အမွတ္တရ ေဖေဖာ္၀ါရီ....

ဒီလိုပဲ ႏွင္းေတြသည္းသည္းမည္းမည္းက်ေနတဲ႔ ေဆာင္းညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ အမွတ္မထင္ေတြ႔ရွိခဲ႔တယ္.

သူမဟာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြမပါ၊ မာယာေတြနတၳိ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြမရွိဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲကုိ ရုိးရွင္းစြာနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္ေရာက္ခဲ႔တယ္.

တကယ္ဆုိ အဲဒီ႔အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးရဲ႔ အျပင္းထန္ဆုံးလုိ႔ေခၚရမယ္႔ ေလာကဓံတရားတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ အျပင္းအထန္စိန္ေခၚေနခဲ႔ခ်ိန္ေပါ႔.

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ႔ေသးတယ္. အဲဒီ႔ေန႔က ေပါ႔.

ႏွလုံးသားထဲမွာ ကဲြရွရွဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔အတူ ျမိဳ႔ျပၾကီးတစ္ခုကုိ ေက်ာခုိင္းခဲ႔လုိ႔ နယ္ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔က တကၠသိုလ္ေလးတစ္ခုရဲ႔ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ႏႈတ္ဆိတ္ငုိေၾကြးေနခဲ႔တဲ႔ မထင္မရွား လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဆီကုိ သူမ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္ရွိလာခဲ႔တယ္..

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနဆဲပဲ...အဲဒီ႔ေန႔ကေပါ႔.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႔ေလးမွာ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ ထူးကဲစြာ က်ေရာက္ခဲ႔တယ္.
ႏွစ္ေပအျမင္႔ေလာက္ရွိတဲ႔ ႏွင္းပုံၾကီးေတြၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ႔ကစားေနခဲ႔ခ်ိန္ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ခုကုိ လာမွန္ေနတဲ႔ ႏွင္းစက္ေတြကုိ ၾကည္႔ရင္း အေရာင္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေဟာ္လုိဂစ္တာေလးတစ္လက္ကုိ အေၾကာင္းမဲ႔ တီးခတ္ေနခဲ႔တဲ႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္.

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္မွာ ပါတီပဲြလုပ္ၾကေသးတယ္. ဧည္႔ခန္းထဲခဏထြက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာလုိက္၊ သူတုိ႔ေတြကခုန္ေနၾကတာကုိ အားေပးလုိက္နဲ႔ ကုိယ္႔ဒဏ္ရာေတြကုိ အျပင္းစားတီးလုံးတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္.

ဘယ္လုိမွ စိတ္ထဲေျဖေဖ်ာက္မရတဲ႔အဆုံး ဘီယာတစ္ဗူးကုိဆဲြ၊ အာလူးေၾကာ္ထုပ္တစ္ထုပ္ကုိယူလုိ႔ ကုိယ္႔အခန္းထဲပဲ ျပန္လာခဲ႔လုိက္ေတာ႔တယ္.

ကြန္ျပဴတာကိုဖြင္႔လုိ႔ ျမန္မာသီခ်င္းခပ္ေအးေအးေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ နားေထာင္ရင္း အင္တာနက္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည္႔ေနခုိက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းတံခါး၀မွာ အရိပ္တစ္ခု က်ေရာက္လာခဲ႔တယ္.

ဖ်တ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လွပေက်ာ႔ရွင္းတဲ႔ သူမမ်က္ႏွာေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္စသတိထားမိလုိက္တယ္. မိတ္ကပ္မပါ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမဆုိးထားဘဲ ရဲေနတဲ႔ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ ပါးေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.

'မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား. ငါတုိ႔ေတြ မႏွစ္ကေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္ေလ...'

သူမက အဲလုိဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ ဘယ္မွာေတြ႔ခဲ႔ဖူးမွန္း အေျပးအလႊားျပန္စဥ္းစားယူရတယ္.

'မင္း... မူးေနျပီထင္တယ္... ဟင္းဟင္းဟင္း...'

သူမရဲ႔ ခႏုိးခနဲ႔ရယ္သံၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲ မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားမိတယ္.

