ရင္ထဲက တုိးနယား

ေတာက္!!!!

ရာရာစစကြာ...

ခံျပင္းလုိက္တာ...

ဟင္းးးးးး ဟင္းးးး ဟင္းးးး

အဲဒ႔ီခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ တနဂၤေႏြဟာ အနားမရ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္...

မနက္အေစာ ၅း၄၅ ေလာက္ၾကီး "ဒုန္းးး ဒုန္းးး ဒုန္းး" ဆုိျပီး အခန္းတံခါးကုိ လာေခါက္တယ္...

စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္. ဘယ္သူလဲကြာေပါ႔...

ကုတင္ေပၚက လႊားခနဲ ခုန္ဆင္းျပီး တံခါးကုိ ဆဲြဖြင္႔လုိက္ေတာ႔မွ...


"ေမာင္ေလး... အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္လုိ႔ လာႏႈိးတာ..."

တိန္...

"ဟာ... ဟုတ္တယ္. အစ္မ... ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္... ေဆာရီး ေဆာရီး..."

ေဩာ္...

သိပ္လည္း အေတြးေတြမလြန္ပါနဲ႔...

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းေနတဲ႔ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္က အစ္မၾကီး ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းတာကုိ လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာထားလုိ႔ေလ..

အဲဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကုိ ရႊီးဒုိင္းဆုိေျပး၊ သြားကုိ တဗ်င္းဗ်င္း တဗ်ဳံးဗ်ံဳး၊ တဗ်ီးဗ်ီးနဲ႔တုိက္၊ (သြားေတြေတာင္ ျပဳတ္ထြက္သြားမလားမသိဘူး. ဟတ္ဟတ္.) ဆံပင္ေတြက မုိးၾကိဳးပစ္သလုိ ထုိးေထာင္ေနတာကုိ ေရနဲ႔ဖိခ်...

၅ မိနစ္အတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးခန္းကိစၥျပီးသြားျပီး ေနာက္ထပ္ ၃ မိနစ္အၾကာ စုစုေပါင္း ၈ မိနစ္မွာ အ၀တ္လဲျပီး ေခါင္းျဖီးျပီးလုိ႔ ဖိနပ္ေကာက္စီးေနပါျပီ. (ဟုတ္တယ္ဗ်ာ. ေရမခ်ိဳးႏုိင္ေတာ႔ဘူး... But, သင္းပ်ံ႔ေမႊးၾကိဳင္ ဗစ္ထရီအေမႊးတုိင္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ. ဟတ္ဟတ္)

ေလယာဥ္ကြင္းကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအစ္မၾကီးတစ္ေယာက္လည္း လုိက္ပုိ႔မွာပါ. သူ႔သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ေပါ႔. အိိတ္က စုစုေပါင္း ၃ လုံး. ျမန္မာျပည္ျပန္မွာဆုိေတာ႔ အသားကုန္ဖိသိပ္ထုိးထည္႔သြားတာ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူး. ေပါင္ပုိ တမင္ေပးသယ္တာေလ. သူ႔သူငယ္ခ်င္းအစ္မၾကီးကလည္း ကားအက္ဆီးဒင္႔ျဖစ္ထားလုိ႔ ေက်ာထဲမွာ တုိက္ေတနီယမ္အေခ်ာင္းေတြ ထည္႔ထားရတယ္. ဆုိလုိတာက အေလးအပင္ေတြ မ,မႏုိင္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ. ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္လုိက္ပုိ႔မယ္လုိ႔ offer လုပ္ခဲ႔တာပါ. ကဲ. ဇာတ္ရည္လည္သြားျပီေနာ္. (ေျပာတုန္းကေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ oversleep အျဖစ္ေကာင္းေနတယ္ေလ. ဟဲဟဲ.)

