Wednesday, April 30, 2008

မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ အႏၱိမစ်ာပနအစီအစဥ္

မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ အႏၱိမစ်ာပနေတာ္ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္အား အမ်ားျပည္သူမ်ား ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ဖူးေျမာ္ ဂါရ၀ျပဳႏုိင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ႏွင္႔ေနရာကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း သတ္မွတ္ထားပါသည္။

ေန႔ရက္

စေနေန႔ ေမလ (၃) ရက္ - ညေန ၈ နာရီမွ ၁၁ နာရီထိ
တနဂၤေႏြေန႔ ေမလ (၄) ရက္ - နံနက္ (၁၀) နာရီမွ ညေန ၈ နာရီထိ

ေနရာ

Midwood Chapel
1625 Coney Island Ave
Brooklyn, NY 11230

http://www.midwoodchapel.com

မီးသျဂိဳဟ္ျခင္းအား ေအာက္ပါအတုိင္း ျပဳလုပ္ပါမည္။

ေန႔ရက္

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ (၅) ရက္၊ တနလၤာေန႔

ေနရာ

Greenwood Crematory
500 25th Street
Brooklyn, NY 11232

http://www.green-wood.com

မီးသျဂိဳဟ္မည္႔ အခ်ိန္အေသးစိတ္ကုိ မၾကာခင္ ဆက္လက္ထုတ္ျပန္သြားမည္ဟု သတင္းရရွိပါသည္။

မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလျပီ...




ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ဂါရ၀ျပဳေနၾကေသာ တပည္႔သံဃာေတာ္မ်ား...


မႏၱေလးျမိဳ႔ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ ပိဋကနယူပေဒသေက်ာင္း၊ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ မဟာနာယက စာခ်ဆရာေတာ္၊ စိန္ပန္းရပ္၊ ယဥ္ပုံပရိယတၱိစာသင္တုိက္၏ မဟာနာယက၊ ရွမ္းျပည္နယ္ မန္းျပိန္းေက်ာင္းတိုက္၏ မဓာနမဟာနာယက၊ တိပိဋက အဘိဓာန္ က်မ္းျပဳအဖဲြ႔၀င္၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႔ မစုိးရိမ္သာသနေဇာတိကေက်ာင္း ပဓာန နာယက၊ သာသနာ႔ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖဲ႔ြခ်ဳပ္ (International Burmese Monks Organization) ၏ ပဓာနေစရ ဆရာေတာ္ သက္ေတာ္ (၈၁) ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ (၆၂) ၀ါရွိ ဘဒၵႏၱေကာ၀ိဒါဘ၀ံသသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ (၂၉) ရက္ အဂၤါေန႔ အေမရိကန္ အေရွ႔ပုိင္း စံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔လယ္ (၁) နာရီ (၇) မိနစ္ အခ်ိန္၊ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည (၁၁) နာရီ (၃၇) မိနစ္တြင္ နယူးေယာက္ျမိဳ႔၊ ဘရြတ္ကလင္းရွိ Coney Island ေဆးရုံၾကီး၌ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူပါေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာလုိက္ပါသည္။

ဦး၀ံလာသ
ဒုတိယ ဥကၠ႒ဆရာေတာ္
သာသနာ႔ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္



အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာစာ




ရဟန္းရွင္လူျပည္သူလူထု ညီညြတ္ေစေရးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ႔ေသာ ပုံရိပ္တစ္ခ်ိဳ႔





http://sasanamoli.org/

Monday, April 28, 2008

ေမ်ာက္ႏွင္႔အုန္းသီး


တစ္ညတြင္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးသည္ သူ႔ထံတြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ား၏ စဥ္းစားေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းကုိ စမ္းသပ္လုိသျဖင္႔ အားလုံးကုိ စုေ၀းေခၚလုိက္ေလသည္။

ထုိညက ေကာင္းကင္တြင္ လမင္းၾကီးက ထိန္ထိန္သာေနခဲ႔ေလသည္။

တပည္႔မင္းညီမင္းသားမ်ားမွာလည္း ဆရာၾကီးေျပာျပမည္႔ သင္ခန္းစာပုံျပင္ေလးအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္နားေထာင္ေနခဲ႔ၾကေလသည္။

“တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ကြယ္…”

ဆရာၾကီးက ထုိသုိ႔ အစခ်ီလုိက္သည္ႏွင္႔ တီးတုိးတီးတုိး စကားေျပာေနၾကေသာ မင္းသားငယ္မ်ားအားလုံး မီးကုိေရႏွင္႔ျဖန္းလုိက္သကဲ႔သုိ႔ ျငိမ္က်သြားၾကေလသည္။

ဆရာၾကီးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ရင္း သူ၏ အသံ၀ါၾကီးျဖင္႔ ပုံျပင္ေလးကုိ ဆက္ေျပာျပေလသည္။

“တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ကြယ္…

ေမ်ာက္ဖမ္းရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ေနတဲ႔ မုဆုိးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔…

ေမ်ာက္ဆုိတာ အင္မတန္မွ လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္တဲ႔ သတၱ၀ါမုိ႔ ဖမ္းရတာလည္း အေတာ္ခက္ခဲသေပါ႔ကြယ္…

အဲဒီ႔ေမ်ာက္ဖမ္းသမားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဆုိရင္ သူမ်ားေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးေတြ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္မွ မမိခဲ႔ရင္ေတာင္ သူက အနည္းဆုံးတစ္ေကာင္ေတာ႔ အျမဲမိေနတာပဲတဲ႔…”

ဆရာၾကီးက ေျပာလည္းေျပာ၊ ပရိသတ္ကုိလည္း တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ရင္း အကဲခတ္လုိက္သည္။

မင္းသားငယ္မ်ားမွာ ဆရာၾကီးဆက္ေျပာမည္႔ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္ႏွင္႔…

“ေအး… အဲဒီလုိမ်ိဳး ေမ်ာက္ဖမ္းေတာ္တဲ႔ မုဆုိးအေၾကာင္းကုိ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြကပါ ၾကားသိလာရေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းကုိ စိတ္၀င္တစား လာေမးၾကေတာ႔တာေပါ႔…

ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးကလည္း သူ႔ရဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္မုိ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျပဘဲ လာေမးတဲ႔သူေတြကုိ တမင္တကာ လွီးလႊဲေျပာဆုိေနခဲ႔ေတာ႔တာေပါ႔…

ဒါနဲ႔ လူေတြကလည္း အဲဒီ႔ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိး ေမ်ာက္သြားဖမ္းတာကို လုိက္ေခ်ာင္းၾကည္႔မွပဲ သူ႔နည္းကုိ သိေတာ႔မယ္ဆုိျပီး မုဆုိး ေတာထဲကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေမ်ာက္ဖမ္းသြားမယ္႔အခ်ိန္ကုိ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္...

“ဟန္နီ… ကုိယ္ေမာျပီကြယ္… ေရခ်မ္းခ်မ္းေလး တစ္ခြက္ဆက္ပါဦး…”

ဆရာၾကီး၏ ကေတာ္က သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တစ္ခ်က္စူလ်က္ ဆရာၾကီးေဘးနားမွ ထသြားခဲ႔ေလသည္။

မင္းသားငယ္မ်ားမွာေတာ႔ ေခါင္းကိုငုံ႔လ်က္၊ အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႔ကာ ျပဳံးစိစိျဖစ္ေနၾကေလသည္။

“ဂလု… ဂလြတ္.. ဂလု… ဂြပ္….”

ဆရာၾကီးလည္း သူ၏ဟန္နီ ကမ္းလာေပးေသာ ေရခ်မ္းခ်မ္းေလးတစ္ခြက္ကို တဂြပ္ဂြပ္ျမည္ေအာင္ ေသာက္သုံးျပီးသကာလ သူ၏ပုံျပင္ကုိ ဆက္ေလသည္…



“အဲ… ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေပါ႔…. ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးလည္း ေတာထဲကုိ နံနက္ခင္း လင္းအားၾကီးအခ်ိန္မွာ ထြက္ခြာသြားတာကုိ သူ႔အိမ္ေရွ႔က ခ်ဳံပုတ္ထဲမွာ ကင္းပုန္း၀ပ္ေနတဲ႔ စြမ္းအားရွင္ ဘေလာ႔ဂါ ႏွစ္ေယာက္ (အဲ. ဟုတ္ပါဘူး..) လူႏွစ္ေယာက္က လွမ္းျမင္လုိက္သတဲ႔…

ေမ်ာက္ဖမ္းမုဆုိးသမား နာမည္က ဆြမ္က်ဲဲအုိိ တဲ႔… သူက ခ်င္းလူမ်ိဳးေလ… ျမဴဆြမ္ေတြကို ခပ္က်ဲက်ဲ ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္းက အုိသြားလုိ႔ ဆြမ္က်ဲအုိ လုိ႔ နာမည္တြင္လာခဲ႔တာေပါ႔…

ဆြမ္က်ဲအုိကို လုိက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းျပီး ခဲလက္သီးစာေကၽြး (အဲ… ေဆာရီး မွားျပန္ျပီကြယ္) လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကုိ ေဖာ္ထုတ္မယ္႔ ပုဂၢိဳလ္ေလးနွစ္ေယာက္နာမည္ကေတာ႔ ယူအာဆြိနဲ႔ ယူအာကြိ္တဲ႔…

ယူအာဆြိလုိ႔ နာမည္တြင္ရတာက သူက အျမဲျပဳံးျပံဳးျပံဳးျပံဳးေနတတ္ျပီးေတာ႔ ဆြိျဖစ္လုိ႔တဲ႔ေလ…

ယူအာကြြိကေတာ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေသာက္တလဲြျဖစ္ျပီး အျမဲအျပစ္တင္ခံရလုိ႔၊ ဘန္းစကားနဲ႔ ခပ္လန္းလန္းေလးေျပာရရင္ေတာ႔ ခဏခဏ ကြိတတ္လြန္းလုိ႔ ယူအာကြိလုိ႔ နာမည္ေပးထားၾကတာေပါ႔…

ကဲ… ဆက္မယ္ကြယ္…”

မင္းသားငယ္ေလးမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔ရင္း ဆရာၾကီးေျပာသည္႔ နာမည္ဆန္းမ်ားကုိ ပါးစပ္မွ လုိက္လံရြတ္ဆုိေနခဲ႔ၾကေလသည္။

အကၡရာနတၳိ မင္းသားက အားလုံးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာသည္…

“ရွီးေဘာဒိသာပါေမာကၡၾကီးရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြက ၀မ္ေခ်ာင္ မာဟန္ က်န္းလုံ ေက်ာက္ဟူ နာမည္ေတြထက္ အပုံၾကီးသာတယ္…”

“၀ါးးးးး ဟားဟားဟားဟား… သြပ္သြပ္သြပ္… အက္အက္အက္… ဟတ္ဟတ္..”

ဆရာၾကီးလည္း ႏွစ္ျခိဳက္အားရစြာ ျပဳံးလုိက္ရင္းက အသံကုိ ျမွင္႔လ်က္ ဆက္ပြားေလေတာ႔သည္…

….

“ဆြမ္က်ဲအုိမုဆုိးေလးေနာက္ကုိ လူမသိသူမသိ လုိက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းရတာကလည္း စြမ္းအားရွင္ေတြလုိ ရဲက ဘက္ကပ္ေနာက္ခံ မေပးထားေတာ႔ အခက္ေတြ႔ရတာေပါ႔ကြယ္…”

ရွားလားလားနႏၵမင္းသားက ထုိင္ရာမွ ထေမးသည္…

“ရွီးေဘာကလည္း… ခက္တာလုိုက္လုိ႔… ကဒ္ထူျပားေပၚမွာ ေဆာ႔ဖ္ပင္နဲ႔ စာလုံးၾကီးေတြ ေရးျပီးလိုက္ရင္ ဘယ္သူမွ မထိရဲေတာ႔ဘူးေလ…”

“ေဟ… လုပ္ပါဦး… ဘာေရးရမွာလဲ…”

ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ အုိင္ကြီ (အုိင္က်ဴထက္ျမင္႔ေသာ အုိင္ကြီ) ျမင္႔ေသာ ရွားလားလား မင္းသား၏ စကားကုိ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ျပန္ေမးလုိက္ေလသည္…

ရွားလားလား မင္းသားက…

“ေဩာ္… ရွီးေဘာကလည္း… စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔တာကို ဆန္႔က်င္သည္… မဲရုံသုိ႔ သြားၾကပါစုိ႔… ရွားလားလားလား…လုိ႔ ေရးလုိက္ေပါ႔…. ရွီးေဘာကလည္း… ဟာပဲ… ဟာပဲ… ဟာကုိ…”

ေျပာရင္းဆုိရင္းက ရွားလားလားမင္းသား ႏြဲ႔သြားပါေတာ႔သည္…

“မင္းမလဲကြာ… အေရးထဲ ႏြဲ႔ေနရေသး… Brokeback Bloggers ျဖစ္ခ်င္ေနလုိ႔လား… အားလုံး က်ားၾကီးပဲ. သိလား… ဆရာကေတာ္နဲ႔ သူ႔သမီးေလး ပ်ံလန္ရွင္ဂြမ္းဂြိကလဲြ လုိ႔…”

ေျပာလည္းေျပာ. ဆရာၾကီးကေတာ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းရႈိးလုိက္သည္မွာကား ပေလယာမင္းသားပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆရာၾကီးကေတာ္ ဟန္နီၾကည္႔ျမင္တုိင္ထိပ္ေမွာင္၀င္ မွာလည္း ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖင္႔ ပဲၾကီးေလွာ္ကုိသာ ငုံ႔စားေနခဲ႔ရင္းက…

“ဘူ…..”

