စက္ဘီးဆုိတဲ႔ အရာကုိ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေတြ႔ရွိခံစားဖူးခဲ႔တာကေတာ႔ ၁၉၈၇ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကပါ. အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သုံးတန္းေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္. မွတ္မွတ္ရရ သမၼတရုပ္ရွင္ရုံမွာ BMX ဇာတ္ကားတင္တယ္. အဲဒီ႔ကားကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္႔ဖူးခဲ႔လုိက္ပါဘူး. အေဖ႔ကုိ လုိက္ျပဖို႔ ပူဆာခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အေဖလည္း မအားတာနဲ႔ လုိက္မျပျဖစ္ခဲ႔ဘူးထင္ပါတယ္. ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ရုပ္ရွင္ကုိ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားျပီး ရုပ္ရွင္ထက္ BMX စက္ဘီးကုိ ပုိစဲြလမ္းသြားခဲ႔ၾကပါတယ္.
ဟုတ္တယ္ဗ်. အဲဒီ႔ရုပ္ရွင္ထဲမွာ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ ေျပးလုိက္၊ လႊားလုိက္၊ စတန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ျပလုိက္၊ အႏၱရာယ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အံ႔ဩဘနန္းျဖစ္ဖြယ္ ေရွာင္တိမ္းသြားျပလုိက္နဲ႔ အဲဒီ႔ေခတ္ အဲဒီ႔အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္႔ကုိ လူၾကိဳက္မ်ားခဲ႔တဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္က ေခတ္ျပိဳင္အေနနဲ႔ နာမည္ၾကီးတဲ႔ ႏုိင္ငံျခား ဇာတ္ကားေတြကေတာ႔ ဆုိင္ကယ္စီးတဲ႔ On The Road ဂ်ပန္ကားတုိ႔၊ ဓာတ္ပုံဆရာနဲ႔ ေရႊမင္းသမီးတုိ႔ရဲ႔ The Princess and Photographer တုိ႔ပဲေပါ႔. စပ္မိလုိ႔ ေျပာျပတာပါ. ဒါေတြျပန္ေျပာတာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဘုိးၾကီးလုိ႔ ထင္ၾကေတာ႔မလားမသိ. အဟတ္.
အဲဒီ႔ဇာတ္ကားေနာက္ပုိင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းသြယ္လမ္းမ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမက်န္ စက္ဘီးစီးတဲ႔ ေရာဂါ ထလာၾကပါတယ္. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေခတ္စားသြားလဲဆုိရင္ စက္ဘီးငွားတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြေတာင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႔လာရတယ္ေလ. စက္ဘီးတစ္စီးကုိ တစ္နာရီ ဘယ္ေလာက္ဆုိျပီး ငွားတာေပါ႔. တစ္က်ပ္လား မသိေတာ႔ဘူး ေကာင္းေကာင္းေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးဗ်.
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကုိတုိ႔လုိ ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြအတြက္ေတာ႔ စက္ဘီးငွားစီးရဖုိ႔အတြက္ကလည္း ေရႊေရာင္အခြင္႔အေရးၾကီးတစ္ခုပါ. ကုိယ္႔ေရွ႔မွာ ေရွ႔ဘီးေလးေထာင္ျပီး စီးသြားလုိက္၊ ေရွ႔ဘရိတ္ကုိ အုပ္ျပီး ေနာက္ဘီးကိုေထာင္ျပလုိက္၊ လက္တန္းေပၚ မတ္တပ္ရပ္ျပီး စီးျပလုိက္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚကုိ အလ်ားလုိက္ ႏွစ္ဘီးလုံး ခုန္တက္ျပလုိက္နဲ႔ လုပ္ျပေနတဲ႔ ရြယ္တူ ကေလးငယ္ေတြကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးစီးခ်င္တာမ်ား တစ္ပုိင္းကုိေသေနတာပဲ.
