စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆး (၅)

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးကုိ ေရာက္ေတာ႔ ဆယ္တန္းေျဖျပီးခါစ အခ်ိန္ေပါ႔.

နဂုိကတည္းကမွ မႏၱေလးက ပူအုိက္တဲ႔ေနရာမွာ နာမည္ၾကီးရတဲ႔အထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္က မတ္လအလယ္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ႔ အားပါးပါး ဘာေျပာေကာင္းလုိက္မလဲ…

ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ႔တုန္းက တကၠသို္လ္တက္ဖုိ႔ ေစာင္႔ေနခ်ိန္ပါ. အမွတ္ဘယ္ေလာက္ရျပီး ဘာေတြ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္ဆုိတာ မသိေသးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ေတာ႔ မႏၱေလးျမိဳ႔အႏွံ႔ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔ပါတယ္.

မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြမွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားၾကီးဖက္ကုိ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ဘုရားဖူးထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္. ညေနခ်မ္းေလးမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္္ ဘုရားၾကီးဖက္ကုိ စက္ဘီးေလးနင္းသြားရတာ ျပန္ေတြးၾကည္႔လုိက္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေတာ႔ ေကာင္းလွပါတယ္. အေမ႔ခႏၶာကုိယ္ေသးေသးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးထုိင္ခုံေနာက္မွာ အရင္တင္ထုိင္ခုိင္းျပီး စက္ဘီးကုိ ႏွစ္လွိမ္႔သုံးလွိမ္႔ လွိမ္႔ခါ အေပၚကုိ တက္ရင္း ေလဆန္ကုိနင္းေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ခါးကုိ အေမက အားကုိးတၾကီးနဲ႔ ဖက္ထားေလရဲ႔…

အင္း… ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္ခဲ႔ျပီပဲ အေမ….

ဟုိးလြန္ခဲ႔တဲ႔ ငါးႏွစ္ေလာက္က စစ္ေတြမွာ အေမနဲ႔ အစ္ကုိ ေစ်းသြား၀ယ္ရင္ စက္ဘီးနင္းေနတဲ႔ အစ္ကုိ႔ေနရာမွာ ၀င္ျပီး ေနရာယူခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ႔ အဲဒီ႔ေနရာကုိ ေရာက္ေနခဲ႔ျပီ အေမ.

မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးထဲကုိ အ၀င္မွာ စက္ဘီးအပ္ရတဲ႔ ေနရာေလးရွိပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ စက္ဘီးကုိ ၀င္အပ္ျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ သေျပပန္းေလးေတြ၀ယ္ခါ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ ဘုရားၾကီးကုိ ဖူးေျမာ္ဖုိ႔ ေက်ာက္ျပားခင္းလမ္းေလးအတိုိင္း တက္လာခဲ႔ၾကပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တက္ျဖစ္တာ ေျမာက္ဖက္မုခ္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္. လိပ္ကန္နဲ႔ ဗုဒၶ၀င္ျပတုိက္ ရွိတဲ႔ဖက္ျခမ္းကေပါ႔…

ဘုရားၾကီးမွာ ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊျပားကပ္လႉပါတယ္. ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေမြးနံေထာင္႔ကုိသြား၊ ေရသပၸါယ္၊ ပုတီးစိပ္၊ ေမတၱာပုိ႔… အဲဒီ႔ကမွတဆင္႔ ျဂိဳဟ္ေျပနံေျပဘုရားဖက္ကုိသြား၊ အေမနဲ႔အတူ ေရသပၸါယ္. အေမႊးတုိင္လႉ၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရင္းနဲ႔ အာရုံျပဳၾကပါတယ္. ဘုရားၾကီးကုိ လက်္ာရစ္လွည္႔ေနရင္းနဲ႔ အေမ႔မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႔မိခုိက္မွာ စိတ္ထဲက တစ္ခုကုိ ျပင္းျပင္းပ်ပ်ဆုေတာင္းမိလုိက္တယ္.

