"ေကာင္ဆယ္လာက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာစရာမလုိေတာ႔ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္.."
အစ္မခမ်ာ သနားစရာ... မ်က္ႏွာကုိ ပ်က္သြားလုိ႔...
ပါးစပ္က ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာျပီး ကုိယ္႔ကုိဆူတယ္.
"နင္က ဘာေတြ သြားေျပာလဲမွ မသိတာ... စိတ္ညစ္ပါတယ္ဟယ္..." ဆုိတဲ႔ အသံေလးကုိ ခုထိၾကားေယာင္ေနမိတယ္.
တကယ္ေတာ႔ မိသားစုထက္ ကုိယ္႔ကုိ ဂရုစုိက္ႏုိင္တဲ႔သူ၊ ခ်စ္ၾကင္နာတဲ႔သူဆုိတာ မရွိပါလားဆုိတာကုိ နားလည္လုိက္မိတယ္.
ကုိယ္႔ဖုိင္တဲြကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနတဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ ခဏေနေတာ႔ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္လုိက္သံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္.
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ ကိတ္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကုိ လွီးစားေနရင္း ေနာက္ကုိလွည္႔မၾကည္႔ဘဲ ကုိယ္အားရပါးရ ျပဳံးေနမိခဲ႔တယ္.
လမ္းထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ဆူညံသြားခဲ႔တယ္.
"အေမ... အေမ... အေမ႔သား ဗီဇာရျပီ....ဒီမွာၾကည္႔..."
အစ္မေနာက္က ကပ္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ရင္း တစ္ဖက္လမ္းက တုိက္ခန္းေပၚက အေမနဲ႔ အစ္မၾကီးတုိ႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကုိ အရသာခံျပီး ၾကည္႔ေနမိခဲ႔တယ္.
အဲဒီ႔ေန႔ညက ကုိယ္တုိ႔မိသားစု ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ရယ္၊ ၾကက္သားခ်ဳိခ်ဥ္ေၾကာ္ရယ္ ၀ယ္စားျပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ႔ၾကတယ္.
ညဖက္က်ေတာ႔ အားလုံးအိပ္သြားခ်ိန္္မွာ အေဖဆယ္တုန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဆုရခဲ႔တယ္ဆုိတဲ႔ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္စာအုပ္ေလးကုိထုတ္၊ စာမ်က္ႏွာတစ္ေနရာမွာ ညွပ္ထားတဲ႔ အေဖ႔ဓာတ္ပုံေလးကုိ ထုတ္ၾကည္႔ရင္း ဗီဇာတံဆိပ္တုံးထုထားတဲ႔ ပတ္စပုိ႔စာအုပ္ေလးကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔ျပီး ဒုိင္ယာရီထဲမွာ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းကုိ ရုိးရွင္းစြာေရးခဲ႔ဖူးတယ္..
"ကၽြန္ေတာ္ ဗီဇာရျပီ အေဖ..."
............
"၀ုန္းးးးးးးးးးးး.... ဂ်ိမ္းးးးးးးးးးးး"
လွ်ပ္စီးနဲ႔ အတူ တဲြပါလာတဲ႔ မုိးျခိမ္းသံက သူ႔အေတြးစမ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္သည္...
အိမ္ေခါင္မုိးေပၚရွိ ေရတေယာက္မွ မုိးေရတုိ႔က တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ေအာက္ကုိ က်ဆင္းေနသည္...
ကားလမ္းမဖက္သုိ႔ စီးဆင္းသြားေသာ မုိးေရတုိ႔ၾကားထဲတြင္ သစ္တုိသစ္စေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္...
ထုိအရာမ်ားသည္ သူျဖတ္သန္းလာေသာ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ိဳးဖ်က္ခဲ႔သည္႔ သစ္ေဖာင္မ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳေနသည္ဟု ခံစားလာမိသည္...
ဒီႏုိင္ငံကုိ လာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း ေဖာင္ဖ်က္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ႔သည္...