မုန္႔ဖုိးေလးေတြကုိ ၾကိဳးစားစုရင္း တစ္ၾကိမ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္နာရီ ငွားစီးျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္. သူမ်ားေတြ စီးေနတာကို ၾကည္႔ေတာ႔သာ လြယ္တာေလ. ကုိယ္တုိင္က စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးေတာ႔ ငွားလုိက္ရတဲ႔ တစ္နာရီမွာ စတန္႔ထြင္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ၊ စက္ဘီးျပန္အပ္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ဒူးေခါင္းမွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ရယ္…
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကဖူးတယ္. အာသာေျပသြားတဲ႔အတြက္ ေနာက္တစ္ေခါက္ သူမ်ားေတြ စက္ဘီးစီးေနၾကတာေတြ႔လည္း အရင္ကေလာက္ သိပ္ျပီး မက္မက္ေမာေမာ မရွိေတာ႔ဘူး. ပိုက္ဆံထပ္စုဖုိ႔ကလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူးေလ. ေနာက္ပုိင္း ပုိက္ဆံစုျဖစ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီး ငွားမစီးေတာ႔ဘူး. ေဘာလုံးခုံ၀င္ကန္တယ္. ဇယ္ေတာက္တယ္. (ဇယ္ေတာက္တာကုိ အညာမွာေတာ႔ ဘိလပ္ထုိးတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ဗ်. ဇယ္ခုံကုိလည္း ဘိလပ္ခုံလုိ႔ ေခၚတတ္ၾကေသးတယ္. ဘိလိယက္ခုံ၊ ဘိလိယက္ထုိးကေန ေရြ႔လ်ားေျပာင္းလဲသြားတာပဲလားေတာ႔ မသိဘူး ဒါက စကားခ်ပ္ပါ.) ဇယ္ေတာက္တဲ႔ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ပုိက္ဆံေတာ္ေတာ္ေလး ရွာႏုိင္ခဲ႔ၾကတယ္ဗ်. ဟုတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ လူၾကီး၀ုိင္းေတြမွာေတာင္ ၀င္ေတာက္ျပီး ပုိက္ဆံေတြ ႏုိင္ခဲ႔ၾကဖူးတယ္. ေဂၚလီနံပါတ္နဲ႔ ေတာက္တာေပါ႔ဗ်ာ. ေနာက္က်မွ ဇယ္ေတာက္ျခင္း အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ သက္သက္ ထပ္ေရးဦးမယ္.
ေလးတန္းႏွစ္မွာ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံ ျဖစ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္႔အေဖ နယ္ေျပာင္းခံရတယ္. စစ္ေတြကုိေပါ႔. ေဒသေ၀းတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အေျခအေနေတြ မျငိမ္သက္ေသးတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနေစခဲ႔တယ္. အေမရယ္၊ အစ္မႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အစ္ကုိရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေပါ႔.
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္ထားမယ္႔ အတူတူ အေဖ႔ရြာကုိပုိ႔ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္၀တ္ခုိင္းရင္း စာအံေစခဲ႔ပါတယ္. ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေမနဲ႔ သဲေတာ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔နယ္ေလး ႏွစ္ခုၾကားက နတ္ကန္ရြာေလးကုိ ေရာက္ခဲ႔ၾကပါေတာ႔တယ္.
အဲဒီ႔မွာ ၀မ္းတြင္းက အေဖ႔အသိေတြရဲ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္းႏွီးသြားခဲ႔ၾကပါတယ္. နတ္ကန္ရြာေလးနဲ႔ ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔ေလးၾကားက ႏွစ္မုိင္ခရီးေလာက္ရွိပါတယ္. ေတာသူေတာင္သားေတြက ႏြားလွည္းနဲ႔ ျမိဳ႔ေပၚ ပစၥည္းေတြ ေစ်းေန႔ေတြမွာ တက္ေရာင္းၾကသလုိ ျမိဳ႔ေပၚက လူေတြကလည္း ေတာဖက္ကုိ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ လာတတ္ၾကပါတယ္. ရြာထဲကလူေတြကလည္း စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ မနက္ဆုိ ျမိဳ႔ေပၚတက္၊ ညေနျပန္လာ အဲလုိမ်ိဳးေပါ႔. တစ္ခ်ိဳ႔ဆုိ မနက္ခင္းမွာ တစ္အိမ္တက္ဆင္း “အရီး ဘက္ထရီျဖည္႔ဦးမလား က်ဳပ္ ျမိဳ႔ေပၚတက္မလုိ႔… ေဒြးေလး. ျမိဳ႔ေပၚ ဘာမွာဦးမလဲ….”