‘အေဖသာ ရွိေနေသးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ အေဖရယ္…’

အဲဒီ႔ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အခါအခြင္႔သင္႔သလုိ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားၾကီးဖက္ကုိ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္.



ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ျပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ခ်ိဳ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ စာသင္ေပးဖုိ႔ လာအပ္ရင္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း Study Guide လုိင္းဖက္ကုိ စေရာက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္စာသင္တာ ဟုိး ၃ တန္း၊ ၄ တန္းကေနျပီးေတာ႔ ၈ တန္းနဲ႔ ၁၀ တန္းထိ အတန္းစုံကုိ သင္ျဖစ္ပါတယ္. အိမ္မွာလည္း ၀ုိင္းေခၚသင္သလုိ အျပင္ကုိလည္း လုိက္သင္ပါတယ္. အဲဒီ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးအသစ္တစ္စီး၀ယ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ႔တယ္. အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက စီးေနတဲ႔ဘီးက ဆိတ္ငါးေကာင္ မိန္းမစီးဘီးေလးပါ.

ကၽြန္ေတာ္ Guide လုပ္ျပီး ၃ လေျမာက္ေလာက္မွာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးအသစ္ေလး တစ္စီး ၀ယ္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္. ဂီယာ ၃ ခ်က္ပါတဲ႔ မိေက်ာင္းဘီးေလးပါ. Crocodile ဘီး နီညိဳေရာင္ေလးေပါ႔.

အဲဒီ႔ဘီးေလးရျပီးေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ပုိျပီး လမ္းမ်ားလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္. စက္ဘီးေလးကလည္း ရႊီးခနဲ ရႊီးခနဲ ေျပးသလုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္လည္း စက္ဘီးကုိ လုံး၀ဆက္နင္းခ်င္စိတ္မရွိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ခြန္အားကုန္သြားတဲ႔အထိ မႏၱေလးျမိဳ႔အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႔ပါတယ္. ကုန္းဆင္းကုန္းတက္မွာ ဂီယာေလးကုိ လုိသလုိကစားရင္း နင္းေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားက ဆုိင္ကယ္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ႔တယ္. ရွိတာေလးနဲ႔ သိမ္ငယ္စိတ္မ၀င္ဘဲ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေနႏုိင္ျခင္းဟာလည္း မဂၤလာတစ္ပါးပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ. ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အခုခ်ိန္ထိ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးေတာင္ မပုိင္ခဲ႔ဖူးပါဘူး. အဟတ္.

ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ပုိမ်ားလာသလုိ ေနရာေတြလည္းပုိစုံလာေတာ႔ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေနရာအႏွံ႔ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေျခစၾကာလွည္႔ျဖစ္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္.

နန္းေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စာသင္သလုိ ျမိဳ႔သစ္မွာလည္း သြားသင္ပါတယ္. ျပီးေတာ႔ အိမ္မွာလည္း ၀ုိင္းေတြေခၚသင္သလုိ အဂၤလိပ္စပီကင္နဲ႔ ဂစ္တာသင္တန္းကလည္း တက္လုိက္ပါေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္တက္ျဖစ္တဲ႔ စပီကင္က ဦးစုိးႏုိင္ထြန္းနဲ႔ Ms. Collin ပါ. ဂစ္တာသင္တန္းကေတာ႔ ပန္းဥယ်ာဥ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္.