'ႏုိးးး. ငါ႔မွတ္ဥာဏ္ေတြ မခ်ိဳ႔ယြင္းေသးပါဘူး. မင္းကုိ ငါေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္. '

အဲလုိေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္စကားခဏရပ္ထားခဲ႔လုိက္တယ္.

သူမက မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကုိဟန္ပါပါ ပင္႔ခ်ီရင္း ကၽြန္ေတာ္စကားဆက္မွာကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္.

'မင္းကုိ ငါ မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ညမွာ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္.'

'Geez!... ဒီလုိက်ေတာ႔လည္း မင္းက ကုိယ္ထင္ထားတာထက္ေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးလား...'

ျပီးေတာ႔ အေၾကာင္းမဲ႔သက္သက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မတုိင္ပင္ထားဘဲ ျပိဳင္တူရယ္ေမာမိလုိက္ၾကတယ္.

'ကုိယ္ ၀င္လာခဲ႔မယ္. ရမလား...'

'Sure! Come on in!'

ဒီလုိနဲ႔ပဲ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္းႏွီးမႈရခဲ႔ၾကတယ္...

တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ႔ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅ ရက္ေန႔ကေပါ႔....

......

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမၾကားမွာ ထားရွိခဲ႔တဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလးဟာ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပဲ အခုိင္မာဆုံးဖဲြ႔ေႏွာင္မိခဲ႔ၾကတယ္...

ကၽြန္ေတာ္အားလပ္မယ္႔အခ်ိန္တုိင္းကုိ သူမေမွ်ာ္ေနမိတယ္လုိ႔ ေျပာတတ္ေသးရဲ႔...

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမလာမယ္႔ ညေနခင္းေလးေတြကုိ ၀ရန္တာေပၚမွာ ထုိင္ရင္း ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔အတူ ေစာင္႔ဆုိင္းေနခဲ႔ဖူးရဲ႔...

ႏွစ္ဦးသားေတြ႔ဆုံမိခ်ိန္ေတြမွာ ဟုိးအေ၀းၾကီးကေန လွမ္းျပံဳးျပေနတတ္တဲ႔ သူမရဲ႔ ပြင္႔လင္းရုိးသားမႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏုိးမိလုိက္တာ...

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမၾကားမွာ သန္႔စင္တဲ႔ တြယ္တာမႈေတြပဲ ထားရွိခဲ႔ၾကတာပါ...

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘယ္ေလာက္ပဲ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြတင္းေနေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမၾကားမွာ အခုိင္မာဆုံး ထားရွိခဲ႔တဲ႔ စည္းတစ္ခုရွိခဲ႔တယ္.

အဲဒါကေတာ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေဘးမေရာက္ေစရဘူး. ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာကုိ ပုံမွန္ဆက္လုပ္ေနၾကရမယ္ ဆုိတာပါပဲ...

ကၽြန္ေတာ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ မေသြမဖည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနခဲ႔ခ်ိန္တုိင္းမွာ သူမ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အျမဲအားေပးေနခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္လုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ရင္ဖြင္႔ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတုိင္းမွာ သူမ ကၽြန္ေတာ္႔နားမွာ အျမဲရွိေနခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္မေတာက္တေခါက္ ကဗ်ာေတြရြတ္ျပရင္ သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထင္ၾကီးျမတ္ႏုိးေလးစားျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေငးၾကည္႔ေနတတ္ဖူးတယ္...

ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အြန္လုိင္းမွာ ခ်က္တင္းေတြထုိင္တာ မ်ားေနရင္ သူမ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျငဴစူရင္း မေက်နပ္စိတ္ေလးေတြ ျပတတ္ဖူးတယ္...

လြမ္းလုိက္တာ...

ဒီလုိေဆာင္းညေနခင္းေတြေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ပမာ ေဖးမကူညီ ထိန္းသိမ္း ေပးတတ္ဖူးတဲ႔ သူမကုိလြမ္းေနတတ္တယ္.....

ၾကာခဲ႔ျပီပဲ....

...........................

လက္ကုိင္ဖုန္းတစ္လုံးကုိင္ဖုိ႔အတြက္ေတာင္ မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ခပ္မဲြမဲြတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိမွ သံေယာဇဥ္ထားရင္း ေဖးမကူညီခဲ႔တဲ႔ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္း မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနခဲ႔တာ မလြန္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္.

သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဂရုတစုိက္ရွိခဲ႔သေလာက္ကၽြန္ေတာ္က သူမကုိ အေလးအနက္သိပ္မရွိခဲ႔ဘူး..

အထူးသျဖင္႔ ေနာက္ပုိင္းနွစ္ေတြမွာေပါ႔...

ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြဖိစီးမႈမ်ားလာရင္ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ စကားေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျပာေလ႔မရွိေတာ႔ဘူး...

အဲလုိအခ်ိန္ေတြမွာ သူမတစ္ေယာက္ အခန္းေထာင္႔ေလးမွာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ တိတ္တဆိတ္ဖတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ သူမကုိ စကားစေျပာလာမယ္႔အခ်ိန္ကုိ တိတ္တခုိးေမွ်ာ္လင္႔ေနမိတတ္တယ္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္.

ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ...

သူမ်ားတကာေတြ သူတုိ႔ခ်စ္သူေတြအတြက္ ေမြးေန႔ပဲြေတြ၊ အထိမ္းအမွတ္ေတြ၊ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းေတြကုိ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူမရဲ႔ ေမြးေန႔ကုိေတာင္ အမွတ္မရႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး...

တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ျဗဳန္းခနဲ သတိရလုိ႔ ျပန္ေတာင္းပန္မိခ်ိန္မွာ သူမက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျပဳံးေလးတစ္ခုနဲ႔အတူ ေဆြးေဆြးျမည္႔ျမည္႔ေလး ျပန္ေျပာတတ္တယ္.

'ကုိယ္႔ေမြးေန႔ျပီးသြားတာ ၾကာခဲ႔ျပီပဲကြယ္...'

ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငုိင္ေတြက်သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ပုခုံးေပၚ သူမေမးေစ႔ေလး လာတင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိ သူမဖက္ အတင္းဆဲြလွည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေအာင္ ျပန္စတတ္ေသးတယ္...

ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူမကုိကၽြန္ေတာ္ မသိတတ္ခဲ႔မိတာ ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရမိပါတယ္...

'မင္း... ကုိယ္႔ကုိ တခမ္းတနား အသိအမွတ္ျပဳေနစရာ မလုိပါဘူးကြာ...အေရးၾကီးတာက မင္းနားမွာ ကုိယ္ရွိေနဖုိ႔နဲ႔ ကုိယ္႔နားမွာ မင္းရွိေနဖုိ႔... ျပီးေတာ႔ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မခဲြမခြာဘဲ အျမဲတမ္း ေဖးမကူညီေနဖုိ႔... ဒါပဲ လုိပါတယ္... I don't expect anything from you. I just wanna be with you. That only matters...'

ၾကည္႔ပါဦး...
ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္ရုိးသားလုိက္လဲလုိ႔...
ကုိယ္ မင္းရဲ႔ ခြင္႔လႊတ္သည္းခံျခင္းေတြကုိ မက္ေမာလုိက္တာ....

သတိရလုိက္တာ...

ဒီလုိေဆာင္းညေနခင္းေတြေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ပမာ မျငဴမစူဘဲ အျမဲတမ္းနားလည္ စာနာေပးတတ္တဲ႔ သူမကုိ သတိရေနတတ္တယ္...

ၾကာခဲ႔ျပီပဲ...

.........

လူေတြကုိ နားလည္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း လူေတြက နားလည္မႈလဲြတာကုိ ခံရဖူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ညႉိးခ်ဳန္းလုိ႔ ၀မ္းနည္းအားငယ္ေနခဲ႔ခ်ိန္မွာ သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ခါတုိင္းအခ်ိန္ေတြထက္ ပုိဂရုစုိက္ခဲ႔တယ္...

'မင္းသိလား... လူေတြကုိ နားလည္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားနဲ႔. ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိပဲ အရင္ဆုံးနားလည္ေအာင္လုပ္...'

