ပီတာႏွင္႔ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ ညေနခင္း...

အားလုံးပဲ သာပါစ မာပါစခင္ဗ်ာ.

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုတေလာ တုိင္ပတ္ေနလုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ပိတ္ထားျပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မဖြင္႔ျဖစ္ဘူး. ဒီေန႔ေတာ႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဟလုိ႔ ခဲထားျပီးခါမွ အလုပ္ကိစၥေတြက ေပၚလာတယ္. အဲဒါနဲ႔ပဲ ျမဳိ႔ထဲကုိ အေျပးအလႊားျပန္သြား၊ ဒီၾကားထဲမွာ ရထားက ပုံမွန္လမ္းေၾကာင္းက မေျပးလုိ႔ ဟုိေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔ မနက္စာရယ္၊ ေန႔လယ္စာရယ္ကုိ ညေနခင္း ၅ နာရီေလာက္က်မွ လမ္းေဘးက ေဟာ႔ေဒါ႔ဆုိင္ေလးမွာ အုံးဒုိင္းဂြမ္းလုိက္ရတယ္. း)

ဒီေန႔ ရာသီဥတုကလည္း ေအးလုိက္တာဗ်ာ. ေလကလည္း တုိက္လုိက္တာ လြန္ပါေရာ. ေလထုၾကီးက ေအးခဲျပီး ကၽြတ္ဆတ္ေနတယ္. ဂ်က္ကတ္ကုိ လက္အရွည္ခ်ျပီး ကုိယ္႔လက္ကုိယ္ လုံေအာင္ဖုံးလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္. ကုပ္ကုပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ လက္ကေပ်ာက္ေနေတာ႔ ေနာက္ကေနၾကည္႔ရင္ လူ၀ံၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မလားပဲ. ဟတ္ဟတ္.

ဘူတာရုံကအထြက္ သြားခ်င္တာက 7th Avenue၊ ေရာက္ေနတာက 6th Avenue၊ ေဘးကလူကုိေမးရေအာင္ကလည္း အုိက္တင္က အခံသားဆုိေတာ႔ ေဟာ.. ဟုိးမွာ ျမင္ေနရတာ ငါသြားခ်င္တဲ႔ တုိက္ၾကီးပဲဆုိျပီး ေမာင္းတင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်လာလုိက္တယ္. လမ္းလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဟလုိ႔ ထင္လာတယ္. မ်က္စိကုိ Zoom တင္ျပီး ဟုိး ခပ္ေ၀းေ၀းကုိ လွမ္းရႈိးလုိက္ေတာ႔ အားပါးးး 5th Avenue တဲ႔... ကုိယ္ေတာ႔မွားျပီ ဆုိျပီး ေအးခဲကၽြတ္ဆတ္ေနတဲ႔ ေလထုၾကီးကုိ ဆတ္ခနဲ ေက်ာခုိင္းပစ္လုိက္ျပီး ဒီဖက္ျပန္လွည္႔ေလွ်ာက္လာလုိက္တယ္. ဆံပင္ေတြေတာင္ ေလထဲေ၀႔၀ဲသြားေသးရဲ႔. တရုတ္သုိင္းကားထဲက ၾကာပြတ္မင္းသမီး ၾကာပြတ္ကုိ ေ၀႔၀ဲလုိက္သလုိေပါ႔... ရႊန္းခနဲပဲ... (ဖားသားၾကီး ငယ္ငယ္တုန္းက  ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တီးတာလည္း အဲဒီ႔အသံအတုိင္းပဲ. ရႊန္းးးး ျပီးေတာ႔ ျဗဲ ဆုိတဲ႔အသံေတာင္တဲြပါလုိက္ေသး. အဟတ္ဟတ္)