ကဲဗ်ာ. အတုိခ်ဳပ္လုိက္မယ္ေနာ္. ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းေလး သုံးပုဒ္က ရွိေနေသးလုိ႔. း)

JFK ေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္သြားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ. Cathay Pacific Airline ပါ. Terminal 7 ထဲကုိ ကား၀င္သြားေတာ႔ ဟုိအစ္မၾကီးကလည္း Lane မွား၀င္တယ္ဗ်ာ. ဖူး... အဲဒါနဲ႔ ျပန္ပတ္ေနရင္ ပုိၾကာေနမွာစုိးလုိ႔ မွားတဲ႔ Lane ဖက္ကပဲ ဆင္းလုိက္တယ္.

အားပါးပါးးးး

ကားေပၚက ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ ေအးစက္ေနတဲ႔ေလထုၾကီးက ကုိယ္႔ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ တစ္ညတာခဲြခြာလုိက္ရတဲ႔ ကိႏၷရီမေလးက သူ႔ဘဲဘဲ ကိႏၷရာေလးကုိ ျဖစ္ညွစ္ေပြ႔ဖက္လုိက္သလုိ ဇြိခနဲ.. ဇြက္ခနဲ လာျပီး ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ႔တယ္.

ေလက အသံထြက္တယ္လား...

မဟုတ္ပါဘူး. ေလက တုိက္တယ္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔ပါးေတြ ေအးတယ္ဗ်ာ. ဂ်က္ကက္ကုိ ေခါင္းစြပ္ဆဲြတင္လုိက္တယ္ဗ်ာ. ဇစ္ကုိ ဇြိခနဲ ဆြဲတယ္ဗ်ာ... ကဲ. ဇြိဆုိတာကုိ ရွင္းျပီေနာ္... ဇစ္က ခ်က္ခ်င္းအေပၚထိ မေရာက္ဘူး. အဲဒါနဲ႔ေအာက္ကုိ နည္းနည္းျပန္ခ်တယ္ဗ်ာ. ျပန္ဆဲြတင္တယ္ဗ်ာ. ဇြက္..... အဲဒီ႔မွာ ဇစ္က Lock က်သြားတယ္ေလ. ရွင္းျပီေနာ္. ဇိြနဲ႔ဇြက္ကုိ... ဟတ္ဟတ္.. ဆက္ေျပာမယ္...

အိတ္ၾကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ Hand carry ကုိခ်ျပီး အစ္မၾကီးက အိတ္တစ္လုံးကုိဆဲြ. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိတ္ၾကီးေနာက္တစ္လုံးနဲ႔ Hand carry ကုိဆဲြလုိ႔ အေဆာက္အဦးၾကီးထဲကုိ ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္၊ ဂြက္ဂြက္ဂြက္ဂြက္နဲ႔ အေျပး၀င္လာခဲ႔ၾကပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္က Leather Boot စီးထားတယ္. အစ္မၾကီးက ခြာျမင္႔ဖိနပ္စီးထားတယ္. ေဒါက္နဲ႔ ဂြက္ကုိ မရွင္းေတာ႔ဘူးေနာ္. း)

နာရီၾကည္႔ေတာ႔ ၆း၄၀ ပဲ ရွိပါေသးတယ္. ေလယာဥ္က ၉ ခဲြထြက္မယ္. ေကာင္တာကေတာ႔ ဖြင္႔ေနျပီ. အဲဒါနဲ႔ ၀င္ျပီး တန္းစီလုိက္တယ္.

ကဲ. ဇာတ္လမ္း တစ္ခုေတာ႔ျပီးသြားျပီေနာ္. ေနာက္တစ္ခုစမယ္. း)

အိတ္ေပၚအသာေလး ကုိယ္႔၀ိတ္ကုိေမွးတင္ျပီး ရပ္ေနတုန္း ကုိေဇာ္၀င္းထြဋ္ ၀င္လာပါေတာ႔တယ္..

ဟုိးထား... သူ႔သီခ်င္း၀င္လာတာကုိေျပာတာပါ.. ေလာသြားလုိ႔.. း)

ဘာတဲ႔... "အနီေရာင္ေလးးးး အ၀ါေရာင္ေလးးး " ဆိုတဲ႔ သၾကၤန္သီခ်င္းေလးပါ...