'လီယုိေတာ္စတြိဳင္းလ္က ေျပာဖူးတယ္. လူေတြက ကမၻာၾကီးကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေနၾကတယ္. ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ စတင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ေတာ႔ ဘယ္သူမွ သတိမရၾကဘူးတဲ႔... သူတုိ႔ေျပာင္းလဲတာ မေျပာင္းလဲတာကုိ မင္း ဘာလုိ႔စိတ္ထဲထားေနမလဲ. ေယာနိေသာ မနသိကာရထားျပီး မင္းကုိယ္တုိင္ပဲ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္စမ္းပါ. အခ်ိန္ကစကားေျပာပါလိမ္႔မယ္. ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာေတြပဲ ဆက္လုပ္စမ္းပါကြာ...'

တစ္ခါတစ္ရံ ေခ်ာ႔ေျပာလုိက္၊တစ္ခါတစ္ရံ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ျပစ္တင္ေျပာဆုိလုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပန္လည္တည္ျငိမ္ အားျပည္႔လာေအာင္ သူမ အခ်ိန္ေပးကူညီခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္သူမမ်က္ႏွာေပၚ ေဖးအပ္လုိ႔ အမွတ္တရ အနမ္းတစ္ခ်ိဳ႔ ေခၽြခဲ႔ဖူးတယ္....

ကၽြန္ေတာ္သူမရင္ခြင္ထဲေမွးအိပ္လုိ႔ ဘ၀အေမာေတြက ေပါက္ဖြားေပးလုိက္တဲ႔ ရွတတကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႔ ရြတ္ဆုိခဲ႔ဖူးတယ္...

ကၽြန္ေတာ္သူမဆံႏြယ္ေတြထဲ ေခါင္း၀ွက္လုိ႔ အဆင္မေျပမႈေတြအတြက္အသံတိတ္ငုိရႈိက္ခဲ႔ဖူးတယ္.

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ျမိဳ႔ျပၾကီးေပၚတက္လုိ႔ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္သြားရွာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာသြားေလ႔ရွိတုိင္း သူမ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကုိဆြဲလုိ႔ တဖြဖြမွာေလ႔ရွိတယ္...

'လူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္း... စိတ္ကုိေလွ်ာ႔... ေဒါသမၾကီးနဲ႔... ကုိယ္႔ရည္မွန္းခ်က္ကုိ မ်က္ျခည္အျပတ္မခံနဲ႔.. ပုိက္ဆံစု... အသုံးနဲ႔ အျဖဳန္းကုိ ခြဲျခားသိ... သြားတာလာတာေတြ သတိထား... '

အုိ... စုံလုိ႔ပါပဲ...

ခ်ီကာဂုိကေနထြက္ခြာလာတဲ႔ Amtrak ရထားၾကီးေပၚ ကၽြန္ေတာ္တက္လုိက္ခ်ိန္မွာ အားငယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ သူမေငးၾကည္႔ေနတတ္တယ္.

'ကုိယ္ မင္းကုိ သတိရေနမွာပါ... ဖုန္းမလုပ္ခ်င္ေန. အင္တာနက္ေလးေတာ႔ ရေအာင္လုပ္ထားေနာ္... အြန္လုိင္းမွာ ေတြ႔ၾကမယ္ေလ...'

အေမွာင္ထုထဲကုိ ရထားၾကီးတုိး၀င္သြားခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္ ဘူတာရုံမွာ ဘယ္လုိက်န္ရစ္ခဲ႔မလဲ...

ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းငယ္ေလးဆီကုိ ျပန္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္ယာေပၚပစ္လွဲလုိ႔ ၀မ္းနည္းအားငယ္ေနမလား...

ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တီးခတ္ေလ႔ရွိတဲ႔ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ဂစ္တာအုိေလးကုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတျခင္းေတြနဲ႔အတူ ဖက္တြယ္ထားေလမလား...

ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲဆြဲေလ႔ရွိတဲ႔ ပုံဆဲြစာအုပ္ေလးကုိ ဖြင္႔ၾကည္႔ရင္း သူမအတြက္ အမွတ္တရဆဲြေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပုံေလးေတြကုိ အလြမ္းေျပၾကည္႔ေနေလမလား....