ေလွ်ာက္ေနရင္းတန္းလန္းမွာပဲ အာရုံရလာတာနဲ႔ ေနာက္ဖက္ကုိ ဆံပင္ေကမပ်က္ေအာင္ အသာေစာင္းျပီး ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လားလား... M14a ဆုိတဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားၾကီးတစ္စီးက ျပဳံးျဖီးျဖီးၾကီးနဲ႔ ကုန္းဆင္းအတုိင္းလွိမ္႔ဆင္းလာေနတယ္. ဒီလုိေအးတဲ႔ ရာသီဥတုထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွာ ပ်င္းေၾကာထေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္  ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ေျခလွမ္းေတြကုိ ဘက္ဂီယာျပန္ဆဲြျပီး မွတ္တုိင္မွာ ပဲေလးနဲ႔ ရပ္ေနလုိက္တယ္.

အမွန္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားသိပ္စီးေလ႔မရွိပါဘူး. ရထားနဲ႔ပဲ ဟုိဟုိဒီဒီ အကုန္သြားလုိ႔
ရေနေတာ႔ ရထားပဲသုံးျဖစ္ပါတယ္. ရထားအတြက္ လက္မွတ္ကဒ္ျပားေလးက တစ္လစာ Unlimited ၀ယ္ထားရင္ ဘတ္စ္ကားလည္း စီးလုိ႔ရတယ္ဆုိေတာ႔ အလကားရနည္းလားဟ ဆိုျပီး လမ္းၾကဳံစီးတာပါ. ဆုိလုိခ်င္တာကေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္မွတ္တုိင္မွာ ဘယ္ ဘတ္စ္ကားရပ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ.

အဲဒါနဲ႔ပဲ ဘတ္စ္ကားၾကီးက ေရွ႔ကုိထုိးရပ္၊ ေလဒီေတြကုိ အရင္ေပးတက္၊ ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္႔ကဒ္ျပားကုိ ျဖတ္၊ သံတုိင္နားမွာရပ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္၊ ကားၾကီးက ၀ူးေ၀ါဆုိ စထြက္၊ ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာပဲ ေနာက္မွတ္တုိင္က ကုိယ္႔မွတ္တုိင္ဆုိတာ သိလ်က္၊ Stop ခလုတ္ကေလးကုိ Tap၊ ဂြက္....

သိပ္ေတာ႔မမုိက္ပါဘူးဗ်ာ. ကားေပၚစတက္တယ္. ေနာက္မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းမယ္ဆုိျပီး Stop Sign ကုိ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ႏွိပ္လုိက္တယ္. ဒရုိင္ဗာၾကီးက ေနာက္ၾကည္႔မွန္ထဲကေန ကုိယ္႔ကုိရႈိးေနေလရဲ႔. ဒီေကာင္ငပ်င္းဆုိျပီးေတာ႔ေလ. ဟတ္ဟတ္.

မွတ္တုိင္မွာလည္း ဆင္းလုိက္ေရာ ကုိယ္မွားျပီဆုိျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရရြတ္မိျပန္ပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ မွတ္တုိင္ကုိ ထားထားတဲ႔ပုံစံက မီးပြိဳင္႔ေက်ာ္ျပီး ကားႏွစ္စီးစာေလာက္ ရပ္ထားတဲ႔ အကြာအေ၀းေလာက္မွာ ထားထားတတ္တာပါ. ကၽြန္ေတာ္က သြားခ်င္တာက 7th Avenue၊ တက္စီးတာက 6th Avenue ရဲ႔ အစ (တစ္နည္းေျပာရရင္. 5th Avenue ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေလးကေပါ႔)၊ ဆုိေတာ႔ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနက 6th Avenue မီးပြိဳင္႔ကုိ အေက်ာ္၊ 7the Avenue ရဲ႔ အစခပ္ပါးပါးေလးမွာ ကားၾကီးက ထုိးရပ္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ...