“အဲေတာ႔္… ထြက္ကုန္ျပီ… အဟင္႔… ၀ါး…”

ဆရာကေတာ္ငုိေတာ႔ ဆရာၾကီးလည္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ခါ သူ၏ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ကြန္႔ျမဴးရပါေလေတာ႔သည္…

“အုိ… ဘယ္ဘယ္႔. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္… ထြက္ေတာ္မူျပီလား..”
“အုိ…ဘယ္ဘယ္႔.. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္… လ်က္ေတာ္မူပါလား.. (လ်က္ဆား)”
“အုိ..ဘယ္ဘယ္႔.. အုိဘယ္႔ ႏွမေတာ္.. ကြက္ေတာ္မူနဲ႔လား…” (စိတ္ကြက္ျခင္းကုိသာ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏… စကားခ်ပ္)

ဆရာကေတာ္လည္း ဆရာၾကီး၏ အေခ်ာ႔ေတာ္ေတးျဖင္႔ ေမွးမေပ်ာ္ႏုိင္ရွိေနသည္ႏွင္႔ မင္းသားငယ္မ်ားဖက္သုိ႔ လွည္႔ကာ အကူအညီေတာင္းရေလေတာ႔သည္…

ရက္ပ္ပါဟစ္ေဟာ႔ပ္ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ မင္းသားက သူ၏ ပုဆုိးကုိ ခါးေတာင္းက်ိဳက္လ်က္ ဆရာကေတာ္ဆီသုိ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ျဖင္႔ မထီတရီလွမ္းၾကည္႔လုိ္က္ေလသည္။ (ဂ်စ္ကန္ကန္ မထီတရီ ၾကည္႔နည္းမသိလွ်င္ ရက္ပါမ်ား၏ စီးရီးေခြမ်ားေပၚတြင္ ပုိ႔စ္ေပးေနေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ၾကည္႔ပါေလ…)

“ရုိး.. ရုိး.. အုိ႔… အုိး… ဟန္နီ… ငုိပါနဲ႔ကြာ… အပုိတကယ္မေျပာ…
လုိတာထည္႔စား… ပ်ိဳတကယ္မေမာ
ဒီေန႔ပဲၾကီးေလွာ္က မေန႔ကထက္ ေပါက္တယ္.
မနက္ျဖန္ ပဲေလွာ္ ဒီေန႔ပဲထက္ေပါက္မယ္..
ေရာက္ေလရာ သယ္သြား. ၀ယ္စား. တကယ္မမ်ား.. ဆယ္ျပား… အုအား…”

ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္၏ ခပ္မုိက္မုိက္ ဟစ္ပ္ေဟာ႔ပ္ သံစဥ္မ်ားၾကားတြင္ ဆရာကေတာ္လည္း ေမ်ာသြားခဲ႔ေလေတာ႔သည္…

….

“ဆက္ပါဗ်ိဳ႔…. ”

“ဟုတ္တယ္. ဆက္ပါဗ်ိဳ႔…”

“ေစာင္႔ေနရတာ ၁၉၉၀ ထဲကပဲ.. ဆက္္ရႊီးပါဦးဗ်ိဳ႔…”

ပရိသတ္က ထုိသုိ႔ပဲြေတာင္းေတာ႔ ဆရာရွီးေဘာလည္း မေနႏုိင္ေတာ႔ေခ်…

“ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ေလ… ျဖည္းျဖည္းေပါ႔… လာ… မဲေလးထည္႔သြား… ေထာက္ခံမဲထည္႔လည္း ေထာက္ခံမဲပဲ. ကန္႔ကြက္မဲထည္႔လည္း ေထာက္ခံမဲပဲထြက္တယ္. သိလား…”

“မတရားဘူး… အူး… ဟူးဟူး…. လုံး၀… လုံး၀…. လုံးးးးး၀…”

ထုိကဲ႔သုိ႔ ထေဖာက္သည္မွာကား ေရာ႔ကာမက္တဲလ္သာေကတ မင္းသားပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ဘာေၾကာင္႔လဲ… ဘာအတြက္လဲ…. ရွားလားလားလားလား..”

ရွားလားလား မင္းသားလည္း ထႏြဲ႔ျပန္ပါ၏…

“ေတာ္စမ္းပါကြာ…. မင္းတုိ႔က ဘာသိလုိ႔လဲ… ဒီမဲပုံးက မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားကြ… လုိခ်င္တာေျပာလုိက္… ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက တေသြမတိမ္းလုပ္ေပးတယ္ကြ… ၾကားတယ္ေနာ္. ေထာက္လည္း ေထာက္ပဲ. ကန္႔လည္းေထာက္ပဲ… ဒါေၾကာင္႔ မဲပုံးနာမည္ကုိေတာင္ တီလုတ္ၾကီးကေပးထားေသးတယ္… ေထာက္ကန္႔ေထာက္ တဲ႔…. ငဲွဟင္းငွဲေညာင္း…”

ဆရာၾကီးရွီးေဘာက ငါးသလဲထုိးျပံဳးကာ ျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္..

“ေဟ႔ေကာင္ေတြ… ေတာ္တန္တိတ္ကြာ… မင္းတုိ႔ ပတ္စပုိ႔္ေတြ သိမ္းပစ္လုိက္လုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ မျပန္ႏုိင္ျဖစ္သြားမယ္.. ဟြန္း…”

ထုိကဲ႔သုိ႔ ဘလုိင္းၾကီးထေကာသည္မွာကား ဆရာၾကီးအားရ ကၽြန္ပါး၀လုပ္ေနေသာ အင္တာေနရွင္နယ္ဖြတ္ၾကားပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏… အေပၚအျဖဴ ေအာက္အစိမ္းျဖင္႔ တုိက္ပုန္းအက်ၤီကုိ အက်အန၀တ္ထားေသာ အင္တာဖြတ္ကားခန္႔ညားလွပါဘိေတာင္း…

မင္းသားငယ္မ်ားမွာလည္း ေနျပည္ေတာ္ျပန္ကာ ရွင္ဘုရင္လုပ္စားမည္႔သူမ်ား ျဖစ္သျဖင္႔ ပတ္စပုိ႔ အသိမ္းခံရမည္ ဆုိသည္ႏွင္႔ ၀ပ္သြားေလေတာ႔သည္…

ထုိအခါ ဖြတ္ၾကားလည္း စင္ေပၚတက္ကာ ကမၻာေက်ာ္ ဖြတ္ပုတတ္ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔သီခ်င္းကုိ နားမခံသာေအာင္ သီဆုိရင္း ဖြတ္ကကျပပါေလေတာ႔သည္….

….

“ကဲ… အားလုံးဇာတ္ေၾကာင္းရွင္းရင္ ငါ႔ဇာတ္လမ္းဆက္မယ္… ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္တာ ေထာက္ခံတာေပါ႔ေနာ္… အက္အက္အက္္”

ရွီးေဘာဆရာၾကီးလည္း ေရာ႔စတီး၀ပ္အသံျဖင္႔ ခပ္ကဲြကဲြရွတတ ရယ္ကာ သူ၏ ေမ်ာက္ဖမ္းျခင္းအေၾကာင္းကုိ ဆက္ေျပာေလေတာ႔သည္…

ပရိသတ္ၾကီးကား အပ္က်သံၾကားေအာင္ ျငိမ္ေနေလေတာ႔သည္…..

“ယူအာဆြိ နဲ႔ ယူအာကြိတုိ႔နွစ္ေယာက္သား ဆြန္က်ဲအုိေနာက္ကုိ လုိက္တယ္ဆုိတာ ငါေျပာေနတာေနာ္. ဟုတ္တယ္မလား..”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး… အဲဒါ. ၁၉၇၄ ကတည္းကပါ… ၾကာေပါ႔… ဆရာၾကီးပဲ ဆက္မေျပာဘဲ ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ.. ၁၉၉၀ တုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ.. အဲဟဲဟဲ… ျဗဲ…”

ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသား၏ ရဲရဲေတာက္ အသံပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

အင္တာေနရွင္နယ္ ဖြတ္ၾကား၏ ဦးေခါင္း ဆတ္ခနဲ လည္ထြက္သြားကာ ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသား၏ မ်က္၀န္းမ်ားကုိ စိုက္ၾကည္႔ပစ္လုိက္သည္…

“ေရာ႔… အင္႔… ခြပ္… ဖုန္း… ဖုန္း… ဖုန္း…”

ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္း မင္းသားတစ္ေယာက္ ေသြ႔ပုက်ိကြိကြိ ျဖစ္သြားခဲ႔ေလေတာ႔သည္…

….

အင္တာေနရွင္နယ္ဖြတ္ၾကား၏ လက္သံေျပာင္ေလေလ၊ ရွီးေဘာဆရာၾကီး၏ အသံ၀ါၾကီးက ပုိျပီး ၀ါလာေလေလပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကေလကြာ… ဒီမွာ အာရုံစိုက္လုိ႔မရေတာ႔ဘူး... အကုန္ဆဲြစိပစ္လုိက္ေတာ႔မယ္… ဟြန္း..”

“ေတာက္….”

တက္ေခါက္သံမဟုတ္ပါ…. ျငိမ္သက္လြန္း၍ ေရက်သံကုိပင္ ၾကားေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏… ေရၾကည္အုိင္ အပန္းေျဖစခန္းမွ ေရက်သံထက္ပင္ ျပင္းမည္ထင္ပါသည္… မင္းသားအားလုံးကား နပ္၏… ခ်က္ဆုိလွ်င္ နားခြက္က မီးေတာက္… ေတာက္ဆုိလွ်င္ ေရၾကည္အုိင္ေရာက္မည္ လူပါအေပ်ာက္ ဟူ၍ပင္…

“အဲဒီလုိနဲ႔ေပါ႔ကြယ္…. ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္ဖမ္းမလုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတာကုိ ယူအာဆြိနဲ႔ ယူအာကြိတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေနာက္ကေန ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည္႔ရႈေနၾကသတဲ႔…

ဆြန္က်ဲအုိဟာ သူ႔ရဲ႔ North Face ေက်ာပို္းအိတ္ထဲကေန အဆင္သင္႔ယူလာခဲ႔တဲ႔ အုန္းသီးတစ္လုံးကို ထုတ္လုိက္သတဲ႔…

အုန္းသီးမွာ အေပါက္ေသးေသးေလးေဖာက္ထားတာကုိလည္း ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရတယ္..

ျပီးေတာ႔ ဆြန္က်ဲအုိဟာ အုန္းသီးေလးထဲကုိ မုန္႔ေလးတစ္ခုႏွစ္ခု ထည္႔လိုက္တာကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္.

အဲဒီ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ဆြန္က်ဲအုိဟာ အုန္းသီးေလးကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး က်န္တဲ႔ ၾကိဳးတစ္စကုိေတာ႔ ငုတ္တုိင္ေလးတစ္တုိင္မွာ ခ်ည္လုိက္တယ္.

ငုတ္တုိင္ေလးကုိ ေျမၾကီးမွာ စဲြေနေအာင္ ရုိက္လုိက္တယ္.

ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔လည္း ဆြန္က်ဲအုိလုပ္သမွ်ကုိ စိတ္၀င္တစားလုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တာေပါ႔…

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ေမ်ာက္အတြက္ ေထာင္ေခ်ာင္လုပ္ျပီးတဲ႔ေနာက္ သူလုပ္ထားတဲ႔ လင္႔စင္ေပၚသြားတက္အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ႔တာေပါ႔ကြယ္…

ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔လည္း နီးစပ္ရာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ေပၚ အသီးသီးတက္အိပ္ၾကေတာ႔တာေပါ႔…

အဲဒီ႔ညက မုိးေတြရြာတယ္… ျပီးေတာ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကုိလည္း မုိးၾကိဳးပစ္သတဲ႔…

ေဩာ္… ဆြိနဲ႔ကြိတုိ႔ အိပ္တဲ႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး…

မင္းတုိ႔သိပါတယ္…

သိပါတယ္ကြာ… ဟဲဟဲဟဲ…”

ဆရာၾကီးလည္း ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္ေနေတာ႔ မင္းညီမင္းသားေတြလည္း စိတ္လက္ေပါ႔ပါးျပီး လုိက္ရယ္ၾကေတာ႔တာေပါ႔…


“ဒီတုိင္းက်ေတာ႔လည္း တုိ႔ ရွီးေဘာက မဆုိးပါဘူး… ေနာက္လက်ရင္ လခေတြေတာင္ တုိးေပးဦးမယ္ ဆုိပဲ… အက္အက္အက္…”

….