စေန တနဂၤေႏြဆုိရင္ နန္းတြင္းထဲက စစ္တပ္ကဖြင္႔တဲ႔ ေရကူးသင္တန္းကုိလည္း သြားတက္ပါေသးတယ္. ၾကားရက္ေတြထဲမွာေတာ႔ မနက္ခင္းကို ေရသြားကူးတယ္. ေန႔ခင္းေတြ ေက်ာင္းသားေတြ စာမသင္ရခ်ိန္မွာ စာၾကည္႔တုိက္ၾကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ နပန္းလုံးေနတတ္တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈတကၠသုိလ္၀င္ခြင္႔ရတဲ႔ေနာက္ စာသင္ခ်ိန္ေတြကုိ ေလွ်ာ႔ခ်ပစ္လုိက္ပါတယ္. အထူးသျဖင္႔ ကေလးတန္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မသင္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး. သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ရလာသလုိ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္ပုိက်ယ္လာတဲ႔အေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္ကုိ ကပ္တယ္ရယ္လုိ႔မရွိေတာ႔ပါဘူး.

ဒီၾကားထဲ နန္းေရွ႔က လင္းေရာင္ျခည္ စာၾကည္႔တုိက္မွာ ညေနပုိင္း Volunteer အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္၀င္လုပ္လုိက္ေသးတယ္. အဲဒီ႔ စာၾကည္႔တုိက္ေလးက ရပ္ကြက္ထဲကပဲ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ထူေထာင္ထားၾကတာေပါ႔. ညေနခင္း ၄ နာရီကေန ည ၉ နာရီထိ ဖြင္႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ ညတုိင္းအဲဒီ႔စာၾကည္႔တုိက္ေလးမွာ အကူ၀န္ထမ္းလုပ္ေပးရင္း ေရွးေဟာင္းစာအုပ္ေတြကုိလည္း ေၾကာင္ပုစြန္စား ကၽြတ္ကၽြတ္၀ါးရင္းနဲ႔ ညေနခင္းေတြကုိ ကုန္ဆုံးေစခဲ႔တယ္.

စာၾကည္႔တုိက္က သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ႔ ကုိတင္ေမာင္ေဆြတုိ႔၊ သင္းသင္းတုိ႔၊ မာလာတုိ႔ နီလာတုိ႔၊ အစ္မၾကီးလုိ႔ ေခၚေလ႔ရွိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ဘဏၭာေရးမႉးတုိ႔နဲ႔ အလုပ္လုပ္လုိက္၊ မုန္႔ေတြအတူထြက္စားလုိက္၊ စလုိက္ေနာက္လုိက္၊ စာၾကည္႔တုိက္ပိတ္ရင္လည္း ဟုိဟုိဒီဒီေလွ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းခဲ႔ၾကပါတယ္. ပန္တ်ာေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲက ပုံပုံလုိ႔ေခၚတဲ႔ ေကာင္မေလးကလည္း ငယ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းခဲ႔ၾကတာေပါ႔.

တစ္ရက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း မုိးလင္းကတည္းက စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ထြက္ခ်သြားလုိက္တာ တစ္ခါတစ္ေလ ေန႔ခင္းစာေတာင္ ျပန္မစားဘူး. နီးရာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပလာတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါက္စီျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းသုပ္ေလးတစ္ပဲြပဲျဖစ္ျဖစ္ စားျပီး ညေနေစာင္းထိ အမ်ိဳးသားစာၾကည္႔တုိက္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔တယ္. တကၠသုိလ္ေတြ ျပန္ပိတ္သြားလုိ႔ ဖြင္႔ဖုိ႔ ေစာင္႔ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြကုိ အတုိးခ်ဖတ္ခဲ႔တယ္. စာၾကည္႔တုိက္ၾကီးက ၀န္ထမ္းေတြဆုိ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အကုန္လုံးသိေနၾကတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီ႔တုန္းက စာဖတ္တာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေလာဘၾကီးတာလား. အိမ္ကုိ ငွားရုံတင္မကဘူး. စာၾကည္႔တုိက္ၾကီးကေန ယူသြားခြင္႔ မျပဳတဲ႔ Reference section မွာလည္း ေကာင္းႏုိးရာရာစိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေတြကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ေရးမွတ္ခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အဲလုိ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်. အဲဒါေလးေတြရဲ႔ ေက်းဇူးေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာေလ႔လာမႈအပုိင္းမွာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပုိတုိးတက္လာခဲ႔တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္. ညေန စာၾကည္႔တုိက္ၾကီး ပိတ္ခ်ိန္ဆုိကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီးကယ္ရီယာက ညွပ္ေလးထဲမွာ အနည္းဆုံး သုံးေလးအုပ္ေလာက္ေတာ႔ ပါလာျမဲပဲ. တစ္ပတ္ကုိ စာအုပ္ အနည္းဆုံး ၃ အုပ္ျပီးေအာင္ ဖတ္မယ္ဆုိျပီးေတာ႔ကုိ သတ္မွတ္ျပီး ဖတ္ခဲ႔တာ. အခုအခ်ိန္မွာ အဲလုိမ်ိဳး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေပေလ႔လာခြင္႔ေလးေတြ ျပန္ရခ်င္လုိက္တာ…