ၾကက္သေရရွိလုိက္တာဗ်ာ...

အနီေရာင္ဂ်က္ကက္ေလးနဲ႔ အနီေရာင္ စကတ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ျမင္ကြင္းေလးထဲကုိ တုိး၀င္လာတာကေတာ႔...

တုိးနယားၾကီးလားလုိ႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္... ေဟာင္ေကာင္အဲလုိင္းဆုိျပီးေတာ႔ အဲလုိ မညစ္နဲ႔.. ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲဘာေတြေတြးေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္. ဟတ္ဟတ္..

တုိးနယားၾကီးမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.... တုိးနယားေလးး

တကယ္႔ကို ၾကက္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည္႔စုံတဲ႔ တုိးနယားမေလး... အဲေလ.. ေလယာဥ္မယ္ေလးလုိ႔ ေျပာတာပါ.. ေရာကုန္ျပီ. ဟတ္ဟတ္..

ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေဂၚၾကည္႔တာလြန္သြားလားမသိဘူး. သူမ နည္းနည္းရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္သြားတာကို သတိထားမိလုိက္တယ္. ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိလည္း သတိထားမိလုိက္တယ္. အိတ္ေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနတာလားလို႔မေတြးနဲ႔ဦး... Leather Boot နဲ႔ ဆံပင္ေရႊအုိေရာင္နဲ႔ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ သြားတက္ေလးနဲ႔ ကုိယ္လည္း ကုိယ္႔စတုိင္လ္နဲ႔ကိုယ္ ရွိျပီးသားပါ. အဟြတ္စ္ဟြတ္စ္... ေခ်ာင္းကလည္းမေကာင္းးးးး း)

Good morning... How are you..... တဲ႔...

ဘယ္လုိေျပာရမလဲဗ်ာ...

အသံေလးက ညက္ေညာလုိက္တာ. ညင္သာလုိက္တာ. သိမ္ေမြ႔လုိက္တာ. ႏူးညံ႔လုိက္တာ...

အာသြက္လွ်ာသြက္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အာေစးထည္႔ထားသလုိ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလုိက္ဘူးျဖစ္သြားတယ္... မနက္က သြားအျမန္တုိက္ခဲ႔တာေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

Hi... How are you? ဆုိျပီး ခပ္ျပဳံးျပဳံး ကုိယ္ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ႔ သူမက ခါးေလးကို အသာညႊတ္လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ ျပန္ျပဳံးျပပါတယ္.

"ေမာင္ရန္ေအာင္... အစ္မတုိ႔ ေရွ႔တုိးရေအာင္..."

တိန္....

ဟုတ္သားပဲ. ေရွ႔ကလူေတြနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ အလွမ္းကြာသြားျပီ... အဲလုိကုိ စိတ္ခ်ရတယ္. ဟတ္ဟတ္..

ကၽြန္ေတာ္လည္း မန္းေဒးကုိ အလုပ္ျပန္ဆင္းရမယ္႔ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္လုိ ေရွ႔ဖက္ကုိ တုိးသြားခဲ႔လုိက္တယ္. ဘယ္လုိပုံလည္း ျမင္တယ္ဟုတ္...

ဒီလုိနဲ႔ အစ္မၾကီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ထုတ္ေတာ႔ Staff က ေျပာပါတယ္.

This bag is heavy.... You will have to pay for excess..

အုိေက.. ဖုိင္းေပါ႔..

ေနာက္တစ္အိတ္တင္လုိက္တယ္.

Oh My Gosh... That bag is wayyyyy toooo heavy.... You gonna take some stuffs out, Madam.... တဲ႔..

သူေျပာမွ Scale ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္မိတယ္. 43.33 တဲ႔...

အာ... ၅၀ ေပါင္ထိ ရတာပဲကိုလုိ႔ ေတြးျပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ complain တက္မယ္အလုပ္ အဲဒီ႔ မမက ဆက္ေျပာပါတယ္.

You are allowed to carry between 25 and 32 kilos at max. This bag weighs 43 kilos...