ဆရာၾကီးလည္း ပုံျပင္ကုိအလြတ္မေျပာႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ဘုတ္အုတ္ကုိကိုင္ကာ အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင္႔ ဖတ္ျပေနေတာ႔၏…

နံနက္မုိးေသာက္ အရုဏ္ေရာက္ေသာ္…….

“ကြိ… ကြိ… ခြီး… ခြီး… ၀ုအုိ႔. ၀ုအုိ႔…. ဖုတ္.. ဖုတ္..ဖတ္… ဖတ္… ”

အသံဗလံမ်ိဳးစုံေၾကာင္႔ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္ျပီအထင္ျဖင္႔ လန္႔ႏုိးလာခ႔ဲေလသည္..

အထင္ႏွင္႔အျမင္ကား တက္တက္စင္ေအာင္လဲြေတာ႔သည္..

ေညာင္ႏွစ္ပင္မပ်က္သည္႔အျပင္ မဲပင္ထည္႔ခုိင္းေနေတာ႔၏… (ဟတ္. ေဆာရီး.. လြဲျပန္ျပီ..)

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ အုန္းသီးတစ္လုံးႏွင္႔ နပန္းလုံးေနသည္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရသည္…

ကြိကြိမွာ ေမ်ာက္ေအာ္သံျဖစ္ျပီး ခြီးခြီးမွာ ေမ်ာက္စိတ္တုိသျဖင္႔ အုန္းသီးကုိ ထုရုိက္ျခစ္ကုတ္္ေနျခင္း ျဖစ္ကာ ၀ုအုိ႔ မွာ ေမ်ာက္၀မ္းနည္းသျဖင္႔ ေအာ္သံျဖစ္သည္… ဖုတ္.. ဖုတ္မွာကား ေမ်ာက္၏ အျမီး ေျမၾကီးေပၚသုိ႔ ရိုက္ေနျခင္းႏွင္႔ ဖတ္.. ဖတ္ မွာမူ အုန္းသီး ေျမၾကီးေပၚ ျပဳတ္က်ေအာင္ ရုိက္ထုတ္ေနေသာ အသံပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြိႏွင္႔ကိြတုိ႔လည္း ေမ်ာက္၏ ျဖစ္အင္ကုိ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနစဥ္ မုဆုိးေက်ာ္ ဆြန္က်ဲအုိ လင္႔စင္ေပၚမွ ႏိုးထလာသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္…

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ကုိ ျမင္သြားျပီး…

“What’s up, men? What’s going on here?”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း..

“Not much, bro… Just hanging out here and saw a monkey was busted…”

ဆြန္က်ဲအုိ၊ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔သည္ ဘရစ္တစ္ရွ္ေကာင္ဆဲလ္၊ ယူအက္စ္အုိင္အက္စ္၊ ဆရာၾကီးဦး၀င္းႏုိင္၊ ဘ၀သစ္ဦးေအာင္ေက်ာ္၊ လွည္းတန္းဦးျမၾကိဳင္၊ YES၊ IELTS၊ TOEFL၊ SATI, SATII, SATIII, IV… စသည္႔ အႏွီအဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္မႈ သင္တန္းမ်ိဳးစုံတြင္ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ႔ၾကေသာ သင္တန္းဂ်ပိုးမ်ားျဖစ္သည္႔အားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔လွ်င္ ဘုိလုိသာ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကေလသည္…

ေရွ႔ေလွ်ာက္ ျမန္မာလုိသာ ဆက္ေရးပါမည္. (စာေရးသူ၏ စကားခ်ပ္… ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ဆြန္က်ဲအုိလည္း ငါးခူျပဳံးျပံဳးကာ (ငါးသလဲထုိးက ရွီးေဘာကျပဳံးတာ. ဒါက ငါးခူျပဳံး) ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ကုိ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလုိက္ေလသည္…

“ငါသိေနပါတယ္ကြာ” ဆုိသည္႔သေဘာပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ေအာင္႔မထားႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ေပါက္ခ် (အဲ.. ေဆာရီး) ဖြင္႔ေမးလုိက္ေတာ႔ေလသည္…

“ဆြန္ဆြန္ရယ္… နင္သိပ္ေတာ္တာပဲ… ေမ်ာက္ကုိ အုန္းသီးနဲ႔ဖမ္းသြားတာ ေရလည္ ေလးစားတယ္. တုိ႔ကုိ ေျပာျပ. ဘယ္လုိလုပ္လဲ..”

ယူအာဆြိ၏ ခ်ိဳအီေမႊးစိမ္႔ေသာ စကားခ်ီးကုိ ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင္႔ ဆြန္က်ဲအုိလည္း ဖင္တြန္႔သြားကာ ကၽြတ္ၾကဲစြာ ျပန္ေျပာေလသည္…

“ဟဲ႔ေကာင္မ … အဲ.. ေကာင္ထီး… အာ… ဆိြ… စကားေကာင္းေကာင္းကုိ မေျပာဘူး. ေဂ်ာ္ရကီးက်ေနတာပဲ. နင္ဘာသိခ်င္တာလဲ ရွင္းေအာင္ေျပာ”

ကြိလည္း မေနႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ၀င္ရေလေတာ႔သည္…

“ေဩာ္.. ဆြန္ရယ္. သူသိခ်င္တာကေလ.. ဟုိဟာေပါ႔ေနာ္.. ဆြန္က ေပါ႔ေနာ္. ဟုိေလ. ေမ်ာက္ကေလးကုိေပါ႔ေနာ္.. ဘယ္လုိမ်ိဳးေပါ႔ေနာ္. ဖမ္းလဲဆုိတာကုိေပါ႔ေနာ္. အဲတာေလ… သိခ်င္တာတဲ႔… ေျပာျပႏုိင္ရင္ေပါ႔ေနာ္… တဆိတ္ေလာက္… ေနာ္”

တက္သစ္စ ေမာ္ဒယ္လ္ေပါက္စန ပဲမ်ားမ်ားရန္ကုန္သူေလသံျဖင္႔ ညဳတုတုျပန္ေျပာသည္မွာကား ကိြပင္ျဖစ္ေတာ႔၏…

ဆြန္က်ဲအုိ ေပါက္ကြဲေလျပီ..

ဘူ….

“ညကတစ္ညလုံး လင္႔စင္ေပၚမွာ ေအာင္႔ထားရသမွ် ခုမွပဲ ေပါက္ကဲြႏုိင္ေတာ႔တယ္. သြပ္သြပ္သြပ္….”

“ဆြန္…. ညာကစ္ပါကတ္.. ဟြန္႔…”

ဆြန္က်ဲအုိ တင္းသြားသည္…

“ဆြိ… မင္းဘာေျပာတာလဲ… မင္း ငါ႔ကုိ ရန္စတာလား… ညာကစ္ျပီး ပါကတ္ရေအာင္ ငါက ဘာေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔လဲ… မင္းကြာ… မင္းကြာ… မင္းးးးးးးးး”

ကြိလည္း ၀င္ရျပန္ေလသည္…

“ဆြန္ရယ္. အဲဒါက ေဂ်ာ္ရကီးေတြ ကၾကီးသုံးျပီးေျပာတာပါ… ညာကစ္ ဆုိတာ ညစ္တဲ႔. ပါကတ္ဆုိတာ ပတ္တဲ႔… ဆြန္ေလလည္တာကို ညစ္ပတ္လုိ႔ ေျပာတာ. သိျပီလား. မဆုိးပါနဲ႔ကြာ. အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ. ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းေတာင္ အတူတူတက္ခဲ႔ၾကေသးတယ္ေလ. မွတ္မိတယ္ဟုတ္…”

ထုိသုိ႔ေျပာေတာ႔လည္း ဆြန္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္ရျပန္ေလသည္… (စိတ္)

….

“ကဲ.. ေျပာ.. ဆြန္.. ဘယ္လုိေမ်ာက္ဖမ္းတာလဲ… ”

ဆြန္က်ဲအိုလည္း ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔အေမးကုိ ေျဖရန္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္…

“အိမ္း… အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖဘုရားေလာင္း ဆုိသလုိေပါ႔… ပညာရွိဆုိတာ မတီးမျမည္. တီးမွျမည္တဲ႔ ဆည္ၾကီး… အဲ.. စည္ၾကီးဆုိသလုိေပါ႔… မင္းတုိ႔က ေမးလည္းေမး တီးလည္းတီးေတာ႔ ငါလည္း ေျဖျပီး ျမည္ရေတာ႔မေပါ႔ကြယ္…”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔လည္း ဆြန္က်ဲအုိ၏ ေျမာက္ၾကြၾကြ မ်က္ႏွာေပးကုိ အံၾကိတ္ကာၾကည္႔ရင္း…

“မုိးေကာင္းတုန္းရြာထားဦးေပါ႔ကြာ… တူျဖစ္တုန္းႏွံထားဦးေပါ႔… ေပျဖစ္မွ အင္တာေနရွယ္နယ္ ခုံရုံးကုိ ပုိ႔ပစ္ဦးမယ္… ”

ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာပါ. စိတ္ထဲတြင္ၾကိမ္း၀ါးေနျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ဒီလုိကြ… ငါက ေတာ္ရုံတန္ရုံလူကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး.. မင္းတုိ႔နဲ႔ငါနဲ႔က ေဖာင္ၾကီးမြန္းမံသင္တန္းတက္ျပီး ေဖာင္ၾကီးဆင္း ဖင္ၾကီးေစာင္းလာသူေတြအခ်င္းခ်င္းမုိ႔ ေျပာျပတာ…”

“ဟုတ္ပါျပီ. လုိရင္းေျပာ. ေမ်ာက္ကုိ ဘယ္လုိကုိင္ထည္႔ပစ္လုိက္တာလဲ.”

ဒီတစ္ခါစိတ္မရွည္သူကေတာ႔ ဆြိပင္ျဖစ္ေတာ႔သည္….

ဆြန္က်ဲအုိပင္ အံ႔အားသင္႔ကာ နည္းနည္းျဖဳံသြားေလသည္…

လူဆုိသည္ကလည္း ျငိမ္ေနလွ်င္ပုိဖိတတ္ၾကျပီး အျမဲျငိမ္ေနသူမ်ား ၾကြတက္လာလွ်င္ ျဖဳံတတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ေလသည္…

သု႔ိေသာ္ ဆြန္က ဟိတ္ဟန္ေကာင္းသည္… မုဆုိးလည္းျဖစ္သည္႔အားေလ်ာ္စြာ အရာရာကုိ စစ္ေရးအျမင္ျဖင္႔သာ ၾကည္႔ရႈရင္ဆုိင္တတ္သည္… ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲ… (အဲ… မဟုတ္ပါဘူး.. ဖတ္လက္စ အေျခခံဥပေဒၾကီးဖယ္ထားဦးမွပဲ. စာဆက္ေရးလုိ႔ေတာင္မရေတာ႔ဘူး. အဟြတ္ဟြတ္)

ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ေသြးေအးလူသတ္သမား သြားေလသူ စုိး၀င္းအၾကည္႔မ်ိဳးျဖင္႔ တစ္ခ်က္ၾကည္႔ကာ …

“ေအးေဆးေပါ႔ ကုိယ္႔လူ… ကိုယ္႔လူက ေတာင္းတဲ႔သူ… က်ဳပ္ကေပးရမယ္႔သူ… ေအးေဆးေပါ႔… ဟင္းဟင္းဟင္း…”

ငါးေျမြထုိးအၾကည္႔မ်ိဳးျဖင္႔ ဟင္းဟင္းဟင္းဟု အံခဲကာ ရယ္လုိက္ေတာ႔ ကိြပင္ ကြိခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေတာ႔၏…

….

“ဒီလုိရွိတယ္ ဆြိနဲ႔ကြိ…”

ဆြိႏွင္႔ကြိလည္း ေခါင္းေရွ႔စိုက္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနၾကေလသည္…

“ေမ်ာက္ကုိအုန္းသီးနဲ႔ ေထာင္မဖမ္းခင္ အရင္ဆုံး အုန္းသီးကုိ အေပါက္ေဖာက္ရတယ္. လက္၀င္သာရုံေလးေပါ႔… မက်ယ္မက်ဥ္းေပါ႔ကြာ..”

ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ အပီအျပင္ပင္ လုိက္မွတ္ေနၾကပါသည္…

ဆြန္က်ဲအုိက အသံကုိနည္းနည္းႏွိမ္႔လ်က္ ဆက္ေျပာသည္…

“မင္းတုိ႔သိလား… လူေတြေတာင္ ကုိယ္ရျပီးရင္ ျပန္ျပီး လက္လႊတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး. ေမ်ာက္ဆုိမွေတာ႔ ေ၀လာေ၀းေပါ႔ကြာ…”

“နင္ေျပာတာ ငါျပန္ေျပာလုိက္ရင္ သူၾကီးက သူ႔ကုိေစာင္းေျပာတယ္ဆုိျပီး နင္႔ကုိ ဆဲြစိလုိက္လုိ႔ နင္ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားမယ္ေနာ္. ခ်ယ္လ္ဆီး မန္ယူကိုႏုိင္လုိ႔ ငုိေနတဲ႔သူေတြထက္ ပုိဆုိးသြားမယ္. ဟြန္႔…”

ဆြိ၏ ေပ်ာ႔စိစိျခိမ္းေျခာက္သံေၾကာင္႔ ဆြန္က်ဲအုိတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါ တကယ္ျဖဳံသြားေတာ႔၏။

“မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ. ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းအေၾကာင္း ဆရာစားမခ်န္ေျပာျပပါမယ္.. ခါကြင္႔လာကြတ္ ပါေနာ္…”

“အံမယ္. သူေတာင္ ခြင္႔လႊတ္ဆုိတာကုိ ကၾကီးနဲ႔ ေျပာတတ္ေနျပီ. သိပ္ေတာ္တာပဲ. အာဘြား…”

ဆြိ၏ စကားမ်ားကုိ ဆြန္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ၾကိ္မ္တြင္မေတာ႔ ျပန္လည္တြန္းလွန္ႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ႔ပါ. မလြန္ခင္က ကၽြံခဲ႔မိျပီကုိး…. သြပ္သြပ္သြပ္…. (အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထုိးျခင္းျဖစ္၏.)

“အုန္းသီးကုိ အေပါက္ေဖာက္ျပီး အထဲမွာ ေမ်ာက္ေတြၾကိဳက္တတ္မယ္ ထင္တဲ႔ မုန္႔ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ထည္႔ထားလုိက္တယ္ကြာ…”

ဆြန္က်ဲအုိက ဆက္ေျပာသည္…

“ေမ်ာက္က မုန္႔နံ႔ရေတာ႔ အုန္းသီးထဲကုိ လက္ႏႈိက္ျပီးယူတယ္. ျပီးေတာ႔ လက္ကုိ ျပန္ထုတ္ေတာ႔ ထုတ္မရေတာ႔ဘူး.. အုန္းသီးအေပါက္၀မွာ တစ္ေနတယ္…

ေမ်ာက္က စိတ္ပူျပီး အားနဲ႔ရုန္းတယ္. မရဘူး. အုန္းသီးအေပါက္၀မွာ ေမ်ာက္ရဲ႔လက္က တစ္ေနဆဲပဲ..

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အုန္းသီးအေပါက္၀က လက္ျဖန္႔ျပီး အ၀င္အထြက္ပဲ လုပ္လုိ႔ရတာေလ. လက္သီးဆုပ္ျပီး အသြင္းအထုတ္လုပ္လုိ႔မရဘူး…

ေမ်ာက္က မုန္႔ကုိ လက္မလႊတ္ႏုိင္ေတာ႔ လက္သီးဆုပ္နဲ႔ပဲ ရုန္းထြက္တယ္. အဲဒီ႔မွာ သူ ဒုကၡေရာက္တာပဲ… မုန္႔ကိုလႊတ္ခ်လုိက္ရင္ လြတ္ႏိုင္မယ္ဆုိတာကို သူမသိဘူး. ”

ဆြန္က်ဲအုိ၏ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္းအေၾကာင္းကုိ ဆြိႏွင္႔ကြိတုိ႔ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔ ေရးမွတ္ေနၾကေလသည္…

ဆြန္က်ဲအုိက ဘေလာ႔ဂါရန္ေအာင္၏ ေလသံဖမ္းကာ…

“ကဲ. Conclusion ဆဲြမယ္… အဟမ္းအဟမ္း…

ငါဆုိလုိတာက… ေမ်ာက္ေထာင္ေခ်ာက္ကေန ေမ်ာက္ရုန္းထြက္နည္းက လြယ္ပါတယ္. သူဆုပ္ကုိင္ထားတဲ႔ မုန္႔ကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ျပီး လက္၀ါးကုိ ျပန္ျဖန္႔ျပီး အသာေလး လွ်ိဳထုတ္လုိက္ရုံပဲ…

ဒါေပမယ္႔ ေမ်ာက္က သူ႔မုန္႔ကုိ လက္မလႊတ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူးေလ…

ဒါေၾကာင္႔ သူပ်က္စီးရတယ္…

အဲဒါ ငါ႔ရဲ႔ ေမ်ာက္ဖမ္းနည္း နိႆရည္းပဲ… ”

….

ကဲ… ပုံျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္…

ဆရာၾကီး ရွီးေဘာဒိသာပါေမာကၡ၏ ခန္႔ညားထည္၀ါေသာ အသံ၀ါၾကီးေအာက္တြင္ အိပ္ငို္က္ေနၾကေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ား လန္႔ႏုိးလာၾကေလေတာ႔သည္…

“ညီလာခံျပီးသြားျပီလား…”

“၂၅ % ဟုတ္လား…”

“ကန္႔ကြက္မဲေပးရင္ ၃ ႏွစ္၊ မဲလုံး၀လာမေပးရင္ ၁၄ ႏွစ္ ဟုတ္လား”

“စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆုိပါလား… ေကာင္းသားပဲ. Star Wars ေဆာ႔မယ္. Red Alert ပစ္မယ္.”

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင္႔ ေမးျမန္းေျပာဆုိေနၾကေသာ မင္းသားငယ္မ်ား၏ အသံမ်ားကုိ ဖုံးလႊမ္းလ်က္ ဆရာၾကီးက သူ၏ ဩ၀ါဒကထာကုိ ျမြက္ၾကားေလသည္…

“တပည္႔တုိ႔… မင္းတုိ႔သာ ေမ်ာက္ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကမလဲ…”

အုိင္ကြီျမင္႔ေသာ ရွားလားလားမင္းသားက စေျပာသည္…

“အဓိကျပႆနာက ေမ်ာက္က အုန္းသီးကုိပဲ အာရုံစိုက္ေနလုိ႔… အုန္းသီးကုိ ခ်ည္ထားတဲ႔ ငုတ္တုိင္ကို က်န္တဲ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆဲြႏႈတ္ျပီး ေတာထဲ၀င္ျပီး. ျပီးေတာ႔ ေတာထဲေရာက္မွ ျပန္ျပီး Figure out လုပ္ရင္ အနည္းဆုံးေတာ႔ မုဆုိးရန္က လြတ္ႏုိင္တယ္…”

“ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း…”

လက္ခုပ္သံမ်ားမဟုတ္ပါ… ရွားလားလားမင္းသားကုိ ၀ိုင္းျပီး နပန္က်င္းၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏…

“ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ႔ေကာင္… ငုတ္တုိင္ကို ေပါက္ေဖာ္အင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြကုိယ္တုိင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ကၽြန္းသစ္ေတာေတြကုိ ခုတ္ထစ္ျပီး ယူလာတာကြ. မင္းက ဘာသိလုိ႔လဲ… ဘယ္ေတာ႔မွ မကၽြတ္ဘူး…”

“ေမ်ာက္က ၾကိဳးကုိ ကုိက္ျဖတ္လုိက္ရင္ေရာ… ဆရာၾကီး”

အူေၾကာင္ၾကားမင္းသား၏ အၾကံျပဳခ်က္ပင္ျဖစ္သည္…

“မရဘူး.. အူေၾကာင္ၾကား… အဲဒီ႔ၾကိဳးက ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကုိ ဆဲြၾကိဳးခ်ဖုိ႔ လုပ္ေပးထားတဲ႔ ၾကိဳးထဲက က်န္တာကုိ ေအာ္ဒါမွာထားတာ. မလြတ္ဘူးကုိယ္႔လူ… မရဘူး.. အူး..ဟူး…ဟူး…”

ေရာ႔ကာမက္တဲလ္သာေကတမင္းသားက ၀င္ေထာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္…

“Yo. မင္းတုိ႔ေဖာက္ေတြးတတ္ရမယ္ကြ … you know. အမ်ားအတြက္ အနည္းေတာ႔ရင္းရမယ္… ေျမြမေသတုတ္မက်ိဳးလုပ္လုိ႔ေတာ႔ မရဘူး… you know what I am saying?”

ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ ရက္ပါမင္းသား ၀င္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္…

ဆရာၾကီးလည္း အုိင္ကြီျမင္႔ေသာ သူ၏ ခ်စ္တပည္႔မ်ား၏ ေဆြးေႏြးခန္းကုိ ႏွစ္ျခိဳက္အားရစြာ ျပဳံးၾကည္႔ေနခဲ႔ေလသည္…

“ဒါဆုိဘာလုပ္သင္႔သလဲ ခ်စ္တပည္႔…”

“မုဆုိးလာဖမ္းရင္ လုိက္သြားလုိက္… သူထားရာမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနလုိက္… မုဆုိးစိတ္ထဲမွာ ဒီေမ်ာက္ေလး လိမၼာတယ္ဆုိျပီး အခြင္႔ထူးေတြေပးလာေတာ႔မွ တစ္ေန႔မွာ ရုန္းထြက္ေျပးေပါ႔… ဒါကုိ ပူးခ်တယ္လုိ႔ ေခၚတယ္.. you know what I mean, guys?”

“လခြီးထဲမွပဲ… တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးလည္း ဒုိင္အာခီနဲ႔ ဒီလုိကဲြခဲ႔ဖူးျပီ. မင္းက သမုိင္းကုိမေလ႔လာဘဲ ပူးခ်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္. မင္းကုိပဲ ဟုိကပူးခ်သြားလိမ႔္မယ္… ဖြတ္က်ားရဲ႔…”

“ဘာကြ. ငါ႔နာမည္ယူသုံးရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္မုိ႔လဲ… ေဖ်ာင္း. ခြပ္. ဒုိင္း..”

အေျခအေနအနည္းငယ္ရႈပ္ေထြးသြားပါသည္… ဖလစ္ဖေလာ႔ပ္ရက္ပါမင္းသား၏ အၾကံျပဳခ်က္အား ေ၀ၚစြတ္မင္းေလာင္းမင္းသားမွ ၀င္ေထာက္စဥ္ အင္တာဖြတ္ၾကား၏ လက္၀ါးစာ မိသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္…

“တကယ္ဆုိ ေမ်ာက္က ပဓာနနဲ႔ သာမညမခဲြႏုိင္လု႔ိ…”

ဆရာၾကီး၏ မ်က္ခုံးမ်ားပင္ အနည္းငယ္ပင္႔တက္သြားခဲ႔ရသည္…

က်န္းစန္းဖုန္းစတုိင္ျဖင္႔ ဆရာၾကီးလည္း မုတ္ဆိတ္မရွိေသာ သူ၏ ေမးေစ႔ကုိ စတုိင္က်က် ပြတ္သပ္ေနခဲ႔ရင္းက…

“ေျပာပါဦး ပေလယာေလွ်ာက္ရႊီးမင္းသားေလးရဲ႔… ေမ်ာက္ဘာလုပ္သင္႔သလဲ…”

“သူ႔ကုိဖမ္းမိထားတဲ႔လက္ေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ရတာ. အဲဒီ႔လက္က သူ႔အသက္ေလာက္ အေရးမပါဘူး…”

“ဒီေတာ႔…”

အားလုံးက တစ္ျပိဳင္တည္း၀ိုင္းေမးၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္…

“ဒီေတာ႔ လက္ကုိျဖတ္ပစ္ရမယ္…”

“ဟာ……….”

အားလုံးက တစ္ျပိဳင္တည္း ၀ုိင္းဟာၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္…

“မင္းရဲ႔အေတြးအေခၚက terrorist ဆန္တယ္… ဒီတုိင္းေတြးႏုိင္မယ္သာ မွန္ရင္ အဲဒီ႔ေမ်ာက္က ေမ်ာက္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး… အုိင္က်ဴျမင္႔လြန္းသြားျပီ… မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ..ေတာ္ၾကာ ဘင္လာဒင္က လာျပီး recruit လုပ္သြားရင္ ငါတုိ႔လူေတြဒုကၡ…”

ဆရာၾကီးရွီးေဘာ၏ မေက်မခ်မ္း ညည္းတြားသံကုိ ၾကားေတာ႔ အင္တာေနရွင္နယ္ ဖြတ္ၾကား၏ လက္၀ါးက ေျမာက္တက္သြားသည္…

ပေလယာေလွ်ာက္ရႊီးမင္းသားလည္း အေျခအေနမေကာင္းသည္ကုိ အကဲခတ္မိသည္ႏွင္႔..