ညေန ၄ နာရီမွာ စာၾကည္႔တုိက္ၾကီးလည္းပိတ္ျပီဆုိေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ပါတယ္. ေရမုိးခ်ိဳး ထမင္းစားျပီးေတာ႔ ၅ နာရီေလာက္မွာ Guide ေတြကုိ လုိက္သင္ပါေတာ႔တယ္. ည ၁၁ နာရီေလာက္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္. တကၠသုိလ္ေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မုိ႔လုိ႔လည္း အတုိးခ်ျပီး သင္ႏုိင္တာေပါ႔.. အဲဒီ႔တုန္းက ပုိက္ဆံလည္း ၀င္သလုိ စာအုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္၀င္ပါတယ္.



ျမဴမႈန္ေတြၾကားက ေရတံခြန္ေတာင္တန္းနဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္

၂၉ လမ္းေပၚက နဂါးစာေပတုိ႔၊ ၈၄ လမ္းမၾကီးေပၚက လူထုစာေပတုိက္တုိ႔၊ ေစ်းခ်ိဳနားက ရဲရင္႔စာေပတုိ႔၊ ညေန ေနေစာင္းရင္ ၈၄ လမ္းမွာ ျဖစ္လာတဲ႔ ညေစ်းတန္းက လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းတဲ႔ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္တုိ႔ေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က်င္လည္က်က္စားေနခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္.

ကၽြန္ေတာ္ စာသင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အခ်ိန္ခဲြေပးရတဲ႔ ပုံစံေလးနည္းနည္းရွင္းျပဦးမွ ျဖစ္မယ္ဗ်.

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ပတ္မွာ ၃ ရက္ (သုိ႔) ၅ ရက္ေပးသင္ပါတယ္. တစ္ခ်ိန္ကုိ ၁ နာရီခဲြ ကေန ၃ နာရီထိ ရွိပါတယ္. Guide လစာေပၚမူတည္ျပီး အခ်ိန္ေတြ ခဲြေ၀ေပးတာမ်ိဳးလည္း ရွိတာေပါ႔. ပုံမွန္ကေတာ႔တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ပတ္ ၅ ရက္ေပးပါတယ္. တစ္ခ်ိန္ကုိ ၂ နာရီ ကၽြန္ေတာ္သင္ပါတယ္. အဲဒီ႔တုန္းက ၁၉၉၆ ေပါ႔ေနာ္. ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ၃၀၀၀ လားမသိဘူး ယူတယ္ဗ်. (ဟဲဟဲ. ခုေတာ႔ မရေတာ႔ဘူးေနာ္. ေဒၚလာနဲ႔မွ. ဟတ္ဟတ္)

ေက်ာင္းသားေတြကုိ စေန၊ တနဂၤေႏြဖက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ားယူျပီးသင္ပါတယ္. ဒါမွ Weekdays ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္လုိ႔ရေအာင္ေပါ႔. လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္ဆုိတာကလည္း သင္တန္းေတြတက္တာတုိ႔၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားေပမယ္႔ က်ဴရွင္ဖြင္႔ျပီး ဆက္သင္ေပးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေက်ာင္းစာေတြအတြက္ သင္တန္းဆက္တက္တာတုိ႔ပါ. အဲဒီ႔တုန္းက ေတာ္ေတာ္လည္း အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ႔သလုိ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း productive ျဖစ္ခဲ႔တယ္. အခုလုိမ်ိဳး တစ္လေနမွ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္တစ္ခုေလာက္ ထြက္တဲ႔ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ေတာ႔ ကြာပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္.

စီးပြားေရးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာင္းက်န္းခဲ႔တယ္ဗ်. အဲဒီ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေက်ာင္းသား ၇ ေယာက္ေလာက္ တစ္ျပိဳင္တည္း ရွိေနတတ္တယ္. တစ္ခ်ိဳ႔က အျပင္ေျဖေတြဆုိေတာ႔ အခ်ိန္ဇယားဆဲြရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ အဆင္ေျပေနတတ္ေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္တက္တဲ႔ သင္တန္းေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြအတြက္သာမက အိမ္ကုိပါ အပုိသယ္လာႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အေမနဲ႔ အစ္မကလည္း ငါ႔သားငါ႔သား၊ ေမာင္ေလးေမာင္ေလးနဲ႔ ေနတာပဲ. ဟတ္ဟတ္.

အဲဒီ႔တုန္းက အားခဲျပီး မတက္ျဖစ္လုိက္တဲ႔သင္တန္း တစ္ခုပဲ ရွိခဲ႔တယ္. အဲဒါကေတာ႔ ထြန္း အီလက္ထေရာနစ္ သင္တန္းပဲ. တက္မယ္တက္မယ္နဲ႔ သူ႔အခ်ိန္က မကုိက္တာနဲ႔. ကုိယ္႔အခ်ိန္က မေပးႏုိင္တာနဲ႔ပဲ အီးေယာအီးေယာျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆုံ းမတက္ျဖစ္လုိက္ေတာ႔ဘူး.

မႏၱေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေလးႏွစ္ေနခဲ႔တယ္. ေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေလးႏွစ္လုံး အက်ိဳးရွိခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲတုိးတက္ခဲ႔တယ္. စာေပေလ႔လာမႈ အရွိန္တဟုန္ထုိး တုိးတက္ခဲ႔တယ္. ဘ၀တစ္သက္တာလုံး သတိရေနေစမယ္႔ မိတ္ေဆြေကာင္းအေဖာ္မြန္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံ ရင္းႏွီးခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ေတာင္ မႏၱေလးမွာေနတုန္းကေလာက္ စာသိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး.. အဲဒီ႔တုန္းက ေလ႔လာပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔တဲ႔ အရွိန္အဟုန္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလုိ ရပ္တည္ေနႏုိင္တာဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး.

ပုိျပီးေတာ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုရွိေသးတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးစီးတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ကၽြမ္းက်င္လာခဲ႔တယ္. 

စက္ဘီးကုိ လက္လႊတ္စီးတာေလာက္ေတာ႔ စကားထဲ ထည္႔မေျပာေတာ႔ဘူး. လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကားၾကိဳကားၾကားေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စက္ဘီးေပၚကေန မဆင္းရဘဲ လွိမ္႔ရုံေလးလွိမ္႔ျပီး လက္ကုိင္ကုိ ဟုိဖက္ယမ္းလုိက္ ဒီဖက္ယမ္းလုိက္နဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီညီထိန္းလုိ႔ ဘရိတ္ကုိ ကစားျပီး နင္းသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ႔ ပညာသားပါတယ္ဗ်

ေနာက္ျပီးေတာ႔ စက္ဘီးကုိ တစ္ဖက္က စီးေနရင္းနဲ႔ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေနာက္ထပ္ စက္ဘီးတစ္စီးကို တြန္းလာတာမ်ိဳးေရာ ျမင္ဖူးၾကလား၊ လုပ္ဖူးၾကလား.

ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ သူမ်ားေတြလုပ္တာလည္း ျမင္ဖူးတယ္. ကုိယ္တုိင္လည္း လုပ္ဖူးတယ္.

သူကလည္း ပညာသားပါတယ္ေနာ္. စဥ္းစားၾကည္႔ေလ. ဒီတုိင္း စက္ဘီးတစ္စီးတည္း စီးတာေတာင္ ဟန္ခ်က္ညီညီစီးေနရတာကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဘီးကိုပါ တြန္းဖိ႔ုဆုိေတာ႔ အႏၱရာယ္လည္း မ်ားတယ္. လြယ္လည္းမလြယ္လွဘူးေလ.

ကၽြန္ေတာ္ စၾကိဳးစားၾကည္႔ေတာ႔ ပစ္လဲပါတယ္. ဟတ္ဟတ္. မညာဘူးေနာ္. အားပါး ဘာေျပာေကာင္းမလဲ. လဲတာမွ စက္ဘီးႏွစ္စီးၾကားထဲကုိ ညပ္သြားတာ. စက္ဘီးစီးကၽြမ္းလာျပီဆုိေတာ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မနာေအာင္၊ လြတ္ေအာင္ေတာ႔ ေရွာင္တတ္လာပါတယ္.

ခုနက စကားျပန္ဆက္ရဦးမယ္ဗ်.

စက္ဘီးေနာက္တစ္ဘီးကုိ တြန္းရင္း နင္းေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ပထမဦးဆုံး ပင္မ ကိုယ္စီးမယ္႔ စက္ဘီးေပၚ အရင္တက္ထုိင္ထားရပါမယ္. ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမၾကီးကုိေထာက္ထားခ်ိန္မွာ ဘယ္ဖက္လက္က ကုိယ္စီးမယ္႔စက္ဘီးလက္ကုိင္ကုိ ကုိင္ထားရင္း ညာဖက္လက္ကေတာ႔ ကုိယ္တြန္းမယ္႔ စက္ဘီးရဲ႔ ဘယ္ဖက္လက္ကုိင္ကုိ ကုိင္ထားရပါတယ္. (ဘယ္ဖက္ကုိပဲ ကုိင္ရတာေနာ္. ညာဖက္လက္ကုိင္ကုိသြားကုိင္ရင္ တြန္းတဲ႔စက္ဘီးက ကိုယ္႔ဖက္ထဲ ဆြဲ၀င္လာျပီး အခ်င္းခ်င္းျငိလုိ႔ ပစ္လဲတတ္ပါတယ္)

ျပီးလည္းျပီးေရာ ေျခေထာက္ကုိ အသာေလးလႊတ္လုိက္ျပီး အရွိန္ေလးတျဖည္းျဖည္းယူလုိ႔ နင္းသြားရပါတယ္. ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္ေနာ္. ဘယ္ဖက္လက္နဲ႔ ေနာက္ဘရိတ္ေလးကုိ ကစားရင္း ပင္မစက္ဘီးကုိနင္းသြားခ်ိန္မွာ ညာဖက္လက္နဲ႔ တြန္းရမယ္႔ စက္ဘီးလက္ကုိင္ရဲ႔ ဘယ္ဖက္လက္ကုိင္ကုိ ကုိင္ထားရင္း နင္းသြားတာ.
ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မိတၳီလာကေန မႏၱေလးကုိ အလည္လာေတာ႔ စက္ဘီးအပုိတစ္စီးလုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ ၂၉ လမ္းကေန ဘုရားၾကီးအထိ အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး စက္ဘီးႏွစ္စီး တစ္ျပိဳင္တည္းနင္းသြားခဲ႔ဖူးပါတယ္. သူတုိ႔က ကားၾကီး၀င္းကေန ဘုရားၾကီးထိ လုိင္းကားစီးျပီး ေစာင္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔.