အဲဒီ႔ေတာ႔မွ ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ႔တယ္.

မမက သေဘာေကာင္းပါတယ္. ဆက္ေျပာပါတယ္.

I will give you two boxes. Just take out some stuffs from this bag and put them in the boxes.

အစ္မၾကီးက လွမ္းေမးပါတယ္. ေပါင္ပုိေပးမယ္. မရဘူးလားေပါ႔.

မမက ျပန္ေျပာပါတယ္. ရ၀ူးတဲ႔... သိပ္မ်ားေနျပီတဲ႔... သူေျပာသလုိပဲလုပ္ပါတဲ႔. တစ္အိတ္ကုိ ေပါင္ပုိနဲ႔ေပးမယ္. ေနာက္တစ္အိတ္ကုိေတာ႔ ဟဲဗီးနဲ႔ေပးလုိက္မယ္. ပိုက္ဆံထပ္ေပးစရာမလုိဘူးတဲ႔. မင္းလည္း သက္သာတာေပါ႔တဲ႔.

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အုိင္ဒီယာေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆျပီး အစ္မၾကီးကုိ လက္တုိ႔လုိ႔ ေျပာရပါတယ္. ဒီလုိဒီလုိေကာင္းတယ္. ဟုိလုိဟုိလုိက ႏုိးဂြတ္ေပါ႔. ျမန္မာစကားကုိ ဘရုတ္ကမ္းေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး. း)

အိတ္ၾကီးကုိ ေဘးနားအသာဆဲြလုိ႔ ေသာ႔ဖြင္႔၊ မမ လာေပးတဲ႔ ကဒ္ထူပုံးႏွစ္ပုံးထဲကုိ ပစၥည္းေတြေျပာင္းေနခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္႔ကုိ တစ္ေယာက္က ၾကည္႔ေနသလုိခံစားမိလုိ႔ ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္လွပ္လွပ္ျဖစ္သြားျပီး အေပၚကုိေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔....

Can I borrow your Tape, Sir? တဲ႔

ဘယ္ကတရုတ္ၾကီးလည္းမသိဘူး. သူလည္း ေပါင္ပုိလုိ႔ ကဒ္ထူပုံးထဲ ေျပာင္းထည္႔ရတယ္ေလ. အဲဒါ ပိတ္ဖုိ႔ Tape လာငွားတာ..

လူက စိတ္နည္းနည္းေလသြားတယ္.

အဲဒီ႔အခါက်မွ တုိးနယားမေလးကုိ သတိရျပီး လွမ္းၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔...

အုိးးးး

သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္႔ေနတယ္ဗ်ာ...

ဘုရားစူး.... သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိၾကည္႔ေနတယ္.

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပစၥည္းေတြေျပာင္းေနတာကုိ ခဏခ်ျပီး ခါးဆန္႔သလုိလုပ္ရင္း သူမကုိ ျပန္စုိက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပန္ျပဳံးျပျပီး သူမ မ်က္ႏွာလဲႊသြားတယ္.

ကၽြတ္စ္.... သိပ္ခက္တာပဲ.... မင္းရဲ႔ မာယာေတြကုိ ငါနားမလည္. ငါ႔မွာလည္း မိေနတယ္. အထုပ္နဲ႔အထည္.

ဟုတ္တယ္ေလ. ကုိယ္႔အထုပ္ေတြ အထည္ေတြကုိလည္း ဆက္ေျပာင္းရဦးမယ္. သူမကလည္း ပဲေတြလာေပးေနတယ္.

ေခါင္းကုိ အသာယမ္းလုိ႔ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ၀ဲခနဲ ဘက္ခမ္းဖရီးကစ္ကစ္သလုိ ေခါင္းေပၚကုိ ဆတ္ခနဲ ေ၀႔တင္လုိက္တယ္.

လွလုိက္တာ...