“ကုိၾကီးဖြတ္… ဒီမွာေလ ကုိၾကီးိဖြတ္ကေတာ္ ဖြတ္မဒမ္အတြက္ စိန္တစ္ရံစာ… အာဖရိကစိန္ေနာ္. ဘာမွတ္လဲ…”

အင္တာဖြတ္၏ ေျမာက္တက္သြားေသာ လက္၀ါးသည္ အျပားလုိက္ျဖစ္သြားကာ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ခံယူဖုိ႔ အသင္႔ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္…

အားလုံးတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းေျပာေနၾကသည္ကုိ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ႔သည္ႏွင္႔ ဆရာၾကီးရွီးေဘာ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြလုပ္ရပါေတာ႔သည္…

သုိ႔ေသာ္ ၾကိဳပိတ္ထားရေသး၏… သူေျဖႏုိင္သည္မ်ားကုိသာေမးရန္ႏွင္႔ မေျဖႏုိင္သည္မ်ားကုိ ေဘာင္ေက်ာ္ေမးေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားကုိ နာမည္မွတ္ထားရန္ အင္တာဖြတ္က်ားကုိ ၾကိဳတင္မွာထားရေသး၏…

“ကဲ… အားလုံးပဲ ရႈပ္ကုန္ၾကျပီေပါ႔…

အဓိကအခ်က္ကေတာ႔ ရွင္းပါတယ္…

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမ်ာက္ဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ အဖမ္းမခံရပါဘူး…

အုန္းသီးထဲကေနလည္း လြတ္ထြက္မသြားပါဘူး...

ဒါေပမယ္႔ သူ ေတာထဲမွာ အုန္းသီးပိုက္ျပီး သူ႔ဘ၀ကုိ ကုန္ဆုံးသည္ထိ ေနထုိင္သြားခဲ႔တယ္…

ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလုိ ဆုိတဲ႔စကားပုံဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ ေမ်ာက္ကုိ ၾကည္႔ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ စကားပုံေပါ႔ဗ်ာ…”

“ျဖည္းျဖည္းျဖည္းျဖည္းေျပာ… နားနားျပီးေျပာေမာမယ္… တုိုးတုိးတုိးတုိးေလးေျပာ.. အားလုံးလည္းၾကားပါတယ္..”

ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ အင္းစိန္သုိ႔ အထူးစပါယ္ရွယ္ ကားျပာၾကီးျဖင္႔ ၾကြျမန္းသြားရပါေတာ႔သည္…

ဆရာရွီးေဘာ ဆက္ျပီး သတင္းစာေတြ ရွင္းပါသည္… ျမန္မာတုိင္းမ္၊ ဗြိဳက္စ္ စသည္႔ ခြင္႔မျပဳေသာ သတင္းမ်ားကုိ ေဖာ္ျပသည္႔ သတင္းစာမ်ားကုိ စရွင္းပါသည္…

ဆက္လက္ျပီး ရွင္းပါသည္…

ဆရာရွီးေဘာကုိ ဘက္ကပ္လုပ္ထားေပးေသာ ဂ်ာနယ္လစ္ စြယ္စုံသုတမွ စာတည္းမႉး ရင္ခၽြန္းမူး ထေမးပါသည္…

“ဒါဆုိ ဆရာၾကီး… ေမ်ာက္ ဘယ္လုိလြတ္ေျမာက္သြားခဲ႔တာလဲ ဆုိတာကုိ အေျခခံလြတ္ေျမာက္လုိျခင္း သီအုိရီ (၀ါ) Bare Necessity ရႈေထာင္႔ကေန ေျပာျပေပးပါလား ဆရာၾကီး…”

ရွီးေဘာဆရာၾကီးလည္း အားလုံးေသာ ပရိသတ္ကုိ ျခဳံငုံၾကည္႔ရႈသုံးသပ္ျပီးသကာလ သူ၏ ကြန္ကလူးရွင္းကုိ ေျပာခ်လုိက္ေလေတာ႔သတည္း…

“ေမ်ာက္လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိေနခဲ႔တယ္…”

Sunday, April 20, 2008

ငါ႔ေနရာမွာ...



ျဖတ္ေက်ာ္လုိ႔မရတဲ႔
စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြေနာက္မွာ
ငါ႔အတၱဟာ
ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ႔တယ္…

ျဖတ္ေက်ာ္ဖုိ႔မသင္႔တဲ႔
စည္းမ်ဥ္းေတြကုိ ျဖတ္ခဲ႔ျပီးေနာက္ေတာ႔လည္း
ငါ႔အတၱနဲ႔ ငါေ၀းကြာ
ေသခ်ာေရရာတဲ႔ ငါ႔ဘ၀ကုိ
ငါျပန္လည္မေတြ႔ရွိေသးဘူးေလ…

ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေစာင္႔ရမလဲ
ငါ႔အတၱကုိ ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔အတြက္…
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေပးဆပ္ရမလဲ
ငါ႔အတၱ ျပန္လည္ထြန္းပလာဖုိ႔အတြက္…
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေစာင္႔ရမလဲ..
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေစာင္႔ရမလဲ…

ႏြမ္းနယ္မႈေတြႏွင္႔အတူ…
အဆင္သင္႔မျဖစ္ေသးတဲ႔ ငါ႔ဘ၀အတြက္
ငါစိုးရိမ္မိတယ္..
ငါေၾကာက္မိတယ္…
ဒါေပမယ္႔ ငါ႔အတၱကုိ ငါေစာင္႔ေနဆဲပဲေလ…

သြားခ်င္သြားပါ
ဒီေနရာမွာ ငါ႔ကုိတစ္ေယာက္တည္း ထားရစ္ခဲ႔.
ဒါေပမယ္႔ ငါကေတာ႔ မင္းကို ေစာင္႔ေနဆဲပါ..

ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေစာင္႔ရမလဲ
ငါ႔အတၱကုိ ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔အတြက္…
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေပးဆပ္ရမလဲ
ငါ႔အတၱ ျပန္လည္ထြန္းပလာဖုိ႔အတြက္…
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေစာင္႔ရမလဲ..
ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ငါေစာင္႔ရမလဲ…



In My Place, in my place

Were lines that I couldn't change
I was lost, oh yeah

I was lost, I was lost
Crossed lines I shouldn't have crossed
I was lost, oh yeah

Yeah, how long must you wait for him?
Yeah, how long must you pay for him?
Yeah, how long must you wait for him?

I was scared, I was scared
Tired and underprepared
But I wait for you

If you go, if you go
Leaving me here on my own
Well I wait for you

Yeah, how long must you wait for him?
Yeah, how long must you pay for him?
Yeah, how long must you wait for him?

Please, please, please
Come on and sing to me
To me, me



Come on and sing it out, out, out
Come on and sing it now, now, now
Come on and sing it

In my place, in my place
Were lines that I couldn't change
I was lost, oh yeah
Oh yeah

Friday, April 18, 2008

Alert Message Box ေလးမ်ားလုပ္နည္း


အားလုံးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ…

ဒီတစ္ခါေတာ႔ အသစ္အဆန္းေလးတစ္ခု ေတြ႔ရွိလုိ႔ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္.

ဘာလဲဆုိေတာ႔ Alert Message Box ေလးေတြ လုပ္နည္းပါ.

ကုိယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ (သုိ႔) ၀က္ဘ္ဆုိက္ထဲကုိ ၀င္လာတဲ႔ စာဖတ္သူကုိ Message Box ေလးနဲ႔ ၾကိဳဆုိတာပဲျဖစ္ေစ၊ သိေစခ်င္တဲ႔ ေၾကျငာခ်က္ေလးေတြကုိ Highlight လုပ္ျပတာပဲ ျဖစ္ေစျဖစ္ေစ၊ သတိေပးေၾကျငာခ်င္တာေလးေတြကုိ ေျပာျပခ်င္တာပဲ ျဖစ္ေစေပါ႔ အလုိရွိသလုိ အသုံးခ်ႏုိင္ပါတယ္.

Message Box ေလးေတြကုိ လုပ္နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ႔ အထဲက အဆင္ေျပဆုံး နည္းလမ္းေလးကုိ ေရြးခ်ယ္ျပီး ျပန္လည္ေဆြးေႏြးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္.

ကဲ. စလုိက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ…

Alert Box with OK Button

အဲဒါေလးကုိ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ Template ထဲကုိသြားပါ. Page Elements ကုိသြားပါ. ျပီးေတာ႔ Add a page Element လုပ္ျပီး HTML/Javascript ကုိေရြးပါ. ျပီးရင္ ေအာက္ပါ ကုဒ္ဒင္းေလးေတြကုိ ထည္႔ေပးလုိက္ပါ.


<script type="text/javascript">
alert('You are about to enter an extremely funny site. People who are prone to laughing fits ... Beware!')
</script>
<noscript>Enable javascript in your browser to view an important message.</noscript>


အနီေရာင္နဲ႔ ျပထားတာေလးေတြက ကုိယ္ေပၚေစခ်င္တဲ႔ Message ေလးေတြပါ. အျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ျပထားတာေလးကေတာ႔ တကယ္လုိ႔မ်ား user က သူ႔ရဲ႔ Browser မွာ Javascript Functions ကုိ off လုပ္ထားခဲ႔ရင္ ျပန္ဖြင္႔ေအာင္ သတိေပးထားတာပါ.

ျမန္မာလုိ ေပၚေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ Zawgyi-One ကုိ ထည္႔ေၾကျငာေပးရပါမယ္. ဒီမွာ အစမ္းလုပ္ျပထားတာ ၾကည္႔ပါ.


<script type="text/javascript">
alert(<font face="Zawgyi-One">'ေဟ႔ေဟ႔. သတိထားေနာ္. ခင္ဗ်ား အခုသြားေနတာ ကုိရန္ေအာင္ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဗ်. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.'</font>)
</script>
<noscript>Enable javascript in your browser to view an important message.</noscript>

ဒါမ်ိဳးေလးေပၚလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္.




Alert Box with Confirmation Button

ဒါကက်ေတာ႔ စာဖတ္သူကုိ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ေပးတာပါ. ဆက္သြားမလား. ဒါမွမဟုတ္ မဖတ္ေတာ႔ဘဲ ျပန္ထြက္မလားဆိုတာကုိ ေရြးခုိင္းတာေပါ႔.

ခုနကလုိပါပဲ. Template ထဲကုိသြားပါ. Page Elements ကုိသြားပါ. ျပီးေတာ႔ Add a page Element လုပ္ျပီး HTML/Javascript ကုိေရြးပါ. ျပီးရင္ ေအာက္ပါ ကုဒ္ဒင္းေလးေတြကုိ ထည္႔ေပးလုိက္ပါ.


<script type="text/javascript">
confirm('This site contains explicit blogger hacks and tircks. You might bet dizzy. Are you sure you want to continue?');
if (confirm('This site contains explicit blogger hacks and tricks. You might bet dizzy. Are you sure you want to continue?')) {
window.location = "http://mmbloggershelpdesk.blogspot.com/";
}
else {
window.location = "http://www.yanaung.blogspot.com/";
}
</script>


အနီေရာင္နဲ႔ ျပထားတာေလးေတြက သင္ေပၚေစခ်င္တဲ႔ စာေၾကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္. အျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ျပထားတာေလးကေတာ႔ OK Button ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ ေရာက္ရွိသြားမယ္႔ လင္႔ခ္ျဖစ္ပါတယ္. လိေမၼာ္ေရာင္ေလးနဲ႔ ျပထားတာကေတာ႔ Cancel Button ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ စာဖတ္သူကုိ ျပန္ျပီးေတာ႔ Redirect လုပ္ေပးမယ္႔ စာမ်က္ႏွာျဖစ္ပါတယ္.

ဒါကေတာ႔ ျမန္မာလုိ ဥပမာေပးထားတာပါ.


<script type="text/javascript">
confirm(<font face="Zawgyi-One">'ေဟ႔ေဟ႔. သတိထားေနာ္. ခင္ဗ်ား အခုသြားေနတာ ကုိရန္ေအာင္ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဗ်. ဟတ္ဟတ္ဟတ္. OK ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးကုိ ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ျပီးေတာ႔ Cancel ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ေတာ႔ Helpdesk Blog ေလးကို ေရာက္သြားပါလိမ္႔မယ္. It’s up to you!'</font>);
if (confirm(<font face="Zawgyi-One">'ေဟ႔ေဟ႔. သတိထားေနာ္. ခင္ဗ်ား အခုသြားေနတာ ကုိရန္ေအာင္ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဗ်. ဟတ္ဟတ္ဟတ္. OK ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးီကုိ ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ျပီးေတာ႔ Cancel ကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ေတာ႔ Helpdesk Blog ေလးကို ေရာက္သြားပါလိမ္႔မယ္. It’s up to you!'</font>)) {
window.location = "http://yanaung.blogspot.com/";
}
else {
window.location = "http://mmbloggershelpdesk.blogspot.com/";
}
</script>


ဒီလုိေလး ျဖစ္သြားပါလိမ္႔မယ္...



