ေနသားတက်...

ျပတင္းတံခါးကုိဖြင္႔လုိက္ေတာ႔ တစ္ညလုံး သူ႔ဆီကုိ ေျပး၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခဲ႔တဲ႔ ေလျပည္ညွင္းက သူ႔ေမးေစ႔နဲ႔ လည္ပင္းကုိ တုိးတုိးေလး ပြတ္သပ္က်ီစယ္သြားခဲ႔တယ္။ အျပင္ဖက္မွာ ေနေရာင္က ျပည္႔ျပည္႔၀၀ေတာင္ မထြက္လာႏုိင္ေသးဘူး။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္မည္းညိဳတစ္ခ်ိဳ႔က ဟုိတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္နဲ႔ မုိးရိပ္ဆင္ေနတဲ႔ လကၡဏာတစ္ခ်ိဳ႔ေတာ႔ ေတြ႔ရေလရဲ႕။ အမွန္ဆုိ ညက မုိးရြာဖုိ႔ေကာင္းခဲ႔တာ…

အိပ္ယာခင္းကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေဘးနားက စာၾကည္႔စားပဲြေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ စာအုပ္စင္ေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ၀ႈိက္ဘုတ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔လိုက္ၿပီး ဒီေန႔လုပ္ရမယ္႔ ကိစၥေတြကုိ ျပန္စစ္ၾကည္႔လုိက္တယ္။ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ႔ ဆံပင္ေတြၾကားထဲ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ထုိးသြင္းလုိက္ၿပီး ဆံပင္ေတြကုိ စုကုိင္သပ္တင္လုိက္ရင္းက ဆံပင္ညွပ္ရင္ေကာင္းမလား ဆုိၿပီး ေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။

ေခါင္းအုံးေဘးနားမွာ အားသြင္းထားတဲ႔ ဖုန္းေလးကုိ အသာလွမ္းယူလုိက္ရင္းက သူ႔ဆီကုိေခၚထားတဲ႔ နံပါတ္တစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ပုိ႔ထားတဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ေလးေတြကုိ ခဏဖတ္လိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ မက္ေဆ႔ခ်္ တစ္ခုတစ္ေလမ်ား အမွတ္မထင္ ေတြ႔ရလုိျငားဆုိတဲ႔ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးနဲ႔အတူေပါ႔…

ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရုတ္ျခည္းေဆာင္႔တက္လာတဲ႔ ႏွလုံးသားရဲ႕ ျပင္းျပင္းရွရွ ရႈိက္ငုိသံတစ္ခ်ိဳ႔က သူ႔ဆံပင္ေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသပ္တင္လုိက္တဲ႔ ညာဖက္လက္တစ္ခ်က္အေ၀ွ႔မွာ အေ၀းကုိ ျပန္လည္လြင္႔စင္သြားခဲ႔တယ္။ ေရခဲေသတၱာကုိ ဆဲြဖြင္႔လိုက္ၿပီး အထဲမွာအေအးခံထားတဲ႔ ေကာ္ဖီေအးတစ္ခြက္ကုိ တစ္က်ိဳက္ထဲ ေမာ႔ေသာက္ခ်လုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ၿပီးေတာ႔ ဖိနပ္စင္ေအာက္ဆုံးမွာ ထားထားတဲ႔ စကိတ္ဖိနပ္ေလးတစ္ရံကုိ ဆဲြလုိ႔ လမ္းထိပ္က ပန္းျခံေလးဖက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔လုိက္တယ္။

ပန္းျခံေလးထဲမွာ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွား ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနၾကတဲ႔ လူႀကီးလူငယ္တစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ လူငယ္တစ္သုိက္ကေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနၾကတယ္မသိ၊ ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ အရွိန္ရေနၾကၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး အျခားတစ္ဖက္မွာရွိေနတဲ႔ တင္းနစ္ေလ႔က်င္႔တဲ႔ကြင္းေလးဖက္ကုိ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ 

ထုိင္ခုံေလးေပၚမွာ စကိတ္ဖိနပ္ေလးကုိ ခဏတင္ထားလုိက္ၿပီး ေျခေျမွာက္လက္ေျမွာက္ ေသြးပူေလ႔က်င္႔ခန္း နည္းနည္းလုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ထုိင္ခုံေလးေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး စကိတ္ဖိနပ္ေလးထဲမွာ ထုိးထည္႔ထားတဲ႔ ေျခအိတ္ေလးကုိ ဆဲြထုတ္လုိ႔ ေျခသလုံးနားထိေရာက္ေအာင္ ဆဲြ၀တ္လုိက္တယ္။ စကိတ္ဖိနပ္ေလးကုိ ႀကိဳးေသခ်ာသုိင္း၀တ္လုိက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ခါနီးမွာ စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင္႔ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားလုိက္ေသးတယ္။