ေဩာ္... အစ္မၾကီးက သူ႔တူမေလးကုိေပးဖုိ႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ အက်ၤီေသးေသးေလးကုိျမင္လုိက္လုိ႔ ေျပာတာပါ. း)

ခဏေနေတာ႔ ျပီးသြားတယ္ဗ်ာ. တစ္ပုံးကုိ Average ဆယ္ကီလုိႏႈန္းေလာက္ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္တယ္. ဒီေတာ႔ က်န္တဲ႔အိတ္ၾကီးကုိ ျပန္ခ်ိန္လုိက္ေတာ႔ ၂၇ ကီလုိနဲ႔ ကိစၥျပတ္သြားတယ္.

ဟုိမမဆီျပန္သြားဖုိ႔ တန္းစီေနတုန္းမွာ တုိးနယားမေလးက မ်က္စိထဲ၀င္လာျပန္တယ္.

ပစၥည္းေတြတင္တဲ႔ လွည္းေလးေတြကုိ ခရီးသည္ေတြက သုံးျပီး လက္မွတ္ေကာင္တာေရွ႔မွာ ဒီတုိင္းခ်ည္းထားခဲ႔ၾကေတာ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာေပါ႔.

အဲဒါကုိ တုိးနယားမေလးက လာျပီး သိမ္းတာပါ.

ညင္ညင္သာသာေလး ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိ႔ ခါးေလးအသာကုိင္းျပီး လွည္းေလးကုိ တြန္းသြား၊ ေဒါင္႔မွာသြားစီ၊ ျပန္လာ၊ လူကို ၾကည္႔ခ်င္သလုိ မၾကည္႔ခ်င္သလုိ လုပ္၊ ကိုယ္႔ေရွ႔က ျပန္ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ေနာက္တစ္စင္းသြားျပန္စီ...

ဟူးးးးးး

ေမာတယ္ဗ်ာ...

သိပ္ခက္တာပဲ. ေအးေဆးေနေတာ႔လည္း လာလာဆြတယ္. ကုိယ္က စိတ္၀င္စားဟန္ျပေတာ႔လည္း ပဲေပးတယ္. ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး.

ခဏေနေတာ႔ အိတ္ေတြကုိ Check in ဆက္လုပ္ပါတယ္. ေျပလည္သြားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ.

အစ္မၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေက်းဇူးစကားေျပာျပီး ဂိတ္၀ကုိ ျပန္လုိက္ပုိ႔ေတာ႔ တုိးနယားမေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဒီတစ္ခါ လုံး၀ၾကီး စုိက္ၾကည္႔ေနတယ္ဗ်ာ.

သူ႔စိတ္ထဲမွာ သြားေလသူကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနသလုိ... အဲေလ... ေနာက္မေတြ႔ရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ လူကုိ ၾကည္႔ေနသလုိမ်ိဳး...

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ ပရိသတ္ရယ္....

၂၀၁၀ မွာ ရည္းစားမထားဘူးဆုိတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အစ္မၾကီးျပန္ေပးလုိက္တဲ႔ Hand Carry အိတ္အလြတ္ကုိ ဆဲြရင္း သူမေရွ႔က တည္ျငိမ္စြာ ျပန္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္.

လုံး၀မၾကည္႔ဘူး.... သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္လုံး၀မၾကည္႔ဘူး...

Yes... ကၽြန္ေတာ္သူမေရွ႔က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ႔ သူမကုိ လုံး၀မၾကည္႔ခဲ႔ပါဘူး.

လြန္သြားေတာ႔မွ အစ္မၾကီးကုိ လွည္႔စကားေျပာသလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔ျဖစ္တယ္.

အၾကည္႔ခ်င္းဆံုသြားတယ္.

သူမ ျပဳံးျပတယ္.

ကၽြန္ေတာ္လည္း မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ သိသိသာသာၾကီး ျပဳံးျဖီးျဖီးၾကီး... အဲေလ. ျပန္ျပဳံးျပမိလုိက္တယ္.

ဒိန္းးးးး

ဒုိင္းးးး

ဒုန္းးးး

ဒီလိုပါပဲ.... ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေရဘဲ အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ ဆက္တုိက္ပစ္ခ်လုိက္သလုိ အသံေတြစုံသြားတယ္...