အင္း. ရင္ခုန္စရာလည္း ေကာင္းသလုိ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္. တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီ႔လုိမ်ိဳး စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္လုိက္ရတဲ႔ အရာမ်ိဳးေလးေတြ ေအာင္ျမင္သြားရင္ ကုိယ္႔ကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္ကုိးစားစိတ္ ပုိမုိ ျပင္းျပလာတတ္တယ္ဗ်. မေအာင္ျမင္ေတာ႔လည္း ျပန္ၾကိဳးစားေပါ႔ဗ်ာ. (ေနာက္တစ္ေခါက္ တုိက္ဆုိင္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းသင္တုန္းက လမ္းေဘးေျမာင္းထဲကုိ ထုိးက်သြားတဲ႔ အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ရဦးမယ္. ဟတ္ဟတ္)

….

မႏၱေလးရဲ႔ ညေနခ်မ္းေလးေတြကလည္း သိပ္ကုိ ကဗ်ာဆန္လြန္းပါတယ္ေလ.



ေအာင္ပင္လယ္
မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးက ေ၀ါခနဲ အန္ခ်လိုက္တဲ႔ စက္ဘီးေတြ လူေတြတရုံးရုံးနဲ႔ လမ္းမတုိင္းမွာ ျပည္႔ႏွက္စည္ကားလ်က္၊ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးက ေန၀င္ရီတေရာမွာ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္လင္းလက္လ်က္၊ ဟုိးအေနာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေရႊမင္း၀ံ စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိးတေလွ်ာက္က ဘုရားပုထုိးျဖဴျဖဴေလးေတြဆီက မီးေရာင္မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ေလးေတြ ထြန္းလင္းလ်က္၊ ဟုိး ေတာင္ဖက္အရပ္ကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ျပန္ရင္လည္း မႏၱေလးေတာင္နဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေပၚကဘုရားေလးေတြက ၾကည္ညိဳသပၸါယ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တင္႔တယ္လ်က္….. အေရွ႔စူးစူးကုိ ၾကည္႔ဦးမလား… ရန္ကင္းေတာင္နဲ႔ ေရတံခြန္ေတာင္တန္းေတြ၊ ရွမ္းရုိးမၾကီးရဲ႔ တစိတ္တေဒသ ေတာင္စြယ္ေတာင္ဖ်ားေတြေပၚမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ ေမျမိဳ႔ အနီးစခန္းက မီးေရာင္ျပျပေလးေတြ…
ဒါေတြအားလုံး ခင္ဗ်ားရဲ႔ ရင္ထဲကုိ စီး၀င္လာလိမ္႔မယ္. ခင္ဗ်ားရဲ႔ ေသြးေၾကာထဲထိ စိမ္႔၀င္သြားလိမ္႔မယ္. ခင္ဗ်ားရဲ႔ ႏွလုံးသည္းပြတ္ထဲမွာ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ေနရာယူသြားလိမ္႔မယ္.



စစ္ကုိင္းတံတားၾကီးနဲ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိးေပၚက ဘုရားအဆူဆူ...

သာေမာလုိက္ပါဘိျခင္း…

ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ႔ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္ေနာ္.

တစ္ခါတုန္းက လူႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတုိ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေလးထဲကေန ျပင္ပကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ၾကသတဲ႔..

တစ္ေယာက္ေသာ အက်ဥ္းသားက သူ႔ျပတင္းေပါက္ေလးကေနတဆင္႔ အျပင္ဖက္က ျခံစည္းရုိး က်ဳိးပ်က္ေနတာနဲ႔ ေရေတြအုိင္ေနတာကုိ သြားေတ႔ြျပီး ျမည္တြန္ေတာက္တီးတယ္. လူေတြသိပ္ေပါ႔ေလ်ာ႔တယ္ေပါ႔ေလ…

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ က်ိဳးပ်က္ေနတဲ႔ ျခံစည္းရုိးၾကီးနဲ႔ ရြံ႔ႏြံေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ျပီး ဟုိးေတာင္ကုန္းေလးေပၚက အင္မတန္မွ လွပသာယာလွတဲ႔ ပန္းခင္းၾကီးကုိ လွမ္းျမင္လုိက္တယ္.