အဲဒီ႔လုိနဲ႔ ဘက္ထရီအုိးေတြ အမ်ားၾကီး စက္ဘီးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ခ်ိတ္လုိ႔ ေတာလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကုိ က်င္လည္စြာ စီးရင္း ျမိဳ႔ေပၚမွာ ဘက္ထရီအုိး သြားျဖည္႔တတ္တဲ႔ ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႔လည္း ရွိတတ္ေသးၾကတမုံ႔.
ရြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္း ခင္ေအာင္ဆုိတာကလည္း ေဗဒင္ယၾတာမွာ နာမည္ၾကီးလြန္းလုိ႔ ျမိဳ႔ေပၚက လူေတြ လာေရာက္ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္ၾကတယ္. ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲကုိ ဆန္နီပစ္ကပ္လုိ ကားေလးတစ္စီး၀င္လာလုိက္တယ္ ဆုိရင္ကုိပဲ ႏြားေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ကုိရင္ေပါက္စေလးေတြ ကားေနာက္ကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ေျပးလုိက္ၾကတယ္. ဖုန္ေတြ တေသာေသာေနာက္မွာ ကားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ေနၾကတဲ႔ သူတုိ႔ေတြကုိ အစက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ နားမလည္ႏုိင္ခဲ႔ၾကဘူး. တကယ္႔ေတာသားေတြပဲကြာလုိ႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကေသးတယ္. အဟတ္… ဟုတ္လည္းဟုတ္တာပဲေလ. ေတာသားမုိ႔ေတာသားလုိ႔ ေျပာတာ ဘာဆန္းလဲ.
ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ႔ နားလည္စျပဳလာပါတယ္. ၃ လေလာက္ေနျပီးေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ျမိဳ႔ေပၚက ဧည႔္သည္ေတြ လာရင္ မသိမသာ လွမ္းလွမ္းၾကည္႔တတ္လာပါတယ္. ညဖက္ဆုိ ဗီြဒီယုိရုံကုိ သြားသြားၾကည္႔ခ်င္လာတတ္ပါတယ္. ရြာမွာေနရတာ နည္းနည္းေတာင္ အသားက်လာသလုိ ျဖစ္လာတာေပါ႔ေလ....
ဆုိလုိခ်င္တာက နတ္ကန္ရြာေလးနဲ႔ ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔ေလးၾကားက ေတာလမ္းေလးက အျမဲတမ္း လူမျပတ္တတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္က ရြာကုိ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္. ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔ေလးေပၚမွာ တည္းရင္ နတ္ကန္ရြာေလးကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ျမိဳ႔ေပၚက အစ္ကုိၾကီးေတြက လုိက္ပုိ႔ေပးတတ္ၾကပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ ႏွစ္ည သုံးညေလာက္ အဖြားတုိ႔ အေဒၚ ဦးေလးတုိ႔နဲ႔ ေနျပီး ျမိဳ႔ေပၚကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ျပန္တက္ၾကျပန္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ စက္ဘီးေလးက ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးပါ. ဘားတန္းပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ႔ ဘားတန္းေပၚမွာ ကုိယ္တေစာင္းထုိင္တယ္. ကုိမုိးဆုိတဲ႔ အစ္ကုိၾကီးက နင္းတယ္. အေနာက္က ကယ္ရီယာခုံေပၚမွာ အစ္ကုိ (သုိ႔) အေမ ထုိင္တယ္.
ေရွ႔မွာထုိင္ေနေတာ႔ သြားေနတဲ႔ စက္ဘီးရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ကုိ သတိျပဳမိလာတယ္. အဲဒါနဲ႔ပဲ စက္ဘီးနင္းေနတဲ႔ အစ္ကုိၾကီးကုိ တစ္ၾကိမ္မွာေတာ႔ မေအာင္႔ႏုိင္ဘဲ ေမးမိလုိက္တယ္.
“ကုိုမုိး. ေရွ႔ဘီးက ဘာလုိ႔ တေျဖာင္႔တည္းမသြားဘဲ ဟုိဖက္ယမ္းလုိက္ ဒီဖက္ယမ္းလုိက္ ျဖစ္ေနတာလဲ”
ကုိမုိးက တစ္ခ်က္ရယ္ျပီး ျပန္ေျဖပါတယ္.