အေဆာက္အဦးၾကီးအျပင္ဖက္ကုိအထြက္၊ အစ္မၾကီးက ေက်းဇူးစကားဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သူမကုိ သြားႏႈတ္ဆက္သင္႔လား စဥ္းစားေနမိတယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာပဲ တုိးနယားမေလးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ staff တစ္ေယာက္ ဂ်ဴတီခ်ိန္းပါတယ္.

သူမ ကၽြန္ေတာ္႔ဖက္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔ရင္း ရုံးခန္းအေနာက္ဖက္ထဲကုိ ၀င္သြားတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ...

တီ...တီ... တီ....

ဟုိက္... ရွာလပတ္ရည္...

အစ္မၾကီး သူငယ္ခ်င္းကားက ေရွ႔ေရာက္ေနျပီ...

ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကုိတိခနဲျပတ္လုိ႔ အေဆာက္အဦးအျပင္ဖက္ကုိေျပးထြက္၊ ကားေပၚကုိ ျပန္တက္၊ ခါးပတ္ေတြဘာေတြ ပတ္ျပီး ေနာက္ကုိ ျပန္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လက္ျပေနေလရဲ႔.... (ေလယာဥ္ကြင္းအျပင္ဖက္က တကၠစီေတြကုိ အသြားအလာမွတ္ေနတဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲၾကီးပါ...)

ဒီလုိနဲ႔ တုိးနယားမေလးကုိ JFK မွာ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာ ထားခဲ႔ရတယ္...

အုိဗ်ာ... Terminal 7 ဗ်ာ. Cathay Pacific Airlines ဗ်ာ. JFK ေလယာဥ္ကြင္းဗ်ာ. နယူးေယာက္ဗ်ာ.... ဘာျဖစ္လဲ.... မင္း ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ...

ဘာမွမျဖစ္သြားပါဘူး... အျပန္လမ္းမွာ အစ္မၾကီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အလုပ္အကုိင္ေတြ မေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကလူေတြကို အားက်တဲ႔အေၾကာင္း၊ ခြင္၀င္သြားတာနဲ႔ေအးေဆးထုိင္စားလုိ႔ရတဲ႔အေၾကာင္း၊ ဒီမွာသာ ကုိယ္ေတြက စက္ရုပ္ေတြလုိ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ႔အေၾကာင္း စသည္ျဖင္႔ေပါ႔...

ကၽြန္ေတာ္လည္း တုိးနယားမေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လုိက္၊ yeah... That's right... ဟုတ္တယ္အစ္မ... ဟာ... ဒါမျဖစ္သင္႔ဘူး... လုိ႔ ၀ါးတားေဖာ္လုိ ဖစ္ရွ္ေဖာ္လုိ လုိက္လုိက္နဲ႔ အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

ကဲ... တုိးနယားေလးအေၾကာင္းက ဒီမွာတစ္ခန္းရပ္သြားျပီေနာ္... း)

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အ၀တ္အစားလဲျပီး ကြန္ကြန္ေလးကုိ ဖြင္႔လုိက္ေတာ႔ ကြန္ကြန္ေလးက ၀ီးးးး၊ ေ၀ါ၊ ၀ူးဆုိ ႏုိးထလာျပီး ၀င္းးးးးဆုိ စက္ျပန္ေသသြားပါတယ္.

ဟုိက္ရွ္...

စက္ကုိျပန္ပိတ္၊ ျပီးေတာ႔ ျပန္ဖြင္႔...

ဒီတစ္ခါက်ေတာ႔ ၀မ္းးးးးးးးးးးးဆုိ ဂန္႔သြားပါတယ္.

ေနာက္တစ္ေခါက္...

ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္...

Once more...

More...

More...

Oh My Gosh..... What's going on?????

လုံး၀ကုိ မႏုိးထလာေတာ႔တာပါ...

ကိုယ္ဘာမ်ားလုပ္ခဲ႔မိလဲ. ဘာေတြမ်ား၀င္ၾကည္႔မိလဲ... လုိ႔ ညတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ႔ ဘာမွလည္း အေထြအထူးမလုပ္မိ... ဘာမွလည္းမၾကည္႔မိ....