ျမဳ႔ိျပၾကီးကုိေရာက္လုိ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြက္ အလုပ္အကုိင္တစ္ခုကုိ အေမာတေကာ ရွာေနခဲ႔ခ်ိန္ေတြမွာ သူမတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အြန္လုိင္းမွာ ေမွ်ာ္ေနခဲ႔မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ႔တယ္....

ေရာက္တဲ႔ေနရာမွာ ေတြ႔တဲ႔သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းရင္း ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ထိန္းေက်ာင္းေနခဲ႔ခ်ိန္ေတြတုိင္းမွာ သူမရဲ႔ ရင္ခြင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တမ္းတမိတယ္...

အင္တာနက္အဆင္ေျပလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အြန္လုိင္း၀င္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူမနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္မိတယ္.

ခ်က္ခ်င္း စကားျပန္မေျပာတဲ႔သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးျပီး ေမးေတာ႔ သူမက ျပန္ေျပာရွာတယ္...

'ကုိယ္ မင္းကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တာ မင္း ထြက္သြားကတည္းကပဲ... အခု ျပန္ေတြ႔ရေတာ႔ ၀မ္းသာလုံးဆုိ႔ျပီး ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္တာ ပါ... ကုိယ္မင္းကုိ အရမ္းသတိရတယ္...'

ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ နင္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ....

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အြန္လုိင္းမွာေတြ႔ၾကတယ္... အေတြ႔အၾကဳံေတြ ေ၀မွ်ၾကတယ္.... ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာသစ္ေတြ၊ စာတုိေပစေတြကုိ သူမနားေထာင္တယ္. သူမ က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ နားေထာင္ေစခ်င္တဲ႔ သီခ်င္းေတြ၊ ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္တယ္. ဖတ္တယ္.

အုိ... ဘာမ်ားလုိအပ္ေသးလုိ႔လဲ....

တမ္းတမိလုိက္တာ....

ဒီလုိေဆာင္းညေနခင္းေတြေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို အျမဲလြမ္းေနတတ္တယ္ဆုိတဲ႔ သူမရဲ႔ စကားသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တမ္းတမိတယ္...

ၾကာခဲ႔ျပီပဲ....

............

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမဳိ႔ျပၾကီးတစ္ခုမွာ အေျခခ် ေနထုိင္ေနခဲ႔ျပီ...

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အဆက္အသြယ္ မျပတ္ရွိေနခဲ႔တုန္းပါပဲ...

ဒါေပမယ္႔ အရင္လုိေတာ႔ စကားေတြ အၾကာၾကီး မေျပာႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူး... အဓိကကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္က မအားလပ္တာေတြေၾကာင္႔ပါ...

တစ္ခါတစ္ေလ အားလပ္ျပန္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းေနတတ္လုိ႔ သူမကုိ စကားေကာင္းေကာင္း ျပန္မေျပာမိတတ္ျပန္ဘူး...

ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး...

ဒီႏွစ္လည္း သူမေမြးေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိမရလုိက္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး....

ဘယ္ေလာက္ဆုိးလဲေနာ္...

ဒါေပမယ္႔လည္း စကားပုံတစ္ခုရွိတယ္မဟုတ္လား...

ေနာက္က်မွ ေရာက္လာတာက လုံး၀ေရာက္မလာတာထက္စာရင္ ေကာင္းပါေသးတယ္တဲ႔ေလ....

သူမအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်ခဲ႔တယ္...

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္သူမအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ဒီပုိ႔စ္ေလးေရးျဖစ္တယ္....

ဒါကုိ သူမသိရင္ ေက်နပ္မွာပါ....

သူမ တစ္ခါက ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္...

'မင္းနဲ႔ကုိယ္ၾကားမွာ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ၊ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ျပမႈေတြ၊ အလိုက္သိတတ္မႈေတြ မလိုအပ္ဘူး... မင္းလည္း ေနတတ္သလုိေန၊ ကုိယ္လည္း ေနတတ္သလုိေနမယ္. တစ္ခုပဲ ကုိယ္႔အတြက္လုပ္ေပးပါ.... '

'ဘာမ်ားလဲ' လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ႔...

'ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ မင္းကုိယ္႔ကုိ သတိရေနေပးပါ... ဒါဆုိ ကုိယ္ေက်နပ္တယ္...'