“အစ္ကုိက ဘယ္ဖက္ကုိ နင္းလုိက္ရင္ လက္တန္းကုိ ညာဖက္နည္းနည္းယိမ္းေပးရတယ္. အဲဒီ႔လုိပဲ ညာဖက္ကုိ ဖိနင္းလုိက္ရင္လည္း ဘယ္ဖက္ကုိ နည္းနည္းယိမ္းေပးရတယ္.”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ တေျဖာင္႔တည္း နင္းလုိ႔မရတာလဲ…”
“ဟန္ခ်က္ေပါ႔ ငါ႔ညီရာ…. ဟန္ခ်က္ေပါ႔. ဒါမွ လဲက်မသြားမွာေပါ႔.”
သူေျပာတဲ႔ ဟန္ခ်က္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ႏုိင္ခဲ႔ေသးပါဘူး. အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားထားလုိက္မိတာကေတာ႔ ဘယ္နင္းရင္ ညာယိမ္း၊ ညာနင္းရင္ ဘယ္ယိမ္း… ဒါပါပဲ.
ရြာမွာတုန္းကလည္း စက္ဘီးစီးသင္ဖုိ႔ အဲေလာက္ အေျခအေနမေပးခဲ႔ပါဘူး. စိိတ္သိပ္မ၀င္စားခဲ႔တာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ေန႔ခင္းဆုိ စာအံလုိက္၊ ညေနခင္းဆုိ ေရထမ္းလုိက္၊ ေဘာလံုးကန္လုိက္၊ ပုရစ္တူးလုိက္၊ ပုစြန္လုံးႏႈိက္လုိက္၊ က်ီးသားရိုက္လုိက္၊ ရွဥ္႔ေတြကုိ ေလးခြနဲ႔ ပစ္လုိက္၊ မန္က်ည္းသီးမွည္႔ေတြကုိ ခူးစားလုိက္၊ ရြာရုိးကုိးေပါက္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ပါပဲ.
ေနာက္ တစ္လေလာက္ေနေတာ႔ ကုိရင္ျဖစ္တယ္. ကုိရင္ဘ၀နဲ႔ တစ္၀ါဆုိခဲ႔တယ္. တစ္၀ါဆုိတယ္ဆုိတာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ေအာင္ ၀တ္ရတာကုိ ဆုိလုိတာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ ၀ါအ၀င္က စျပီး ကုိရင္၀တ္တယ္. ျပီးေတာ႔ ၀ါထြက္ခ်ိန္က်မွ လူျပန္ထြက္ရင္လည္း တစ္၀ါရတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္. အဲဒီ႔ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ တစ္၀ါစီ ရခဲ႔ၾကတယ္.
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ကုိရင္၀တ္တုန္းက ဘဲြ႔နာမည္က ၀ါရမိႏၵပါ…. ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္. ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ဘုန္းဘုန္းလုိ႔ ျပန္ေမးေတာ႔ ဇြဲြၾကီးေသာသူတဲ႔…
ကိုရင္ဘ၀တုန္းမွာလည္း ျမိဳ႔ေပၚကုိ ႏြားလွည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ စက္ဘီးေနာက္က ထုိင္ျပီးေတာ႔ျဖစ္ေစ သြားၾကပါေသးတယ္. ကုိရင္ေတြ ျဖစ္သြားျပီဆုိေတာ႔ အိမ္မွာ အိပ္လုိ႔ မရေတာ႔ပါဘူး. ေက်ာင္းတုိက္မွာပဲ အိပ္ရပါတယ္. ညေန ၆ နာရီေလာက္ဆုိ ဘုရား၀တ္တက္ျပီး ၇ နာရီေလာက္မွာ အားလုံး အိပ္ရာ၀င္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ျမိဳ႔သားေတြအတြက္ေတာ႔ အထူးအဆန္းလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္. တစ္ေက်ာင္းလုံးလည္း လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ႔ ေမွာင္အတိက်လုိ႔ေပါ႔. ဘုရားစင္ေပၚမွာ ထြန္းထားတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္မီး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ေလးကုိ ၾကည္႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအိပ္ခဲ႔ရတာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အသံခပ္အုပ္အုပ္ေလးနဲ ႔စကားေတြ ေျပာၾကတာ၊ ကုိယ္႔ေခါင္းအုံးနဲ႔ သူ႔ေခါင္းအုံး မွားအုံးမိရင္ ဒက္ေတြ ကူးမွာစုိးလုိ႔ တဖုတ္ဖုတ္ခါျပီး ေျပာင္းျပန္လွန္ အုံးၾကတာ၊ ကုိရင္ဖုိးတုတ္ဆုိတဲ႔ ကုိရင္ၾကီးက ‘ကုိရင္ေတြ!!!!’ ဆုိျပီး လွမ္းဟန္႔လုိက္ရင္ ေခါင္းေလးေတြ ပု၀ပ္ျပီး သကၤန္းစကုိ ျခဳံခါ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကရတာေလးေတြဟာ ခု ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ မေမ႔ႏုိင္တဲ႔ ငယ္ဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါပဲေလ…