ဒီႏုိင္ငံကုိေရာက္ျပီးေတာ႔လည္း ရည္မွန္းခ်က္ အဆင္႔ဆင္႔အတြက္ ေဖာင္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ခဲ႔သည္. ခ်ိဳးဖ်က္ခဲ႔သည္...
ေရွ႔တြင္ ကမ္းတစ္ခုကုိ ခပ္ေရးေရးျမင္ရသည္... လွ်ပ္စီးမုိးၾကိဳးမ်ားလက္ခနဲ အျဖစ္တြင္ ျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္...
အေရွ႔ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကုန္းေျမေပၚတြင္ ရန္သူ ဆူးေျငာင္႔ ခလုတ္ကန္သင္းတုိ႔က ဒင္းၾကမ္းျပည္႔ႏွက္ေနလ်က္...
အေနာက္ဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔လည္း ခက္ထေရာ္ထန္ေနသည္႔ ပင္လယ္၀ဲဂယက္တုိ႔က ဟီးဟီးဟားဟား ျမည္ေၾကြးလ်က္...
မုိးေရစက္တုိ႔က သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေျပး၀င္ဆီးပက္သည္...
ကမ္းေျခဖက္သု႔ိ ၀ံ႔စားစြာ လွမ္းၾကည္႔လုိက္သည္...
ဘ၀ေခၽြးစက္တုိ႔ျဖင္႔ ေစးထန္းေနေသာ လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားေသာ မာန္ဟုန္ဓားကုိ အားမာန္အျပည္႔ျဖင္႔ သူ ေျမွာက္လုိက္သည္...
လွ်ပ္စီးက လက္ခနဲ... ဓားသြားက ၀င္႔ခနဲ... ၀ါးေဖာင္ကုိ ခ်ည္ထားေသာ ေလွ်ာ္ၾကိဳးတုိ႔က တိခနဲ...
"မင္းကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ငါကမ္းတက္ခဲ႔ျပီ ေလာကဓံေရ...."
အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္...
ရန္ေအာင္
9 comments:
သံုးနွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္လုပ္ခဲ့တာဆုိရင္ အစ္ကို ဂ်ပန္စာ အေတာ္ရမွာေပ့ါ။ ခုေတာ့ စိတ္နာလို႕ ေမ့မ်ားကုန္ျပီလားမသိဘူး။ နွေျမာစရာၾကီး....
ခြန္လည္း စေကာ္လာမရဘဲနဲ႕ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႕ ကိုယ္ခ်ည္းဆို ဒီေနရာ လာနုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။
တိုက္ပြဲတုိင္းအနုိင္ရပါေစ။အားေပးေနပါတယ္ ;)
စိန္ေခၚမႈေတြကိုမယိုင္မလဲ သတၱိရိွရိွနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့တ့ဲ
အတြက္ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္..။
ေရွ႔ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔သာ
ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ပါေစ..။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
ခံစားခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ေရးတယ္ဆိုတာ သိတယ္
အရာရာအားလံုးအဆင္ေျပပါေစ အစ္ကို.....
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ညီမငယ္
ကိုရန္ေအာင္ေရ...
ေဖာင္ဖ်က္ႏိုင္ဖို႕က ေတာ္ယံုုစိတ္မ်ဳိးနဲ႕ မရဘူးရယ္ေနာ္..။ ေလးစားပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ႀကိဳးစားေနဆဲ..။
ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ေဖာင္ဖ်က္ပစ္မွ ေရွ႕တိုးရတာ ပိုျပီး လြတ္လပ္သလို ခံစားရေစတာကေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။
စာဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္ဝဲသြားတယ္။
One word...
BRAVO!!!
always:
Nandar
သိပ္အားက်ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတဲ႕စိတ္ဓာတ္ဘဲ
လူငယ္ေတြ အတူယူသင္႕တဲ႕ လူတစ္ေယာက္လို႕ ျမင္မိတယ္
ေလးစားအားက်မိပါတယ္..
ေလာကမွာ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပတဲ႕သူေတြသာ ေနရာရစျမဲပါ။
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ရွင္။
Congratulations!Bro!I can't find any words to say how I feel.
Post a Comment