တကယ္ေတာ႔ သူက စကိတ္ကုိ ေသခ်ာစီးတတ္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ယ္ထားခဲ႔တာၾကာၿပီ ဆုိေပမယ္႔ တစ္ခါတေလမွ ထုတ္စီးျဖစ္သလုိ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ေလ႔က်င္႔သင္ယူထားခဲ႔တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ စကိတ္ဘယ္လုိစီးရတယ္ဆုိတဲ႔ ဗြီဒီယုိေလးေတြကုိ အင္တာနက္မွာလုိက္ၾကည္႔၊ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ခ်ိဳ႔ လုိက္ဖတ္ၿပီး တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေလ႔က်င္႔ခဲ႔ရတာသာ မ်ားတယ္။ အခု စကိတ္မစီးျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆုိေတာ႔ သူစီးႏုိင္ပါဦးမလား ဆုိတဲ႔ သံသယစိတ္ေလးက သူမတ္တပ္မရပ္ခင္မွာ သူ႔အေတြးေတြကုိ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလာခဲ႔တယ္။

ထီမထင္တဲ႔ အျပဳံးတစ္ခ်က္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းမွာ သြားၿငိတြယ္တယ္။ 

“Why not?” ဆုိတဲ႔ ခပ္တုိးတုိး စကားသံေလးနဲ႔အတူ သူ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္တယ္။

ဟန္ခ်က္နည္းနည္းပ်က္သြားခဲ႔တယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ အသာေလးခ်ဲလုိက္လုိ႔ ၾကက္ေျခခတ္ပုံစံ ရပ္လုိက္ၿပီး ကုိယ္႔ကုိ္ယ္ကုိ ျပန္ထိန္းလုိက္တယ္။ ဖိနပ္ေအာက္က ဘီးလံုးေလးေတြ တစ္လွိမ္႔ႏွစ္လွိမ္႔ ဆက္လွိမ္႔သြားေသးတယ္။ ညာဖက္ေျခေထာက္ကုိ အသာေလးေမာ႔ေထာင္လုိ႔ ဘရိတ္ကုိ ျပန္ဖမ္းလုိက္တယ္။ ခါးကုိ နည္းနည္းမတ္လုိက္တယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဘယ္ညာေရွ႔တုိးေနာက္ဆုတ္ နည္းနည္းစီ လွိမ္႔ၾကည္႔လုိက္တယ္။ လက္ခုပ္သံေတြ ကုိယ္႔နားထဲ ကုိယ္ျပန္ၾကားလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။

ယုိင္လဲခ်င္သလုိျဖစ္ေနတဲ႔ စိ္တ္ကုိ ျပန္ဆုံးမလုိက္ၿပီး ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္စိတ္ရွိေအာင္ ျပန္အားေပးလုိက္တယ္။ “မင္းလုပ္ႏုိင္တယ္” ဆုိတဲ႔စိတ္နဲ႔ “ျဖစ္ပါ႔မလား. လဲမယ္ေနာ္. ဒူးေခါင္းထိမယ္ေနာ္. ေခါင္းကဲြမယ္ေနာ္.” ဆုိတဲ႔ စိတ္ႏွစ္ခုက သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ အေရႊ႔တုိင္းမွာ အားၿပိဳင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ မေၾကာက္တတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ေတာ႔ သူ႔ကုိယ္သူ လႊမ္းမုိးခံမေနဘူး။ မရဲတရဲေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားေပးရင္း သူဆက္သြားေနခဲ႔တယ္။

“လဲက်မယ္ေနာ္” ဆုိတဲ႔စိတ္က သူ႔ကုိ လဲက်ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးေနသလုိ ခံစားလာရတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီ႔စုိးရိမ္စိတ္ကပဲ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ စုိးရိမ္စိတ္ေတြကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျဖေလွ်ာ႔ေပးေနခဲ႔ရင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစ ကေလးငယ္ေလးေတြ အေၾကာင္းေတြးရင္း ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားေပးလုိက္တယ္။

