ဖိနပ္တစ္ရံႏွင္႔ မာယာမနက္ခင္း...

မနက္ခင္းဟာ မာယာအျပဳံးတုတစ္ခုနဲ႔
ငါ႔ကုိ လာလႈပ္ႏႈိးတယ္..
အခ်ိန္တန္ျပီတဲ႔ေလ...

မွန္သားျပင္ထက္မွာ
ေနရာယူစျပဳေနတဲ႔ အေရးအေၾကာင္းေတြကုိၾကည္႔ရင္း
ဒီမနက္ခင္းဟာ ေနာင္တေတြနဲ႔ မုိးလင္းခဲ႔ရျပန္ျပီ...
ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ခါမွ
နိယာမတစ္ခ်ိဳ႔က တရားလာျပေနေလရဲ႔..

ညက ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ စာေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ျပန္ႏႉးႏွပ္မိေတာ႔
ျပတင္းတံခါး တစ္ခ်ပ္ လွစ္အဟမွာ
စြန္တစ္ေကာင္ ေလဆန္ကုိမာန္တုရင္း ထုိးတက္သြားခဲ႔တယ္.

တစ္စုံတစ္ရာ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔အတြက္
တစ္စုံတစ္ရာဟာ ထြက္ခြာေပးရစျမဲပါ..
တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွင္သန္ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာလည္း နိယာမအရ ေသဆုံးေပ်ာက္ကြယ္တတ္ၾကတယ္.
အျမႊာပူးေတြ ေမြးဖြား၀င္ေရာက္လာတတ္ၾကသလုိ
အစုလုိက္အျပဳံလုိက္ အသတ္ခံၾကရတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိတယ္..
၀င္လာၾကတာေတြ ရွိသလုိ
ထြက္သြားၾကတာေတြလည္း ရွိစျမဲ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သခ်ာၤသေဘာတရားနဲ႔ၾကည္႔ရင္
ဒီေလာကၾကီးဟာ ကိန္းေသတစ္ခုပါပဲ.
ဒါေပမယ္႔
ဒီကိန္းေသၾကီးကုိ အသက္သြင္းျပီး ငါတုိ႔ ရင္ခုန္စြာ ကစားေနၾကတယ္.

ထုိင္ခုံတစ္ခ်ိဳ႔ ေျပာင္းအထုိင္မွာ
အတၱတစ္ခ်ိဳ႔ ပူေဖာင္းတစ္လုံးလုိ ပြေယာင္းလာတတ္ၾကသလုိ
မႈိင္းကုန္သြားတဲ႔ မီးပုံးပ်ံတစ္လုံးလုိလည္း အိဆင္းသြားတတ္ၾကတယ္.
မထိန္းႏုိင္လုိ႔ ေပါက္ထြက္တတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိရဲ႔
မစိမ္းႏုိင္လုိ႔ ယိမ္းထုိးရင္း တဲြထုိင္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ရဲ႔
ဘာကုိမွ မခနဲ႔ခ်င္ဘူးလုိ႔ ငါေၾကြးေၾကာ္ေနျခင္းကုိက
တစ္စုံတစ္ရာကုိ အရြဲ႔တုိက္ေနတာမ်ား ျဖစ္ေနမလား...

ဘူတာရုံကအထြက္ ေကာင္းကင္ထက္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔
ျမင္ေတြ႔ေနၾက တုိက္ျမင႔္ၾကီး တစ္ပုိင္း ျမဴမႈန္လိႈင္းေတြေအာက္
လူးလြန္႔ေမွးစက္ရင္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ႔တယ္.
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ေျပာမိပါတယ္.
အေပၚမွာ အထပ္ျမင္႔ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္လုိ႔.
'မင္း... ဘယ္လုိသိတာလဲ'တဲ႔.
အလန္႔တၾကား ေဘးဘီေငးၾကည္႔မိေတာ႔
အသံပုိင္ရွင္ရဲ႔ ရယ္သံက ရင္ဘတ္ထဲက
ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္ေပၚလာခဲ႔တယ္.

'ဒီတုိက္ျမင္႔ၾကီးကို ငါျမင္ေတြ႔ေနၾကမုိ႔ပါ'
ရုိးရွင္းစြာပဲ ျပန္ေျဖမိရင္း
ကုိယ္႔အေျဖမွာ ေပ်ာ႔ကြက္တစ္ခ်ဳ႔ိ ေတြ႔လုိက္မိတယ္.
သတိမထားမိပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းေနဆဲမွာပဲ
ကိုယ္႔ရင္ဘတ္ထဲက ကုိယ္မဟုတ္တဲ႔ ကုိယ္က ျပန္ေမးတယ္.
'တကယ္လုိ႔ မင္းမျမင္ေတြ႔ဖူးတဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ခုလုိမ်ိဳး
မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ျမဴေတြ ဖုံးကြယ္ထားခဲ႔ရင္ မင္း ဘယ္လုိမ်ားေျပာမလဲ' တဲ႔...
ငုိင္သြားတယ္..