ဒီေလာက္ပါပဲ…

သိပ္ေတာ႔ အခက္အခဲမရွိလွဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္.

ကဲ. ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ဳိးေလးေတြ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကည္႔လုိက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ..

ဒီလုိ Message Box ေလးေတြ လုပ္ထားတာဟာ ကုိယ္႔ရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ (၀ါ) ၀က္ဘ္ဆုိက္အတြက္ လိုအပ္မွသာ လုပ္သင္႔ပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီ႔ Message Box ေလးေတြဟာ System Dialog Windows ေလးေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ. ဆုိလုိတာက ဒီ Box ေလးေတြ ေပၚဖုိ႔အတြက္ Browser မွာ Javascript ကုိ Enable လုပ္ထားရပါမယ္. ဒီေတာ႔ ကုိယ္႔ရဲ႔ Blog Page (or) Web Page ကုိ Upload လုပ္ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ ပုိၾကာသြားႏုိင္ပါတယ္.
ေကာင္းတဲ႔ဖက္က ၾကည႔္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔လည္း စာဖတ္သူကုိ Respect ေပးရာက်ပါတယ္.

ဥပမာဗ်ာ. ညစ္ညမ္းတဲ႔ Website တစ္ခုကို ၀င္ေတာ႔မယ္ ဆုိရင္.

“You must be at least 18 years old to enter this site!” ဆုိတဲ႔ Message Box ေလး ေပၚလာျပီး OK ႏွိပ္လုိက္မွ ဆက္ျပီး ခြင္႔ျပဳတာမ်ိဳးဆုိရင္ Internet Law ကုိ လုိက္နာရာက်ပါတယ္.

ဒါက ဥပမာ ေျပာျပတာပါ. တစ္ျခား အသုံး၀င္ေအာင္ သုံးတတ္ရင္ သုံးလုိ႔ျဖစ္မယ္႔ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္. ၾကိဳက္သလုိသုံးပါ. ဥာဏ္ရွိသလုိ သုံးပါ.

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကမွာေတာ႔ ဘာစည္းမ်ဥ္းဥပေဒသမွ မရိွေသးပါဘူး. ဒါေပမယ္႔ ဒီ Message box ေလးေတြဟာ စာဖတ္သူရဲ႔ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးႏုိင္မႈေပၚ မူတည္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ အသုံး၀င္လာႏုိင္တာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မွတ္ခဲ႔ဖူးတာေလးကုိ ျပန္လည္ေ၀မွ်လုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…

မွတ္ခ်က္။

သုံးတဲ႔ Browser နဲ႔ Operating Systems (ME, XP, Vista) စတာေတြေပၚ မူတည္ျပီးေတာ႔ ေပၚလာမယ္႔ Message Box ေလးေတြရဲ႔ ပုံစံလည္း ကဲြျပားျခားနားႏုိင္ပါတယ္.

အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

Thursday, April 17, 2008

မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ျမစ္ႏုိင္ၾကပါေစသတည္း...

အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ မဂၤလာႏွစ္သစ္ေလး တစ္ခုျဖစ္ပါေစခင္ဗ်ာ….

ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ခ်စ္လွစြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင္႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ဘေလာ႔ဂါေရာင္းရင္းမ်ားကုိ သတိတရ ရွိေနပါမယ္.

ညေနက်မွ ပုိ႔စ္ရွည္ရွည္ေလး ေရးတင္ေတာ႔မယ္ဗ်ာ. အခု ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လုိ႔သာ ျမန္ျမန္ရုိက္တင္လုိက္ရတာ.

ေကာင္းေသာေန႔သစ္/ညခ်မ္းေလးမ်ား ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကပါေစ.

မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ပုိ႔စ္အသစ္မ်ား အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေရးသားျပဳစုႏုိင္ၾကပါေစဗ်ား....

(ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္အတြက္ပါ ထည္႔ဆုေတာင္းသြားလုိက္တယ္. ဟတ္ဟတ္ဟတ္)

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

Wednesday, April 16, 2008

ပိေတာက္မ်က္ရည္




တစ္နယ္တစ္ေက်း၊ ဟုိအေ၀းက
တမ္းတေမွ်ာ္ရည္၊ ေျဖမဆည္အလြမ္းေတြနဲ႔
အတိတ္ဟာ လန္းဆန္းေနဆဲပါေလ…

အင္းလ်ားရိပ္ခုိ၊ ျမကၽြန္းညိဳမွာ
ၾကည္သာေငးေမာ၊ ခ်စ္စိတ္ေဇာႏွင္႔
နစ္ေမ်ာသက္၀င္၊ ဒီရင္ခြင္ထဲ
အနမ္းေတြမစဲခဲ႔တုန္းက
မခဲြဘူးယုံ၊ သစၥာပုံလ်က္
ရက္လၾကာရွည္၊ သစၥာတည္ရင္း
ခ်စ္တင္းေႏွာခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ဘ၀တုိက္ပဲြ၊ ၾကိမ္ၾကိမ္ႏဲႊစဥ္
ရင္ခြင္ႏွစ္ခု၊ ထပ္တူျပဳလ်က္
ခက္ခဲမ်ားစြာ၊ မမႈပါဘဲ
အားမာန္ဇြဲတူ၊ ေဖးမကူေစ
ေမတၱာေ၀ခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ႏွစ္ေယာက္ေရွ႔ေရး၊ ေမွ်ာ္ကာေတြးလုိ႔
ဆုိ႔နစ္ေၾကကဲြ၊ တုိ႔လမ္းခဲြစဥ္၊
ရင္ခြင္လႈိက္ဆူ၊ ကၽြမ္းသည္းပူလ်က္၊
မ်က္၀န္းလဲ႔စုိ၊ မငိုေအာင္ထိန္း
စိမ္းကားသေယာင္၊ ဟန္ေဆာင္ေသာ္လည္း
“ျပန္လာခဲ႔ေနာ္…”
ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ႔၊ မ်က္၀န္းသဲြ႔ညိဳ
ခြန္းဆက္ဆုိစဥ္၊ ၾကည္မရႊင္ျပီ
နာရီေခ်ာက္ခ်က္၊ အိပ္မက္ဆုိးလား
၀ုိးတ၀ါးႏွင္႔၊ ထားရစ္ထြက္ခြာ
မ်က္ႏွာလဲႊေတာ႔၊ ေခါင္းမေမာ႔ႏုိင္
မႈိင္ေတြငိုေၾကြး၊ လြမ္းေတးဆုိခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ဖူးစာရည္က်ဲ၊ လက္မတဲြႏုိင္
ခဲြခ်ိန္တုိင္ေတာ႔၊ မႏုိင္ကိုယ္႔စိတ္
က်ိတ္မွိတ္ရင္းငုိ၊ မာန္လည္းျပိဳျပီ
မရီ(ရယ္)မရႊင္၊ စိတ္ဘ၀င္ညိႈး
ေလွာ္တက္က်ိဳးသုိ႔၊ ခ်ိဳ႔တဲ႔ေမတၱာ
မဲ႔သစၥာတြက္၊ စိတ္မကြက္ျငား
ႏွလုံးသားကုိေတာ႔၊ ေသာ႔ခတ္သိမ္းဆည္းခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ႏွစ္ေဟာင္းလည္းေၾကြ၊ နွစ္သစ္ေ၀ျပီ
ေသြဖည္ၾကမၼာ၊ ျပစ္တင္ပါဘဲ
အားမာန္ဇြဲႏွင္႔၊ စဲြစိုက္စူးနစ္
ႏွစ္ကူးအတာ၊ သၾကၤန္ခါမုိ႔
တူးပုိ႔ေတးသံ၊ လမ္းတုိင္းညံစဥ္
ပိေတာက္ပင္ေအာက္၊ ကုိယ္ျပန္ေရာက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္…

ပိေတာက္ပင္ေအာက္၊ ေခတၱေရာက္စဥ္
ၾကည္ရႊင္၀င္းႏု၊ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာ
ျပန္ျမင္လာ၍၊ သာယာစိတ္မွန္း
တမ္းတအခ်စ္၊ အသစ္ျပန္ေတြး
ခပ္ေရးေရးျမင္၊ လြမ္းသံစဥ္၀ယ္
ျငိတြယ္ရစ္မူး၊ လြမ္းေတးက်ဴးခဲ႔ဖူးပါတယ္…

လြမ္းေတးမပီ၊ စိတ္မၾကည္ျပီ
ျပန္မည္ဟုထ၊ ေျခလွမ္းၾကြခုိက္္
“သြားခ်င္ျပီလား…”
၀ုိးတ၀ါးသြင္၊ ပိေတာက္ပင္မွ
ခြန္းဟစကား၊ ျမြက္ၾကားေလဟန္
စိတ္သ႑ာန္ျဖစ္၊ ျပန္ဆန္းစစ္ေတာ႔
ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ခုိက္၊ ေလအတုိက္၀ယ္
ေျမ၀ယ္ဆင္းသက္၊ ပိေတာက္ခက္သည္
မ်က္ရည္ေျခာက္ခမ္း၊ ပါးကုိ္နမ္းစဥ္
စိတ္ရႊင္ပ်ိဳႏု၊ မ်က္ရည္ဥတုိ႔
စုစုျပိဳက်၊ မုိးရြာခ်လ်က္
မ်က္ရည္ပိေတာက္၊ ပိ္ေတာက္မ်က္ရည္
ေပါင္းစပ္သည္တြင္၊ စိတ္ဘ၀င္မွ
တြင္တြင္္ေတာင္းဆု၊ သစၥာျပဳသည္
ခ်စ္သူ ၾကည္ရႊင္ေပ်ာ္ေစသား…


(ေရခဲငွက္)

Friday, April 11, 2008

စားသုံးသူမ်ား...



ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ပန္းျခံတစ္ခုထဲတြင္ သူ၏ ဖခင္ႏွင္႔ အတူတူထုိင္ေနရင္း ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင္႔ကုိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ကုိက္စားေနခဲ႔သည္။

ပန္းပြင႔္ငယ္ေလးမ်ားအနီးတြင္ လူးလာပ်ံသန္းေနေသာ လိပ္ျပာငယ္ေလးမ်ားကုိ ၾကည္႔လုိက္၊ ဘာသာဘာ၀ တြန္က်ဴးေနၾကေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား၏ ေတးဆုိသံမ်ားကုိ နားဆင္လုိက္၊ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားလုိက္ျဖင္႔ သာယာေအးခ်မ္းေသာ ညေနခင္းတြင္ စီးေမ်ာေနခဲ႔သည္။

ကစားျပီးေနာက္ ဒန္းစင္ေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင္႔ထုိင္ေနစဥ္ သူ၏ေရွ႔တြင္ တြန္႔လိန္တြန္႔လိန္ျဖင္႔ သြားေနေသာ အေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကုိ သူေတြ႔ျပီး စိတ္၀င္စားသြားခဲ႔သည္။

“အဲဒါ ဘာေကာင္ေလးလဲ ေဖေဖ”

“တီေကာင္လုိ႔ေခၚတယ္ သားရဲ႔. ေျမၾကီးထဲမွာေနတာေလ…”

“ရြံစရာၾကီးေနာ္. ေအာ႔ေအာ႔”

သားငယ္၏ ခ်စ္စဖြယ္ ဟန္ပန္မူရာျဖင္႔ လုပ္ျပေနေသာပုံစံကုိ ၾကည္႔ျပီး ဖခင္ျဖစ္သူမွာ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခဲ႔ေလသည္။

ထုိအခုိက္အတန္႔မွာပင္ ကေလးငယ္ေရွ႔တြင္ လိမ္တြန္႔လိမ္တြန္႔ျဖင္႔ သြားေနေသာ တီေကာင္ငယ္ေလးကုိ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က ဆတ္ခနဲ ထုိးဆိတ္ျပီး စားေသာက္လုိက္ေလသည္။

“ေဖေဖ. ဟုိေကာင္ေကာင္ၾကီးကုိ ငွက္ကေလးက စားပစ္လုိက္ျပီ.”

ကေလးငယ္က ဖခင္ျဖစ္သူကုိ လက္တုိ႔ျပီးေျပာသည္။

“ေအးေပါ႔သားရဲ႔. တီေကာင္ဆုိတာ ငွက္ကေလးေတြရဲ႔ အစာပဲေလ.”

ကေလးငယ္က စဥ္းစားဟန္ျပဳျပီး

“ငွက္ကေလးေတြက ဘာလုိ႔ ရြံစရာေကာင္းတဲ႔ တီေကာင္ကို စားတာလဲဟင္. ေခ်ာကလက္က ဒီေလာက္စားလုိ႔ေကာင္းတဲ႔ဟာကုိ….”