ျမိဳ႔ေပၚက အေဖ႔အသိေတြက ကုိရင္ေလးေတြကုိ ဆြမ္းစားပင္႔တယ္ ဆုိျပီး လာဖိတ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ၀မ္းကဲြအစ္ကုိေတြရယ္ ျမိဳ႔ေပၚကုိ သကၤန္းစေလးေတြ လားလားလားလားနဲ႔ ၾကြျမန္းၾကပါေသးတယ္. အဲဒီ႔ နတ္ကန္နဲ႔ ၀မ္းတြင္းေတာလမ္းေလး ၾကားထဲမွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိတယ္. အၾကီးၾကီးမွ အၾကီးၾကီးပဲ. အဲဒီ႔နားကုိေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး စကားေျပာေနရင္ေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီး လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ပဲ အာရုံစုိက္မိၾကတယ္.
ေပးထားတဲ႔ နာမည္ကုိလည္း ၾကည္႔ပါဦး
“ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္” တဲ႔ေလ….
မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာက်ၤားမရွိဘဲ ဗိုက္ၾကီးရာကေန အရွက္ရျပီး အဲဒီ႔သစ္ပင္ေပၚကေန ဆဲြၾကိဳးခ်ေသလုိ႔ ဆဲြၾကိဳးခ်ပင္ဆုိျပီး ေခၚၾကတာတဲ႔…. ညေန ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေတြမွာဆုိရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ေညာင္ျမစ္ၾကီးေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထုိင္ထုိင္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႔ရတတ္သတဲ႔… ညဖက္ မုိးၾကီးခ်ဳပ္လုိ႔ အဲဒီ႔ေအာက္က ျဖတ္ျပန္ရင္လည္း ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္လုိက္လာသလုိ ေျခသံေတြ ၾကားရတတ္သတဲ႔…
ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔မသိဘူး. ေသခ်ာတာကေတာ႔ အဲဒီ႔သစ္ပင္ၾကီးနားေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စက္ဘီးလဲမွာ အရမ္းေၾကာက္ၾကတယ္. ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီ႔နားက်မွ သဲကလည္း ၀ပ္လုိက္တာ လြန္ပါေလေရာဗ်ာ…
စက္ဘီးေတာ႔ အလဲမခံႏုိင္ဘူး. ေျမကုိင္မွာစုိးလုိ႔ေလ. (ေျမကုိင္တယ္ဆုိတာ အဲဒီ႔လုိ တေစၦသရဲ၊ နာနာဘာ၀ေတြ ရွိတယ္လုိ႔ နာမည္ၾကီးတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာ ေခ်ာ္လဲမိျပီး အျပင္းဖ်ားတတ္တာ၊ အခန္႔မသင္႔ရင္ ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ဟစ္ျပီး အသက္ပါ ပါသြားတတ္တာမ်ိဳး၊ အရပ္သုံးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အပမွီတာမ်ိဳးေပါ႔…)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေျမကုိင္မွာ၊ အပမွီမွာ ေၾကာက္ၾကေတာ႔ အရဲစြန္႔ျပီး စက္ဘီးကုိ ဇြတ္မနင္းၾကဘူး. အဲဒီ႔နားေရာက္ရင္ ဆင္းတြန္းၾကတယ္. တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႔သာေနတာ ကုိယ္စီရင္ထဲမွာေတာ႔ တစ္စုံတစ္ခုမ်ား ဘြားခနဲ ကုိယ္႔ေရွ႔က ေပၚလာမလားဆုိျပီး စုိးရြံ႔ေနတတ္ၾကတာေလ… အဲလုိအခ်ိန္မွာမ်ား ေနာက္တတ္ေျပာင္တတ္တဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က “ေဟးးးးးးးးးး” ဆုိျပီး ထေအာ္လုိက္ရင္ အဲဒီ႔ေကာင္ကို ၀ိုင္းျပီး နာပန္က်င္းၾကေတာ႔တာပဲ… ရယ္ေတာ႔လည္း ရယ္ရသား…
(ဆက္ပါဦးမည္)
အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ရန္ေအာင္
Source:
Pic 1
Pic 2
10 comments:
စက္ဘီးလို႕ဆိုလိုက္ရင္ က်ေနာ့္တံေတာင္ဆစ္ေတြကို ျပန္ျပန္ျပီးၾကည့္မိေရာဗ်ိဳ႕ စသင္ကတည္းက တတ္တဲ့အထိ လဲက်လိုက္တဲ့အေခါက္ေပါင္း
ပြန္းလိုက္တဲ့ဒူးဆိုတာ...