ေအာင္မ်ေငး. ငါ႔ႏွယ္ေနာ္. ပ်င္းပါတယ္ဆုိမွ ဟုိး လမ္းထိပ္မွာ မွတ္တုိင္ကုိ ထားထားတယ္. ေလွ်ာက္ရခ်ည္ေသးရဲ႔ဆုိျပီး စိတ္ဓာတ္ကုိ လုံးလုံးက်သြားေတာ႔တာပဲ. စိတ္က်ေတာ႔ ဆံပင္ေတြလည္း လုိက္က်လာတယ္ဗ်. အဲဒါနဲ႔ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ျပန္ေမာ႔တင္လုိက္ျပီး ေရွ႔က တ၀ီး၀ီးနဲ႔တုိက္ခ်ေနတဲ႔ ေလထုၾကီးကုိ မာန္တင္းျပီး တဟီးဟီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တယ္. တဟီးဟီးဆုိတာ ရယ္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး. ေလက တ၀ီး၀ီးတုိက္တယ္. ဆံပင္ေတြကုိတုိးေတာ႔ ဆံပင္ေတြက နားကုိ လာရုိက္တယ္. အဲဒီ႔မွာ ၀ီးကေန ဟီး ျဖစ္သြားတာပါပဲဗ်ာ...

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ္႔ေနရာကုိ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေရာက္ခဲ႔တယ္ေပါ႔ဗ်ာ. ျပန္လည္းထြက္လာေရာ နည္းနည္းေမွာင္စျပဳေနျပီ. ဗိုက္ကလည္း တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ အဲေလ. ဆႏၵျပေနျပီေျပာတာ.

ေဘးဘီကုိေငးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကုိယ္႔စိတ္ၾကိဳက္စားစရာမေတြ႔ဘူး. ဒါနဲ႔ပဲ ဗိုက္ေလးကုိ ကုိယ္႔အိတ္ကေလးနဲ႔ အသာေလးဖုံးျပီး အိတ္ေလးေအာက္မွာ ကုိယ္႔ ညာဖက္လက္ကေလးကုိ အသာေလးထည္႔ျပီး ေခ်ာ႔ေမာ႔လာရတယ္. ဗုိက္ကုိေျပာပါတယ္.

ရထားေပၚတက္. ရထားစီးေနရင္း ဘယ္မွာဆင္းျပီး ဗုိက္ျဖည္႔ရင္ေကာင္းမလဲ အေျပးအလႊားစဥ္းစား. ဒီလုိနဲ႔ပဲ Grand Central ဘူတာရုံၾကီးကို ေရာက္ခ်လာပါေတာ႔တယ္. ရထားက ဒီမွာေျပာင္းစီးရမယ္႔အတူတူ အေပၚတက္ျပီး တစ္ခုခုဆဲြလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္ဟ ဆုိျပီး ဘူတာရုံအျပင္ဖက္ကုိ ထြက္ခ်လာလုိက္ပါတယ္. ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာပဲ ေဟာ႔ေဒါ႔ဆုိင္ေတြက တန္းစီလုိ႔. ေရာင္းတဲ႔သူေတြက ကုလားေတြမ်ားတယ္. သူတုိ႔ မ်က္လုံးေတြက ကုိယ္႔စီကုိ ျပဳံက်လာတယ္. လူေတာင္တုန္သြားသလုိပဲ. ေဩာ္. ေလထုၾကီးက ေအးခဲစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္လုိ႔ပါဗ်ာ. တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔. အဟတ္.

ေဟာ႔ေဒါ႔က တစ္ခုကို တစ္ေဒၚလာ၊ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔အေၾကာင္းကုိယ္သိတယ္. ေဟာ႔ေဒါ႔ ၄ ခုေလာက္စားလည္း မျဖဳံေလာက္ဘူးရယ္. ဒီေတာ႔ မင္း ဘာစားမလဲဆုိျပီး မ်က္လုံးကုိ ၃၆၀ ဒီဂရီလွည္႔လုိက္ေတာ႔ ၀ါးးးးးးး ေတြ႔ျပီ... ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ၾကိဳက္....