ဖခင္ျဖစ္သူက သားငယ္ေလး၏ နဖူးေလးကုိ ညင္သာစြာ နမ္းရႈိက္ခဲ႔လုိက္ရင္း…

“သားရယ္. တီေကာင္ေလးေတြက ငွက္ေလးေတြရဲ႔ အစာေလ. ေခ်ာကလက္ကေတာ႔ လူရဲ႔ အစာေပါ႔. ကုိယ္႔အစာကုိယ္ပဲ စားရတယ္ သားရဲ႔…”

…………………..




ကေလးငယ္ေလး ၾကီးျပင္း၍ လူလားေျမာက္လာခဲ႔ကာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။

သူျဖတ္သန္းရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ငွက္ကုိ ေခ်ာကလက္ေကၽြးသူမ်ားေတြ႔ရသလုိ လူကုိ တီေကာင္ေကၽြးသူမ်ားႏွင္႔လည္း မၾကာခဏၾကဳံၾကိဳက္လာခဲ႔ရသည္။

ငွက္သည္ ေခ်ာကလက္ကုိ မစားဘဲ ျငင္းဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔လူမ်ားသည္ကား တီေကာင္ကုိ မျငင္းပယ္ႏုိင္ဘဲ စားေနၾကရသည္ကုိ သူသိလာရသည္။

တစ္ေန႔တြင္ ပန္းသီးေၾကြက်ခဲ႔ဖူးေသာ သစ္ပင္ေအာက္၌ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ေနခဲ႔ရင္း သဘာ၀မက်ေသာ၊ မတရားေသာ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနခဲ႔မိ၏။

ငွက္သည္ လူကုိမစားႏုိင္ပါ.

သု႔ိေသာ္ လူသည္ ငွက္ကုိ စားႏုိင္၏။

ေခ်ာကလက္သည္ လူကုိ မစားႏုိင္ပါ.

သုိ႔ေသာ္ လူသည္ ေခ်ာကလက္ကုိ စားႏုိင္၏.

လူသည္ အရာရာကို စားေသာက္ႏုိင္စြမ္းရွိ၍ လူသည္ တန္ခုိးအင္အားၾကီးမားေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ျဖစ္၏။

လူသည္ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္၏.

တီေကာင္သည္ လူကုိ မစားႏုိင္ပါ.

သုိ႔ေသာ္ တီေကာင္သည္ လူေသ၍ ေျမၾကီးျဖစ္သြားေသာ အခါတြင္ကား လူကုိ ျပန္စားႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ ထုိနည္းတူစြာပင္ ငွက္သည္ လင္းတသာ ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ လူေသကုိ စားေသာက္ႏုိင္စြမ္းရွိ၏…

ကၽြႏု္ပ္ တီေကာင္ကုိမၾကိဳက္. လင္းတငွက္ကုိလည္း မႏွစ္ျမိဳ႔ႏုိင္ပါ.

တီေကာင္စားခံရမည္ကိုလည္း မခံလုိ. လင္းတနားခံရမည္ကုိလည္း မၾကံလုိပါ.

(ေရွ႔ဆက္မည္႔စကားမ်ားတြင္ လင္းတငွက္ကုိ ေခတၱေဘးဖယ္၍ ေရးသြားမည္. သေဘာတရားကား အတူတူပင္ ျဖစ္၏. သိလုိက တီေကာင္ေနရာတြင္ လင္းတငွက္ကုိ အစားသြင္း၍ ဖတ္ပါေလ...)

ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြႏု္ပ္ရွင္သန္ေနရန္ ၾကိဳးစားလုိ၏…

သုိ႔ေသာ္အနိစၥသေဘာအရ ကၽြႏု္ပ္ေသရမည္.

ထုိအခါ ကၽြႏု္ပ္၏ ခႏၵာကုိယ္ကုိ တီေကာင္မ်ား လာစားၾကေပလိမ္႔ဦးမည္.

လူေသလွ်င္ တီေကာင္မ်ား လာစားၾကမည္႔အတူတူ လူမေသခင္ကတည္းက တီေကာင္မ်ားကုိ မ်ိဳးျပဳန္းေအာင္ စားထားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု မုိက္ရူးရဲဆန္စြာ ေတြးမိ၏။

တီေကာင္သည္ လူ၏ အစာမဟုတ္. ငွက္၏ အစာျဖစ္သည္။

လူသည္ တီေကာင္ကုိမစားႏုိင္. ငွက္သည္သာ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္၏.

ထုိ႔ေၾကာင္႔ တီေကာင္ကုိစားႏုိင္ရန္ လူသည္ ငွက္ျဖစ္သင္႔၏..

လူသည္ ငွက္ျဖစ္ေသာ္ တီေကာင္ကုိ စားႏုိင္မည္ မွန္ေသာ္လည္း ငွက္သည္ လူ၏ အစာျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ လူသည္ ငွက္ကုိ စားေပလိမ္႔ဦးမည္.

ထုိ႔ေၾကာင္႔ တီေကာင္ကုိစားရန္အတြက္ လူမွ ငွက္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းထားေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ လူစင္စစ္မ်ား၏ စားေသာက္ျခင္းကုိ မခံရႏုိင္ရန္အတြက္ တီေကာင္မ်ားကုိ စားေသာက္ျပီးသည္ႏွင္႔ ငွက္မွ လူအျဖစ္သုိ႔ ျပန္ေျပာင္းရေပလိမ႔္ဦးမည္….

သုိ႔ေသာ္ အေရးၾကီးသည္႔အခုိက္အတန္႔ကား…

ငွက္မွ လူအျဖစ္သို႔ မေျပာင္းမီ လူ၏အစားခံရျခင္းႏွင္႔ လူမွငွက္အျဖစ္သို႔ မေျပာင္းမီ တီေကာင္၏အစားခံရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္….


သီအုိရီ (၁)

အကယ္၍မ်ား သင္သည္ တီေကာင္ဘ၀တြင္ရွိစဥ္ ငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္မွ လာေရာက္ထုိးသုတ္မည္ရွိေသာ္ လူအသြင္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာင္းႏုိင္လွ်င္ (သို႔မဟုတ္) လူအသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ ငွက္သည္ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။

သီအုိရီ (၂)

ထုိနည္းတူစြာပင္ သင္သည္ ငွက္ဘ၀တြင္ရွိစဥ္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မွ လာေရာက္ဖမ္းဆီး စားေသာက္မည္ရွိေသာ္ လူအသြင္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာင္းႏုိင္လွ်င္ (သုိ႔မဟုတ္) လူအသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ လူသည္ ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။

သီအုိရီ (၃)

အလားတူ သင္သည္ လူေသဘ၀တြင္ ရွိစဥ္ တီေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္မွ လာေရာက္ စားေသာက္မည္ရွိေသာ္ ငွက္အသြင္ (သုိ႔မဟုတ္) လူအရွင္အသြင္ ဟန္ေဆာင္ျပႏုိင္လွ်င္ တီေကာင္သည္ ေနာက္ဆုတ္ရေပလိမ္႔မည္။

အဆုံးသတ္

သီအုိရီ (၃) ခုလုံးတြင္ တူညီေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ထုိအရာကား လူေယာင္ဖန္ဆင္းျပႏုိင္လွ်င္ အရာရာကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ရွိေသး၏။

(၁) သင္သည္ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။
(၂) လူလူခ်င္းကိုမေၾကာက္တတ္ေသာ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။
(၃) လူပုံေပါက္ေသာ၊ လူပီသေသာ လူရွင္ျဖစ္ရန္လုိသည္။

ဤေနရာတြင္ “လူရွင္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ရန္ လုိလာျပန္သည္။

“လူရွင္” ဟူသည္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနေသာ လူကို ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္သန္လႈပ္ရွားသည္ ဆုိရာ၀ယ္ အသက္ရွင္သန္ေနရုံမတၱမွ်ကို မဆုိလုိ၊ အေတြးအေခၚပုိင္း၊ အသိအျမင္ပိုင္းတြင္ပါ ရွင္သန္ၾကီးထြားေနေသာ လူကုိ ဆုိလုိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အသက္မေသရုံ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနၾကကာ ဘ၀ခရီးကုိ ဆက္ေနၾကေလသည္။

အေတြးအေခၚပို္င္း၊ အသိအျမင္ပုိင္း ရွင္သန္ၾကီးထြားေစရန္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ပ်ိဳးေထာင္ၾကသူ အနည္းငယ္သာ ရွိၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူေသမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ လူေသအမ်ားစုသည္ လူရွင္အနည္းငယ္ကို လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိၾက၏။

ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူရွင္မ်ားသည္ လူေသမ်ား၏ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းကုိ ခံရကာ လူရွင္သည္ လူေသေယာင္ ေဆာင္ၾကရျပန္သည္။

ဤတြင္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း သီအုိရီသည္ လွပစြာ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ႔ေလေတာ႔သတည္း….

...…..


တစ္စုံတစ္ရာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္နားလည္သြားေသာ လူငယ္ေလးသည္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳံးလုိက္ခဲ႔ရင္းက ေၾကြက်လာေသာ ပန္းသီးတစ္လုံးကို ၾကြပ္ခနဲ ကိုက္စားလုိက္ခဲ႔ေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူကိုက္လုိက္ေသာ ပန္းသီးသည္ ပိုးထုိးထားေသာ ပန္းသီးပုပ္တစ္လုံးျဖစ္ေနခဲ႔ျပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ပန္းသီးႏွင္႔အတူ ပုိးေလာက္လန္းတစ္ေကာင္ကုိပါ ကုိက္စားမိေနသည္ကုိ သိလုိက္ရသည္႔အခုိက္အတန္႔တြင္မေတာ႔ သူသည္ ေသခ်င္ေစာ္နံေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္ပ်က္သြားေနခဲ႔ေတာ႔သည္။



(သွ်င္ေနမင္း)

Monday, April 07, 2008

ပုံစံခြက္သီအုိရီ


တံခါးမၾကီး တစ္ခ်ပ္ ကၽြီခနဲ ပြင္႔သြားခဲ႔သည္….

သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ခန္းမက်ယ္ၾကီး တစ္ခုအတြင္းသုိ႔ အလုိအေလ်ာက္ လွမ္း၀င္သြားခဲ႔သည္။

ေအာက္ကုိငုံ႔ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔မွ သူသည္ အလုိအေလ်ာက္ ေရြ႔လ်ားေနေသာ ခါးပတ္ျပားၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနမိသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ဇြန္းသံပန္းကန္သံမ်ား ဆူညံေနၾကေလသည္။

အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ မီးေရာင္မ်ား မွိတ္လုိက္လင္းလုိက္ျဖင္႔တစ္မ်ိဳး၊ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေျပာၾကားေနသည္ကုိ ေလးစားယုံၾကည္စြာျဖင္႔ နားစုိက္ေထာင္ေနၾကသူမ်ားက တစ္ဖုံ၊ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ မိမိတုိ႔စိတ္ၾကိဳက္ ေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ေနၾကသူမ်ားက တစ္နည္းျဖင္႔ ခန္းမက်ယ္ၾကီးအတြင္းတြင္ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနေလသည္။

သူတုိ႔အားလုံးသည္ စားပဲြ၀ုိင္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုိယ္စိီကုိယ္ငွ ၀ိုင္းဖဲြ႔ထုိင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႔ေသာသူမ်ားသာ တစ္ကုိယ္တည္း တိတ္ဆိတ္စြာ စားေသာက္ရင္း ခန္းမက်ယ္ၾကီးကုိ ခံစားခ်က္မဲ႔စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနၾကေလသည္။ အခ်ိဴ႕ကမူ တစ္ကုိယ္တည္း ထုိင္ေနေသာ္လည္း သူ႔ကုိ ၀ိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာလာသူမ်ားကုိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖင္႔ ျပန္လည္ စကားေျပာရင္း ထုိသူမ်ားထြက္ခြာသြားေသာ အခါတြင္မူ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႔ရင္း လွ်ဳိ႔၀ွက္စြာ ျပဳံးေနတတ္ၾကေလသည္။

ခန္းမက်ယ္ၾကီးကား ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းသလုိ လွ်ိဳ႔၀ွက္နက္နဲမႈမ်ားျဖင္႔လည္း ျပည္႔ႏွက္ေနခဲ႔ေလသည္။

ယခု ထုိခန္းမက်ယ္ၾကီးအတြင္းသုိ႔ သူေရာက္ရွိေနခဲ႔ေလျပီ….

…..

လြတ္ေနေသာ စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ မရဲတရဲ သူ၀င္ထုိင္လုိက္ခဲ႔သည္။

“ေရာ႔. ဒါမင္းအတြက္”

တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔ေနာက္မွရပ္ျပီး ေျပာလုိက္သည္ဟု ခံစားမိလုိက္သည္။

လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အသံပိုင္ရွင္ကုိ မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်. သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ ေရာက္ေနသည္ကုိ ထိတ္လန္႔တၾကားေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။

ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔လုိက္မိေတာ႔ ပန္းကန္ျပားသည္ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ က်ယ္လ်က္ အခ်ိဳ႔ေနရာတြင္မူ ပုံစံတူ အကန္႔ေလးမ်ား ခဲြလ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။

ထုိပန္းကန္ျပား၏ နာမည္က သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာခဲ႔သည္။

“ပုံစံခြက္”

…..