ကၽြန္ေတာ္ သူမကုိ သတိရတာေပါ႔...

အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ေတြမွာလည္း သတိရတယ္.
သူမကုိ ဘယ္သူေတြကမ်ား ထိကပါးရိကပါးလုပ္ေနၾကျပီလဲေပါ႔...

အိပ္ခါနီးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း သတိရတယ္...
ကုိယ္မရွိဘဲ သူမတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိေနမလဲေပါ႔....

မနက္မုိးလင္းလုိ႔ မ်က္စိႏွစ္လုံးဖြင္႔တာနဲ႔လည္း သတိရတယ္...
မေန႔ညက သူမ ေကာင္းေကာင္းမွ အနားယူရရဲ႔လားေပါ႔...

အခ်ိန္တုိင္း သတိရပါတယ္...

တစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ရွိတယ္...

ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ ျမတ္ႏုိးရပါတယ္ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းကုိ လူသိရွင္ၾကားတစ္ခါမွ ထုတ္ေဖာ္မေျပာျပခဲ႔ဖူးတာ၊ သူမကုိ အသိအမွတ္မျပဳခဲ႔ဖူးတာပါ...

ဒီေန႔ေတာ႔ သူမရဲ႔ ခြင္႔ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံဘဲ ဒီပုိ႔စ္ေလး တိတ္တခုိးေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္...

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျပန္လည္ဆုံစည္းျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၅) ရက္ကေတာ႔ လြန္ခဲ႔ပါျပီ...

ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖာ္၀ါရီဆုိတဲ႔ အသိတစ္ခုကေတာ႔ ရင္ထဲမွာ ခပ္ေႏြးေႏြးေလး က်န္ရစ္ေနခဲ႔ဆဲပဲ...

ဒီလထဲမွာ ပဲ သူမရဲ႔ ေမြးေန႔ရွိခဲ႔တယ္....

ဒီ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ သူမအတြက္ ဒီည တစ္စုံတစ္ခု ဆုေတာင္းေပးခ်င္တယ္...

ခင္ဗ်ားတုိ႔ သူမကုိ ေတြ႔ျဖစ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဒီစကားေလး လက္ေဆာင္ပါးလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါေနာ္...

'ကုိယ္မင္းကုိ သိပ္လြမ္းတယ္... အရင္လုိ ခဏခဏ မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ႔ေပမယ္႔လည္း ကုိယ္႔ရင္ထဲမွာ မင္းရွိေနဆဲပါပဲ.... မင္းနဲ႔ကုိယ္ ေရွ႔ေလွ်ာက္အတူတူလက္တဲြျပီး ဘ၀ခရီးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္တဲြခရီးဆက္ၾကမယ္ေနာ္...

မ်က္စိေလး တစ္ခ်က္ေလာက္မွိတ္ထားေပးပါ...

Mwahhhhhhhhhh......

ကုိယ္မင္းကုိသိပ္ခ်စ္တယ္...

ဟက္ပီးဘက္သ္ေဒးေနာ္....

ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ကုိယ္အသက္ရွင္ေနေသးသေရြ႔ မင္းအတြက္ အမွတ္တရေလးေတြ ဆက္လက္ဖန္တီးေပးေနဦးမွာပါ...

အထူးသျဖင္႔ ဒီလုိေဆာင္းညေနခင္းေလးေတြ ေရာက္တုိင္း မင္းနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ စတင္ဆုံစည္းခဲ႔ျဖစ္ၾကတဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီေလးကုိ အမွတ္တရရွိေနမိမွာပါ...

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ www.yanaung.net ဆုိတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေရ......

မွတ္ခ်က္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ညမွာ စေရးျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. အဂၤလိပ္လုိပဲ စေရးခဲ႔တာပါ. ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅ ရက္ေန႔မွာမွ စျပီး ျမန္မာလုိ စေရးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာလုိစေရးႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ရက္ကုိပဲ ယူျပီး ေဖေဖာ္၀ါရီအမွတ္တရလုပ္လုိက္တာျဖစ္ပါတယ္... ဇာတ္ရည္လည္ျပီေနာ္... ဟတ္ဟတ္...

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္