အပင္နာမည္ကလည္းေၾကာက္စရာၾကီး
ဆက္ရန္ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္.... :)
စက္ဘီးဆို BMX ေရာ ေမာင္ဗမာေရာ ေကာင္းေကာင္းစီးခဲ့ဖူးတယ္ ... ခုေတာ့လည္း မစီးျဖစ္တာၾကာ ... ကိုရန္ေအာင္ ေျပာမွ စက္ဘီးေလး ျပန္သတိရလာသလိုလို .... ကိုရင္ဝတ္တုန္းကေတာ့ တစ္ဝါ မေျပာနဲ႕ တစ္ပတ္ေတာင္ မရခဲ့ဖူးဘူး .. ကိုရန္ေအာင္တို႕ အမ်ားႀကီး သာတယ္ :D
အဲဒါနဲ႕ ဆက္ပါဦး သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ စက္ဘီးဆင္းတြန္းရင္းနဲ႕ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတုန္း .. ကိုရန္ေအာင္ႀကီးကိုမ်ား အပကိုင္ခံလိုက္ရေသးလား ... haha
ေနေဒးသစ္။
အေရးအခင္းၿဖစ္မွ ေမာင္ေလးက ၄တန္းဆိုေတာ့....ဟြန္႔ ဟြန္႔.......
စက္ဘီးကစီးတတ္သြားၿပီလား...တြန္းတတ္တာေတာ႕သိသြားၿပီ...
တို႔က အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္တည္းက စက္ဘီးစီးတတ္တာ။
က်မကိုက်မေမာင္ေလးက စက္ဘီးစီးသင္ေပးခဲ႔တာကို ဒီပို႔စ္ေလးက သတိရေစပါတယ္...ေမာင္ရန္ေအာင္တို႔လိုဘဲ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ စက္ဘီးကို ၁ နာရီငွားၿပီး စီးတတ္ခဲ႔ေပါ႔...ငယ္ဘ၀ေလးကိုသတိရေစလို႔ ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္....
ma mie nge
မီးခ်စ္ ငယ္ငယ္ ကေတာ့ ၁နာရီ ၅က်ပ္..
အေရးအခင္းမွာ ၄တန္းဆိုေတာ႔ အသက္ ၃၀ မျပည္႔
ရွာေသးဘူးေပါ႔ ညီမေလးသႏၱာရယ္.. ဟတ္ဟတ္
တို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္တကၠသိုလ္တက္ေနျပီ။ း)
စာေရးေကာင္းေသာကိုရန္ေအာင္
စိတ္ဝင္တစားဖတ္သြားတယ္
ခင္မင္လ်က္
စက္ဘီး အေႀကာင္းေရးတယ္ဆိုေပမယ္႔ ၀မ္းတြင္းနဲ႔ နတ္ကန္အေႀကာင္းေလးပါေတာ႔ သိပ္ေပ်ာ္တာဘဲ။ ၀မ္းတြင္းေတာင္ လြမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အစ္ကိုက ဘာမဆို ေသေသခ်ာခ်ာကို အမွတ္ထားတာဘဲ။ ရတနာေတာ႔ နတ္ကန္ကို ႏွစ္ခါဘဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ ေဗဒင္သြားေမးတာ။ ေနာက္ၿမန္မာၿပည္ၿပန္ေရာက္ရင္ ၀မ္းတြင္းကို လာလည္ပါဦးေနာ္။
ရတနာစိုး
း)
Post a Comment