ဂ်ိဳင္ရုိပါဗ်ာ...

ထမင္းနဲ႔ေရာင္းလားလုိ႔ေမးလုိက္ေတာ႔ ထမင္းမရွိဘူးတဲ႔ ပီတာပဲရွိတယ္တဲ႔.အဲဒါဆုိလည္းျပီးေရာ ပီတာပဲစားမယ္ဆုိျပီး မွာလုိက္တယ္. Pita တုိ႔ ၊ Hero တုိ႔ဆုိတာ ဂလုိဗ်. Pita ဆုိတာ နံျပားပုံစံ. အထဲမွာ ခုနက အသားေတြ၊ အသီးအႏွံေတြကို ထည္႔ျပီး လိပ္ျပီး Sandwich စတုိင္လ္စားရတယ္. Hero ဆုိတာကေတာ႔ ေပါင္မုန္႔အရွည္ေလးထဲကုိ ညွပ္ျပီး စားရတယ္. ကၽြန္ေတာ္ ပီတာစားမယ္လုိ႔မွာလုိက္တယ္.

တရွဲရွဲနဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ႔ မီးဖုိေပၚက ၾကက္သားတုံးေတြကုိ မၾကည္႔ရက္ေတာ႔လုိ႔ လမ္းတစ္ဖက္ကုိ မ်က္နွာလဲႊျပီး ခဲပစ္ေနလုိက္တယ္. တစ္ျခားေတာ႔မဟုတ္ဘူး. ဗုိက္ကအရမ္းဆာေနေတာ႔ ၾကက္သားတုံးေလးေတြ မီးဖုိေပၚမွာ ေျပးလႊားသြားေနတာကုိ ဆက္ၾကည္႔ဖုိ႔ ခြန္အားမရွိေတာ႔လုိ႔ပါဗ်ာ. အဲလုိအဲလုိ...

ခဏေနေတာ႔ ရတယ္. ဘယ္ေလာက္လဲဆုိေတာ႔ ဖုိက္ေဒၚလာတဲ႔. ေရာ႔. အင္႔ဆုိျပီးတာနဲ႔ ဘယ္မွာစားရမလဲဆုိတဲ႔ ျပႆနာက ေပၚလာတယ္. ခါတုိင္းဆုိ ပန္းျခံေလးထဲ ၀င္ျပီး နီးရာ ခုံတန္းလ်ားေလးေပၚမွာ ထုိင္ျပီး ဆဲြလုိက္တာပဲ. အခုက သိပ္ေအးလြန္းေနတယ္.

(ဒါ ကၽြန္ေတာ္႔လက္မဟုတ္ပါဘူး. ဂူဂဲလ္ရဲ႔ လက္ပါ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္က ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးဗ်. ပီတာထက္ေတာင္ျဖဴေသး  း) )
မထူးပါဘူးကြာဆုိျပီး ဘူတာရုံထဲပဲ ျပန္၀င္လာလုိက္တယ္. Grand Central ဘူတာၾကီးရဲ႔ ေအာက္တစ္ထပ္မွာ Dining Concourse ဆုိတာရွိတယ္ေလ. အဲဒီ႔မွာ အစားအေသာက္ေတြေရာင္းတယ္. အဲဒီ႔ကုိသြားမယ္ဆုိျပီး ေျမေအာက္ထဲ ဆင္း၀င္လာလုိက္တယ္. Main Hall ၾကီးထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျဖတ္မွာ လူအုပ္ၾကီးရယ္၊ ဓာတ္ပုံကင္မရာမီးေတြရယ္က တဖ်တ္ဖ်တ္ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ကေန လုိက္လာလုိ႔ အျမန္ေျပးရတယ္. ပါပရာဇီေတြမဟုတ္ပါဘူး. တုိးရစ္ေတြပါ. ဘူတာရုံၾကီးက လွလုိ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ေနၾကတာေလ. ကၽြန္ေတာ္လည္း ပီတာ႔လက္ကုိဆဲြလုိ႔ ေအာက္ထပ္ထဲ ေျပးဆင္းလာလုိက္ရတယ္. အဲလုိနာမည္ၾကီးပုံမ်ား. ဟတ္ဟတ္.