ဘယ္လုိမွမရေတာ႔တဲ႔အဆုံး ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ...

တံခါးကုိ ၀ုန္းခနဲဆဲြဖြင္႔၊ ေရခဲေသတၱာတံခါးကုိ ဆတ္ခနဲဖြင္႔ျပီး ေရတစ္ခြက္ကုိ တဂြပ္ဂြပ္ေသာက္ထည္႔ပစ္လုိက္တယ္.

ျပီးေတာ႔ အခန္းထဲျပန္၀င္လာျပီး ကုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ျခဳံလုိ႔ အိပ္ထည္႔လုိက္တယ္.

ညေန ၄ နာရီမွ ျပန္ႏုိးတယ္...

မွတ္ကေရာ....

ျပန္ႏုိးလာေတာ႔ ကြန္ေလးကုိ မၾကည္႔မိေအာင္ စိတ္ထိန္းျပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမုိးခ်ိဳးလုိ႔ မနက္စာနဲ႔ ေန႔လယ္စာေပါင္းစားလုိက္တယ္. ၾကက္ဥသုံးလုံးေမႊေၾကာ္ျပီး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ တီးထည္႔လုိက္တယ္. အဲေလာက္ပါပဲ.

ျပီးေတာ႔ ကြန္ေလးကို ျပင္တယ္ထင္လား.. ဟုတ္ဘူး...

အျပင္မွာ ေနမ၀င္ခင္ေလး အမိႈက္ေတြထြက္ရွင္းလုိက္တယ္. ေသြးနည္းနည္းပူသြားတယ္.... ညေနခင္းေဆာင္းေလေလးက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး ကုိယ္႔နားကို၊ ကုိယ္႔ပါးကုိ တုိး၀င္ေနၾကတယ္. ေနလုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ...

ျပီးေတာ႔ နက္ျဖန္အတြက္ ထမင္းအုိးတည္၊ အခန္းရွင္း၊ အမႈိက္ေတြသိမ္းနဲ႔ ညေနခင္းေလး ကုန္ဆုံးသြားပါေတာ႔တယ္.

အ၀တ္အစားလဲျပီး အျပင္ကုိျပန္ထြက္၊ Best Buy ကုိသြားျပီး မိတ္ေဆြအစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေမြးေန႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ Photo Viewer ေလးတစ္ခု သြား၀ယ္လုိက္ပါတယ္. ျပန္လာေတာ႔ ပီဇာစား၊ Cheese Cake တီးနဲ႔ ဗုိက္အေတာ္ကယ္သြားေတာ႔မွ ကြန္ေလးဆီျပန္လာခဲ႔တယ္.

အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားၾကည္႔တယ္. ဖုိရမ္ေတြဆုိတာလည္း မ်ိဳးစုံေအာင္ေရာက္တယ္.

ေဩာ္... ကၽြန္ေတာ္႔မွာ Back up ကြန္ျပဴတာအေဟာင္းေလးတစ္လုံးရွိတယ္. Pentium 3 ေလးပါ. အဲဒါေလးကုိ သိမ္းထားတာ. ျပန္ထုတ္ျပီး Ethernet Cable တပ္လုိ႔ လုိက္ၾကည္႔ရတာေပါ႔. ဟုိဖက္က ဂန္႔ေနတဲ႔စက္ေလးကုိေတာ႔ ေဘးနားမွာ ထားျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားၾကည္႔၇တာေပါ႔..

ဖူးးးးးးးးးး

မရပါဘူးဗ်ာ...

ေနာက္ေန႔မွပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ႔မယ္....

ခုေတာ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ တုိးနယားအက က်င္႔လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ...

ဟတ္ဟတ္ဟတ္..

အားလုံးပဲ ေကာင္းေသာည၊ ေကာင္းေသာေန႔ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ...

ခ်စ္ခင္စြာျဖင္႔

ရန္ေအာင္....