ဟုိစမ္းစမ္းသည္စမ္းစမ္း၊ ေတာက္ေတာက္တက္တက္၊ ယုိင္တိယုိင္ထုိး လမ္းေလးေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ လူႀကီးျဖစ္တဲ႔သူက အေရွ႔ကေန လက္ခုပ္လက္၀ါးေလးတီးရင္း အားေပးေနခဲ႔တယ္။ ဖင္ထုိင္လဲက်သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လာေျပးထူေပးလုိက္၊ လက္ေလးတြဲလုိ႔ အသာေလး ကူၿပီးလုိက္ေလွ်ာက္ေပးလုိက္၊ ဟန္ခ်က္နည္းနည္း ၿငိမ္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလုိ္က္ၿပီး ဆက္သြားရဲေအာင္ အားေပးလုိက္နဲ႔ မၾကာခင္မွာ ကေလးငယ္ေလး အကူအညီမလုိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာႏုိင္ခဲ႔တယ္။

စကိတ္ဖိနပ္ေအာက္က ဘီးလုံးေလးေတြနဲ႔ ကြန္ကရစ္မ်က္ႏွာျပင္တုိ႔ တဂ်ီးဂ်ီး ပြတ္တုိက္သံက ခပ္မွန္မွန္ေလး ထြက္ေပၚလာေနခဲ႔တယ္။ တင္းနစ္ကြင္းေလးထဲမွာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဟုိဟုိသည္သည္ စီးၾကည္႔ၿပီး ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းဖက္ကုိ ကူးသြားခဲ႔လုိက္တယ္။ 

ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္း ေလးကြင္းစာေလာက္ထဲမွာ ႏွစ္ကြင္းမွာပဲ လူက ျပည္႔ေနခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူမရွိတဲ႔ကြင္းဖက္ကုိ ဆက္စီးသြားခဲ႔လုိက္တယ္။ ကြင္းေထာင္႔မွာ ထုိင္ေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႔က သူစကိတ္စီးေနတာကုိ ျပဳံးေစ႔ေစ႔နဲ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး စီးျဖစ္ေအာင္၊ စီးရဲေအာင္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ တြန္းအားေပးခဲ႔ရတယ္ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကုိေတာ႔ သူတုိ႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေနဖုိ႔ မလုိေတာ႔ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ သူမ်ားနားလည္ေအာင္ လုပ္ျပရွင္းျပေနဖုိ႔ထက္ ကုိယ္႔ကုိ္ယ္ကုိ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ေနတတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ဘတ္စကတ္ေဘာကြင္းက တင္းနစ္ကြင္းထက္ ပုိက်ယ္တာမုိ႔ သူ႔အတြက္ ပုိၿပီးလႈပ္သာရွားသာ ရွိခဲ႔တယ္။ ကြင္းေလးထဲမွာ ဘယ္ေကြ႔ညာေကြ႔၊ အရွိန္တင္စီး၊ ဘရိတ္အုပ္ စတာေလးေတြကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေလ႔က်င္႔ၿပီးေနာက္ ကြင္းအျပင္ဖက္က အေျပးေလ႔က်င္႔ေနၾကတဲ႔ ကတၱရာလမ္းေလးဖက္ကုိ ထြက္စီးၾကည္႔ဖုိ႔ စိတ္ကူးရလုိက္တယ္။

ကြန္ကရစ္မ်က္ႏွာျပင္ကေန ကတၱရာလမ္းေပၚကုိ ကူးလုိက္တဲ႔ တစ္ခဏမွာ ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ အထိအေတြ႔က သူ႔ေျခသလုံးေတြထဲ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ စီး၀င္ေနခဲ႔တယ္။ မ်က္ႏွာျပင္ေခ်ာေမြ႔မႈ မရွိေတာ႔တဲ႔အတြက္ စကိတ္ဘီးလုံးေလးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက သိပ္မမွန္ခ်င္တာကုိ ခံစားသိေနမိတယ္။ ကြန္ကရစ္ခင္းေပၚမွာ ေျခေထာက္တစ္ခ်က္ ေရႊ႔လုိက္တုိင္း ဘီးလုံးေလးေတြက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ေျပးလႊားသြားတတ္ေပမယ္႔ ကတၱရာခင္းေပၚမွာေတာ႔ သူမွန္းထားတဲ႔ အတုိင္းအတာအတိုင္း ဘီးလုံးေလးေတြက မေရႊ႔ခ်င္ၾကဘူး။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္က်ရင္ ကတၱရာခင္းေပၚက ခဲလုံးျဗဳတ္စပ္ေလးေတြၾကားမွာ ဘီးလုံးေလးေတြက နည္းနည္းညပ္ခ်င္သလုိလုိ၊ ရပ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္သြားတတ္ေသးရဲ႕။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က အေျပးေလ႔က်င္႔ေနတဲ႔ တရုတ္မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ သူစကိတ္စီးေနတာကုိ အရွိန္ေလး နည္းနည္းေလွ်ာ႔ခ်လုိက္တယ္။ အဲဒ႔ီမိန္းမႀကီး ျဖတ္သြားေတာ႔မွ ျပန္အရွိန္တင္ၿပီး ဆက္စီးေနခဲ႔လုိက္တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ လဲက်တာမ်ိဳး မရွိေသးတဲ႔အတြက္ စိတ္ထဲမွာေတာင္ ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္သြားခ်င္လုိက္ေသးတယ္။

ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ စီးေနခဲ႔ရင္းက ေခၽြးနည္းနည္းစုိ႔လာတာနဲ႔ ေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ ခဏထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ သစ္ပင္ေလးေတြၾကားက ျဖတ္တုိက္လာတဲ႔ ေလညွင္းေလးနဲ႔ သူ႔လည္ကုပ္ေပၚက ေခၽြးစက္ေလးေတြ အထိအေတြ႔မွာ ေအးခနဲျဖစ္သြားတဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးကုိ ႏွစ္သက္ေနခဲ႔မိတယ္။

ေနလုံးႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ျမင္႔တက္လာတာနဲ႔အတူ ပန္းျခံေလးထဲမွာ အားကစားေလ႔က်င္႔ခန္း လုပ္တဲ႔သူေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာခဲ႔တယ္။ နည္းနည္းေလာက္ အေမာေျပသြားတာနဲ႔ ျပန္ထၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္စီးလုိက္တယ္။ အနိမ္႔အျမင္႔ မညီမညာျဖစ္ေနတဲ႔ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ စကိတ္စီးရတဲ႔ အရသာက ပုိၿပီး လက္ေတြ႔ဆန္သလုိလုိ ခံစားလာရတာေၾကာင္႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပ်ာ္သလုိလုိ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ခုနက အေျပးေလ႔က်င္႔ေနတဲ႔ တရုတ္မႀကီးက လမ္းသြယ္ေလးေဘးမွာ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာေနခဲ႔တယ္။

သူေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ အရွိန္ေလးနည္းနည္းတင္လုိက္တယ္။ အမွတ္မထင္ ခဲလုံးေလးတစ္ခုကုိ သြားတုိက္မိတယ္။ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားခဲ႔တယ္။ ေျခေထာက္က ေဘးဖက္ကုိ ကားထြက္သြားၿပီး ခႏၶာကုိယ္က ခ်ာခနဲ လည္ထြက္သြားခဲ႔တယ္။

ပစ္လဲတယ္။ ဗုိင္းခနဲပဲ။

တရုတ္မႀကီးက “အမေလး” လုိ႔ ထေအာ္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ တရုတ္လုိ ေအာ္တာေနမွာပါ။ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ ျမန္မာလုိျပန္ၿပီး အမေလးေအာ္တာပဲလုိ႔ ေတြးယူလုိက္တယ္။ ကတၱရာလမ္းေပၚ ဖင္ထုိင္လ်က္သားလဲက်ေနရင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေနာက္ဖက္ေထာက္လုိက္ရင္း တရုတ္မႀကီးကုိ မခ်ိသြားျဖဲ ရယ္ျပလုိက္တယ္။ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ႔ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ရယ္ေပါ႔။ တရုတ္မႀကီးေၾကာင္႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႔ကုိ ပစ္မလဲဘဲ ေနာက္ဖက္ကုိ ပစ္လဲသြားလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ကံေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ေတြးေနမိတာေၾကာင္႔ပါ။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ေရွ႔ဖက္ကုိ ပစ္လဲလုိ႔ကေတာ႔ သူ႔ဒူးေခါင္းနဲ႔ တံေတာင္ဆစ္ တစ္ခုခုေတာ႔ ပြန္းပဲ႔မွာ ေသခ်ာတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေနာက္ဖက္ကုိ လဲက်သြားေတာ႔ ေတာ္ေသးရဲ႕လုိ႔ ေတြးေနမိလိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သမုိင္းမွာ သင္ယူခဲ႔ရတဲ႔ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာျခင္းဆုိတဲ႔ အသုံးအႏႈန္းကုိ သတိရမိလုိက္တယ္။