ဟုတ္တယ္..
ေတာ္ေတာ္ကုိ ငုိင္က်သြားခဲ႔တယ္...



ဒီလုိပါပဲ.
ကုိယ္႔ေရွ႔မွာ ရွင္သန္ေနထုိင္ခဲ႔ဖူးၾကတဲ႔
ပုံစံခြက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေရြးခ်ယ္ စိစစ္ရင္း
ကုိယ္႔အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနခဲ႔တာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.
'ကၽြတ္... စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ...'

ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကုိ ေခတၱရပ္ရင္း
'မင္းစီးထားတာ ဘယ္သူ႔ဖိနပ္လဲ' လုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္ေမးမိတယ္.

အေပၚကုိ မ၀ံ႔မရဲလွမ္းၾကည္႔ရင္း ခပ္တုိးတုိး ျပန္ေျဖသံၾကားမိတယ္.
'ခင္ဗ်ားရဲ႔ ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနခဲ႔တာ နွစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ႔ျပီေလ' တဲ႔...

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ျမင္ေနရတဲ႔ ျငမ္းစင္ၾကီးကုိ ေမာ႔ၾကည္႔မိရင္း
ေလဟာနယ္ထဲ ကုိယ္ထြက္ေျပးပစ္လုိက္ခ်င္တယ္.
'ျငမ္းတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ရင္း ဒီျငမ္းေပၚမွာ ငါေနထုိင္ခဲ႔မိတယ္'
ဟုိးေအာက္ကုိ ငံု႔ၾကည္႔မိခါမွ
ေျခဖ်ားေအာက္က တက္မလာေသးတဲ႔
ကုိယ္႔အိပ္မက္ေတြငုိေၾကြးေနေလရဲ႔

စားပဲြခင္းေပၚ ဖိတ္က်သြားတဲ႔ ေကာ္ဖီစက္တစ္ခ်ိဳ႔က
ကုိယ္႔သတင္းစာကုိ လွမ္းဆဲြရင္း ေမးတယ္.
'ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဒီလုိ မဆက္ဆံသင္႔ဘူး' တဲ႔ေလ...
လက္သုတ္ပု၀ါတစ္ခုနဲ႔ ယုယျငင္သာစြာ သုတ္ေပးရင္း
ေကာ္ဖီစက္ေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေတာင္းပန္စကားဆုိမိတယ္.
'ငါ... စိတ္လြတ္သြားလုိ႔ပါကြာ..'

ျပတင္းတံခါးအျပင္ဖက္ကုိ ေငးၾကည္႔မိေတာ႔
ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ဖိနပ္ေတြ လြင္႔ေမ်ာေနၾကတယ္.
ဒီဖိနပ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္နဲ႔ လုိက္ပါေနၾကတဲ႔
လူအုပ္ၾကီးကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲေလ...
အသင္႔ေတာ္ဆုံး ဖိနပ္တစ္ရံေနာက္ကုိ ကုိယ္ေျပးလုိက္ဆဲြဖမ္းရင္း
ျငမ္းစင္ေအာက္ကုိ ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္.
ကိုယ္႔အိပ္မက္ေတြကုိ ျပန္ဆဲြတင္ဖုိ႔ေပါ႔.
ျငင္သာႏူးညံ႔ျခင္းမွာ အႏႈိင္းမဲ႔အင္အားေတြ ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆုိတာ
စားပဲြေပၚ အသံမထြက္ဘဲ ေနရာယူလုိက္တဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က
အေကာင္းဆုံး သက္ေသျပေနခဲ႔တယ္.

မနက္ခင္းဟာ မာယာအျပဳံးတုတစ္ခုနဲ႔
ငါ႔ကုိ လာလႈပ္ႏုိးတယ္.
'အခ်ိန္တန္ျပီ' တဲ႔ေလ....

အသံမထြက္ေအာင္ အံတစ္ခ်က္ၾကိတ္ရင္း
ေျခလွမ္းတစ္ခု ငါအစျပဳခဲ႔တယ္.
အေႏွာင္႔ပါးေနတဲ႔ ငါ႔ဖိနပ္တစ္ရံကေတာ႔
ဒီေလဟာနယ္ၾကီးထဲမွာ အင္အားအျပည္႔နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနဆဲပဲ...

~ေရခဲငွက္~

Photo Credits:
Shoe

The Mist