ေအာက္ထပ္ထဲေရာက္ေတာ႔ ဆုိင္ေတြတစ္ခ်ိဳ႔က သိမ္းေနၾကျပီ. ထုိင္ခုံေတြေပၚမွာ ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ႔က ငိုက္ျမည္းလုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က ဒီတုိင္း ထုိင္ျပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကုိ လုိက္ၾကည္႔လုိ႔၊ တစ္ခ်ဳိ႔က အပန္းေျဖလုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က အိပ္စက္လုိ႔...

ကုိယ္ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာတစ္ေနရာကို ေတာ္ေတာ္ရွာယူရတယ္. ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ အဲဒီ႔ေနရာကုိ ၀င္ထုိင္၊ ေရွ႔ၾကည္႔ေနာက္ၾကည္႔လုပ္လုိက္ေတာ႔ ေရ႔ွတည္႔တည္႔မွာ Salad ေတြ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ေတြေရာင္းတဲ႔ဆုိင္ေလးရွိတယ္. ေနာက္ဖက္မွာ ဆုိင္ေတြက ပိတ္ေနျပီ. ေဘးဖက္မွာ တစ္ေယာက္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္. ေနာက္ေဘးတစ္ဖက္မွာေတာ႔ အတဲြတစ္တဲြက အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္. ေဩာ္. ကင္မရာတစ္လုံးနဲ႔ ေျပာပါတယ္. း)

ကၽြန္ေတာ္လည္း လြယ္ထားတဲ႔ အိတ္ကုိ အသာခ်၊ ပီတာ႔ကုိဆဲြထုတ္၊ ျပီးတာနဲ႔ ဆံပင္ကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ သပ္တင္စရာမလုိေအာင္ ဖိျပီး အေနာက္ကုိ အသာလွန္ခ်၊ ေခါင္းေလးကုိ အသာေလးေစာင္းျပီးတာနဲ႔

အုံး.. ဒုိင္း.. ဂြမ္း... အုံး.. ဒုိင္း.. ဂြမ္းဆုိျပီး.....

ေဘးကလူေတြေတာင္လွည္႔ၾကည္႔ၾကတယ္. ေရွ႔ကဘူတာရုံမွာ ရထားဆုိက္လာလုိ႔ပါ. ဟတ္ဟတ္.

ဒီလုိနဲ႔ စားေနခုိက္မွာပဲ တစ္ေယာက္က ၾကည္႔ေနသလုိခံစားရလုိ႔ အေပၚကုိေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔.. ေရွ႔တည္႔တည္႔က ဆုိင္က ေကာင္မေလးက ကုိယ္႔ကုိျပံဳးျပီး ၾကည္႔ေနတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ... ပီတာကုိ အသာခ်ျပီး Napkin ေလးနဲ႔ ကုိယ္႔ပါးစပ္ကုိ အသာသုတ္လုိက္ေတာ႔ လားလား.. ပီတာရယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွာေခါင္းမွာပါ ေနရာယူထားတယ္... ဆုိးခ်က္...