တကယ္ေတာ႔ဘ၀မွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်ရႈံးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အစီအစဥ္ က်က်နန ရႈံးနိမ္႔တတ္ဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ အေတြ႔အႀကဳံနဲ႔ရင္းၿပီး သိလုိက္ရတယ္။ အရွိန္သိပ္မျပင္းတာလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ တကယ္လုိ႔သာ အရွိန္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ႔ သူ႔ကုိယ္သူ ထိန္းနုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ဒီ႔ထက္ဆုိး၀ါးတဲ႔ ရလာဒ္တစ္ခ်ိဳ႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အရွိန္ေလးတစ္ခုရေနခ်ိန္ွမွာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ မျဖစ္ဖုိ႔ ပုိၿပီး သတိထားသင္႔တယ္လုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ သတိေပးလုိက္မိျပန္တယ္။

ဖုတ္ဖက္ခါထၿပီး ဟန္ခ်က္ျပန္ထိန္းလုိ႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကုိ ခပ္ရဲရဲဆက္ေရႊ႔လုိက္တယ္။ တရုတ္မႀကီးက စုိးရိမ္စြာနဲ႔ ၾကည္႔ေနဆဲပဲ။ သူမ မ်က္၀န္းေတြက သူ႔ကုိ စကိတ္ဆက္မစီးေစခ်င္ေတာ႔တဲ႔ အရိပ္အေယာင္ သမ္းေနခဲ႔တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လဲက်ခဲ႔ရင္ေရာ ဆုိတဲ႔အေတြးမ်ိဳး သူမေခါင္းထဲ ၀င္ေကာင္း၀င္ေနႏုိင္တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ႔ လဲက်ဖုိ႔ထက္ ဆက္ေရြ႔ေနႏုိင္ဖုိ႔ကုိပဲ စိ္တ္ေစာေနခဲ႔မိတယ္။ 

လဲရင္ေရာ…

ျပန္ထရုံပဲေပါ႔…

ေနာက္ထပ္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ အမွားအယြင္းမရွိ စကိတ္ဆက္စီးေနၿပီး ကြင္းထဲမွာ ခဏထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး အေမာေျဖလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ စကိတ္ဖိနပ္ကုိ ျပန္ခၽြတ္လုိ႔ ေျခညွပ္ဖိနပ္ ေျပာင္းစီးၿပီး အိမ္ဖက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႔လုိက္တယ္။ တစ္စုံတစ္ရာကုိ အဖန္တလဲလဲ ေလ႔က်င္႔ရင္းကေန ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္လာၿပီး တမင္သက္သက္ အားစိုက္ထုတ္ေနစရာမလုိဘဲ ေနသားက်မႈ ဆုိတဲ႔ အေနအထားကုိ ေရာက္လာႏုိင္ပုံကို အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြးေနမိခဲ႔တယ္။

စကိတ္ဖိနပ္ကုိ ဖိနပ္စင္ေပၚ ျပန္တင္၊ အခန္းထဲျပန္၀င္၊ ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔လုိ႔ အီးေမးလ္ခဏစစ္၊ ေခၽြးခဏတိတ္ေအာင္ ေစာင္႔ၿပီး ေရမုိးခ်ိဳး ကုိယ္လက္သန္႔စင္လုိက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဆံပင္ေပၚတင္က်န္ေနတဲ႔ ေရစက္ေလးေတြကုိ ေမႊးပြတဘက္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး သုတ္ေနခဲ႔ရင္းက ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ကုိ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္။

မနက္က မုိးရိပ္ဆင္ေနခဲ႔တဲ႔ တိမ္မည္းညိဳေတြ အခုေတာ႔ ဘယ္ဆီလြင္႔ပ်ယ္ကုန္ၿပီမသိ။ ၿခိမ္း၍မရြာေသာမုိးေလလား၊ မၿခိမ္းလည္းမၿခိမ္း မရြာလည္းမရြာေသာ မုိးေလလား။ မုိးမင္းႀကီးသာ သိေပလိမ္႔မည္။

သူ႔အတြက္ေတာ႔ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားတက် ရွိေနတတ္ခဲ႔ၿပီ…

~ ေရခဲငွက္ ~
ၾသဂုတ္ (၅) ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုနွစ္။ ။