ကဲ.. ပုံျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲေလ…

ဆုိရုိးစကားေလးတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား.

Beauty lies in the eyes of the beholder…

အလွအပတရားဆုိတာ ခံစားၾကည္႔ျမင္တတ္သူရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာပဲ ျမင္ႏုိင္တယ္တဲ႔…



ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား

မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးက ပူပါတယ္. ျခင္လည္းကုိက္ပါတယ္. ဖုန္လည္း ထူပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔ မႏၱေလးရဲ႔ ညေနခ်မ္းေတြမွာ က်ဳံးေဘးနားထုိင္လုိ႔ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးေလးေတြ ယဥ္ေနႏုိင္တယ္. ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အပန္းေျဖႏုိင္တယ္.

ဘုရားၾကီးကုိသြားမလား၊ အိမ္ေတာ္ရာမွာပဲ တရားထုိင္ဦးမလား.. ေရႊက်ီးျမင္ဘုရားထဲက ခေရပင္တန္းေလးေတြေအာက္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထုိင္ဖတ္ေနမလား… ဟုိး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္မွာပဲ ကင္မရာတစ္လုံးလြယ္ျပီး ဓာတ္ပုံေတြ ေလွ်ာက္ရုိက္ေနမလား. ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးထဲမွာ ေမ်ာလာေနတဲ႔ ၀ါးေဖာင္ေတြေပၚက စဥ္႔အုိးၾကီးေတြကုိပဲ ၾကည္႔ရင္း ကဗ်ာေတြ စပ္ေနမလား… စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိးနဲ႔ မင္းကြန္းဖက္က ေလအေ၀ွ႔မွာ လြင္႔ေမ်ာပါလာတတ္တဲ႔ ဆည္းလည္းသံေလးေတြ၊ ေခါင္းေလာင္းသံေလးေတြ၊ တရားဓမၼရြတ္ဆုိသံေလးေတြကုိပဲ နားဆင္ဦးမလား.

လူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ေပၚကုိပဲတက္ဦးမလား၊ မိန္းၾကီးနားက Unison လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာပဲ ကုိယ္႔ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံစားခ်က္ေတြကုိ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဖာက္ခဲြဦးမလား…

ျဖစ္တယ္. ရတယ္. မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးက ဒါေတြအားလုံးကုိ ခြင္႔ျပဳတယ္. ဖန္တီးေပးထားတယ္. ေပးဆပ္ထားတယ္….

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးကုိ ခ်စ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးသား စစ္စစ္မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ မႏၱေလးမွာ ၾကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္ခဲ႔တယ္. မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးရဲ႔ ေမြးစားသားလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ သားအရင္းေတြနီးနီး… သုိ႔မဟုတ္ သားအရင္းေတြထက္ပုိလုိ႔ေတာင္ မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးအေပၚကုိ သာယာမိန္းေမာမိတယ္. ျမတ္ႏုိးခင္တြယ္မိတယ္.

စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႔အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔ အတိတ္ေန႔ရက္ေဟာင္းေလးေတြကုိ အခု ဒီပုိ႔စ္ေလးျပန္ေရးေနရင္းနဲ႔ သတိရတမ္းတမိတယ္.

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးကုိ သိပ္လြမ္းတယ္….



(စက္ဘီးစီးျခင္း အက္ေဆးရဲ႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ပုိင္းကုိ မၾကာခင္ ဆက္တင္ေပးသြားပါမယ္.)

အားလုံးကုိခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္