ဟြန္႔ ဆုိျပီး Napkin နဲ႔ သုတ္ခ်ပစ္လုိက္တယ္. ျပီးတာနဲ႔ ေရွ႔က ေကာင္မေလးကုိ အသာေမ႔ထားလုိက္ျပီး ပီတာကုိ အျငိဳးနဲ႔ ဆက္ဆြဲပစ္လုိက္တယ္. ေနာက္ ၃ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ပီတာတစ္ေယာက္ R.I.P ျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္. (R.I.P = Rest In Peace လုိ႔ေျပာတာ. း) )

ျပီးလည္းျပီးေရာ အခ်ိ္န္မျဖဳန္းအားေတာ႔ဘူး. အိမ္မွာ လုပ္စရာေတြက တန္းစီေနေလရဲ႔. အိိတ္ကုိျပန္လြယ္၊ အမိႈက္ထုတ္ေလးကုိ အမႈိက္ပုံးထဲပစ္ထည္႔၊ ဒီကိစၥျပီးေတာ႔ဟုိကိစၥက စခန္းထတယ္. ဒီနယ္ေျမက ကုိယ္ကၽြမ္းက်င္ျပီးသားဆုိေတာ႔ ကုိယ္ဘယ္ကုိသြားရမယ္ဆုိတာ သိေနတယ္ေလ. တည္႔တည္႔ကုိေလွ်ာက္ပါတယ္. ညာဖက္ကုိေကြ႔ပါတယ္. ဘယ္ဖက္ကုိ ဆင္းပါတယ္. ေနာက္ထပ္ ဘယ္ဖက္ကုိ ထပ္ခ်ိဳးပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ညာဖက္ကုိ ဆတ္ခနဲ လွမ္းရႈိးလုိက္ေတာ႔... သူရယ္ေလ... မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပဳံးၾကည္႔ေနေလရဲ႔...ဒိန္းခနဲ ကုိယ႔္ရင္ေတြဘာေတြေတာင္ ခုန္သြားသလုိပဲ.

Men တဲ႔ေလ...

အဲဒီ႔ မန္းထဲကုိ အေျပး၀င္ျပီး ေနာက္တစ္ခါ အုံးဒုိင္းဂြမ္းပစ္လုိက္ပါတယ္.

ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လပ္ကီးဆဲဗင္း ရထားၾကီးေပၚမွာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္နဲ႔ ျငိမ္႔ျပီး စာတစ္ပုိဒ္ဖတ္လုိက္၊ ႏွစ္ေရးေလာက္အိပ္လုိက္နဲ႔ ခရီးဆက္ေနခဲ႔ပါေတာ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ညေနခင္းေတြကုိ ဘယ္သူမွမသိဘူးဟဆုိျပီး ျပဳံးစိစိနဲ႔ ပီေကေလးေတာင္ ထုတ္၀ါးလုိက္ေသး. အဟတ္ဟတ္...

ဂလုိပဲ... ေလာကၾကီးက ခါးသက္ေအးစက္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေအးစက္ခါးသက္စြာနဲ႔ အရြဲ႔တုိက္ျပီး ခရီးဆက္ေနခဲ႔တယ္. ည ၉ နာရီမွာ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ အပီျပန္ကုိင္မယ္လုိ႔ ခဲထားတာ ၁၁ နာရီထုိးမွ ကြန္ျပဴတာေရွ႔ေရာက္တယ္.

ဖူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ ပရိသတ္ၾကီးကုိ အျမဲ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္. တန္းပလိတ္ကုိ စိတ္ၾကိဳက္မေတြ႔လုိ႔ ဂ်ီးမ်ားတာရယ္၊ စိတ္ၾကိဳက္ျပင္ခ်င္လုိ႔ ပိတ္ထားတာရယ္နဲ႔ေပါင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပရိသတ္ၾကီးကုိ ေစာ္လကားေမာ္လကားသလုိ ျဖစ္သြားမိရင္ ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔အတူ ပီတာ႔လက္ကုိဆဲြျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္.

ေယာေရာရွိ. ေယာေရာရွိ... း)

အိပ္ေတာ႔မယ္ဗ်ာ. ေနာက္မွပဲ တန္းပလိတ္ကုိ ေအးေဆးဆက္ကလိေတာ႔မယ္.

ဂြတ္ႏုိက္ပါ ပီတာ.. အဲေလ. ပရိသတ္ေရ....

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္စြာျဖင္႔

ရန္ေအာင္