သူ႔ေရွ႔တြင္ ရွိေနေသာ ပုံစံခြက္ကုိ ေယာင္အမ္းအမ္းျဖင္႔ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရာက သတိရျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္မိလုိက္သည္။

သူ႔ေဘးနားက လူေတြလည္း သူ႔လုိ ပုံစံခြက္ထဲတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ ထည္႔စားေနၾကသည္။

သူ႔ေရွ႔က လူေတြကေရာ….

သူ႔ေနာက္က လူေတြကေရာ…

အေပၚထပ္မွာ ထုိင္ေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေရာ…

ေလွကားရင္းနားမွာ ထုိင္ေနတဲ႔ အ၀တ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေရာ…

ေနရာေဒသ ပတ္၀န္းက်င္သာ ကဲြျပားခ်င္ကြဲျပားသြားမည္.

အားလုံးတူညီေနေသာ အခ်က္ကား သူတုိ႔အားလုံးလက္ထဲတြင္ ပုံစံခြက္ တစ္ခုစီ ရွိေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရမိလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားခဲ႔ျပီး သူ၀င္လာခဲ႔ေသာ တံခါးမၾကီးဆီသုိ႔ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လူသစ္ေတြ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။

သူတုိ႔လက္ထဲတြင္ ဘာမွ ကုိ္င္ေဆာင္မလာခဲ႔ပါ.

သူ၀င္လာခဲ႔စဥ္တုန္းကလည္း သူ႔လက္ထဲတြင္ မည္သည္႔အရာမွ် ကုိင္ေဆာင္မထားခဲ႔ပါ.

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိသည္။

မဟုတ္ေသးပါဘူး. ငါတစ္ခုခုကိုေတာ႔ ယူလာခဲ႔ပါတယ္.

သူ႔ကုိယ္ကုိ ေသခ်ာျပန္စစ္ေဆးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူ႔မွာ ေရဗူးတစ္ဗူးႏွင္႔ မုန္႔ေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႔ ပါလာခဲ႔သည္ကုိ သတိရသြားမိခဲ႔သည္။

ဟုတ္သည္။ ဒီအခန္းထဲသု႔ိ သူ၀င္မလာခင္က သူ႔တြင္ေရဗူးတစ္ဗူး ပါလာခဲ႔သည္။ မုန္႔တစ္ခ်ဳ႔ိလည္း ပါလာခဲ႔ေသးသည္။

အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လာေသာ လူသစ္မ်ားအားလုံးတြင္လည္း သူကဲ႔သုိ႔ပင္ ေရဗူးတစ္ဗူးစီႏွင္႔ မုန္႔ထည္႔ေသာ အိတ္ေလးတစ္လုံးစီ လြယ္ထားလ်က္ ရွိေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိေနေသာ လူမ်ားအားလုံးကုိ လွ်ပ္တစ္ျပက္ အကဲခတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အခ်ိဳ႔က စားလည္းစားသည္။ ေရဗူးထဲသုိ႔လည္း ေရျဖည္႔ကာ တစ္၀ုိင္းမွ တစ္၀ုိင္းသုိ႔ ကူးသြားေနၾကသည္။

အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ေရဗူးထဲသုိ႔ ေရျဖည္႔ရန္၊ မုန္႔အိတ္အတြင္းသုိ႔ မုန္႔အသစ္မ်ား ျဖည္႔တင္းရန္ မစဥ္းစားမိဘဲ စားပဲြ၀ို္င္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေရခြက္မ်ားထဲမွ ေရမ်ားကုိသာ အဆက္မျပတ္ေသာက္သုံးရင္း၊ စားဖြယ္ရာမ်ားကုိ အငမ္းမရ စားေသာက္ရင္း ေနာက္တစ္၀ိုင္းသို႔ ကူးသြားၾကသည္။

အခ်ိဳ႔ကေတာ႔ စားပဲြ၀ိုင္းေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ေရမ်ားထက္ သူတုိ႔တြင္ရွိေသာ ေရဗူးထဲမွ ေရမ်ားကုိသာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ျဖင္႔ ေသာက္သုံးရင္း ေနာက္ထပ္ စားပဲြ၀ို္င္းတစ္ခုတြင္ ထုိင္စားေနၾကျပန္သည္။ သူတုိ႔တြင္ ေရနည္းေနသည္ကုိ သိေသာ္လည္း ေရျဖည္႔ရန္ကုိမူကား စိတ္မကူးၾကေခ်….

ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည္႔မိရင္းက အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ သူထုိင္ေနသည္႔ စားပဲြ၀ိုင္းကုိ ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔မိသည္။

စားစရာေတြ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စားပဲြေပၚတြင္ သတိေပးစာတစ္ခု ကပ္ထားသည္။

“မိမိပုံစံခြက္ထဲတြင္ ဆန္႔သေလာက္သာ ထည္႔စားရမည္။ ၾကိဳက္သေလာက္ ယူစားႏုိင္သည္။ မဆန္႔မျပဲစားလွ်င္ ခန္းမက်ယ္ၾကီးထဲမွ အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားရမည္။”

ထုိသတိေပးစာေၾကာင္႔ ျဖစ္မည္ထင္႔။ လူတုိင္း စားေသာက္ၾကေသာ္လည္း ပုံစံခြက္ထဲတြင္ ဆန္႔သေလာက္သာ စားေနၾကေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကမူ ပါလာေသာ မုန္႔အိတ္ေလးထဲသုိ႔ စားစရာမ်ား ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ျဖင္႔ ထုိးထည္႔ေနၾကေလသည္။

သူ႔ေရွ႔တြင္ ရွိေသာ ပုံစံခြက္ကုိ သူငု႔ံၾကည္႔မိျပန္သည္။

အကန္႔ သုံးကန္႔ခဲြထားသည္။ တစ္ကန္႔က အက်ယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ အေရးအၾကီးဆုံး Main Course အစားအစာ အတြက္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ထမင္းၾကိဳက္သူ ထမင္း၊ ေခါက္ဆဲြၾကိဳက္သူေခါက္ဆဲြ စသည္ျဖင္႔ ထည္႔စားႏုိင္ရန္ အကန္႔က်ယ္က်ယ္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဒုတိယအကန္႔ႏွင္႔ တတိယအကန္႔သည္ကား ပုံစံသိပ္မကဲြျပားလွေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ပထမအကန္႔ထက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းၾကေလသည္။

သူ႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ပုံစံခြက္ကို အကဲခတ္ၾကည္႔မိျပန္သည္။

ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ သူ႔အရင္ေရာက္ႏွင္႔ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။

သူသည္ ထမင္းကုိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔ေလသည္။ စည္းကမ္းရွိစြာျဖင္႔လည္း စားေသာက္ေနသည္ကုိ သူသတိထားမိသည္။ သူ႔အား ကၾကီးဟူ၍ စိတ္ထဲမွ နာမည္ေပးလုိက္မိသည္။

ကုိကၾကီးသည္ သူလုိသေလာက္ကုိသာ စားပဲြ၀ိုင္းေပၚမွ ခူးခပ္၍ စားေသာက္သည္။ သူ႔ပန္းကန္ထဲတြင္လည္း ဟင္းမ်ား ထမင္းမ်ား ေပက်ံမေနေအာင္ သတိထား၍ စားသည္။ စားေသာက္ျပီး၍ ေနာက္တစ္၀ုိင္းသုိ႔ မကူးခင္ သူ႔ေရဗူးအတြင္းသုိ႔ ေရျဖည္႔သည္။ မုန္႔အိတ္အတြင္းသို႔ အစားအေသာက္တစ္ခ်ိဳ႔ ျဖည္႔တင္းသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာျဖင္႔ ေနာက္တစ္၀ုိင္းသု႔ိ ကူးသြားခဲ႔ေလသည္။ အျခားစားပဲြ၀ိုင္းမ်ားတြင္ ဘာေတြျဖစ္ေနပ်က္ေနသည္ကုိ သူစိတ္မ၀င္စား။ သူ႔ဗိုက္ကုိသာ သူျဖည္႔တင္း၍ သူလုိရာကုိ ယူငင္သြားခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း ဒုကၡမေပးသျဖင္႔ သူသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ကေတာ႔ ေသခ်ာေနခဲ႔ေလသည္။ သူ႔တာ၀န္သူေက်ပြန္စြာ လုပ္ေဆာင္သြားေသာ ကုိကၾကီးဆုိသည္႔ လူေကာင္းတစ္ေယာက္အတြက္ သူေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္မိသည္။

သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အကဲခတ္မိျပန္သည္။ သူသည္ကား ေခါက္ဆဲြၾကိဳက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ခေခြးဟူ၍ နာမည္သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ခေခြး၏ ပုံစံခြက္သည္ အနည္းငယ္ ညစ္ပတ္ေနခဲ႔သည္။ သူ စားခ်င္ရာကို ခူးခပ္စားေသာက္သလုိ သူ႔ေဘးနားတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေျခေထာက္မသန္သည္႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္လည္း ဟင္းခြက္မ်ား ကူထည္႔ေပးေနေလသည္။ စားေသာက္ရာတြင္ ဣေျႏၵ သိပ္မရလွေသာ္လည္း သူသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကုိပါ ကူညီ၍ ဟင္းပြဲမ်ား ခူးခပ္ေပးတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။

သူစားပဲြ၀ို္င္းမွ ထကာ ေနာက္တစ္၀ိုင္းသု႔ိ ကူးသြားေတာ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔သူမ်ားက သူ႔အေၾကာင္းကုိ တဖြဖြ ေျပာမဆုံးျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ထုိသူသည္ကား မိမိအတြက္သာမက တစ္ပါးသူအတြက္ပါ တာ၀န္ေက်ပြန္ေသာ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခေခြးကဲ႔သုိ႔ေသာ လူမ်ားမ်ား ရွိလွ်င္ တံခါးမၾကီးမွ ဆက္၀င္လာေသာ ခ်ိဳ႔တဲ႔ႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ ကုိယ္လက္အဂၤါခ်ိိဳ႔ယြင္းေနသူမ်ားအတြက္ ေတာ္ေတာ္အကူအညီရေပလိမ္႔မည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စားပဲြ၀ုိင္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကုိ သူသတိထားမိလုိက္သည္။ သူ႔အား ဂငယ္ဟု နာမည္ေပးလုိက္သည္။ ဂငယ္သည္ကား သူ႔ပုံစံခြက္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္၊ တစ္ျခားစားပဲြ၀ိုင္းမွ လူမ်ား၏ ပုံစံခြက္မ်ားအား လွမ္းၾကည္႔လုိက္၊ ပါးစပ္မွ တစ္စုံတစ္ရာကို မေက်မခ်မ္း ေရရြတ္လုိက္ျဖင္႔ စိတ္တုိ ေဒါသထြက္ေနသည္ကုိ သူသတိထားမိလုိက္သည္။ တစ္ျခားသူမ်ား စားေသာက္ျပီး ထသြားတတ္ၾကလွ်င္လည္း ထုိသူမ်ားအား မၾကားတၾကား ဆဲဆုိေနတတ္ေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဂငယ္အား ျပန္ျပီး ရန္ေတြ႔တတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႔ကမူ မသိလုိက္မသိဖာသာျဖင္႔ ေနာက္စားပဲြ၀ုိင္းတစ္ခုသုိ႔ ကူးသြားၾကေလသည္။

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည္႔မိလုိက္ေတာ႔မွ စားပဲြ၀ိုင္းမ်ားသည္ ေလွကားေပၚသုိ႔လည္း တက္သည္။ ေျမညီထပ္တြင္လည္း ဆက္လက္က်ယ္ျပန္႔သြားသည္။ ေျမေအာက္ခန္းသုိ႔လည္း ဆင္းသြားေသးသည္။ ပုံစံခြက္ကုိင္ထားေသာ လူမ်ား၏ အေရာင္အဆင္းသည္ သူတုိ႔စားေသာက္ေသာ အစားအေသာက္မ်ားေပၚ မူတည္လ်က္ ကဲြျပားလာတတ္ၾကသည္။ ထုိအေရာင္အဆင္းေပၚ မူတည္လ်က္ လူတုိ႔သည္ သူတုိ႔ႏွင္႔ သက္ဆုိင္ရာ၊ သူတုိ႔ကုိ လက္ခံေသာ စားပဲြ၀ိုင္းေနာက္တစ္ခုသုိ႔ ကူးလူးသြားႏုိင္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလုိက္ရေလသည္။

….

သူ ေ၀ခဲြမရျဖစ္ေနသည္။

ထမင္းစားရမည္ေလာ၊ ေခါက္ဆဲြစားရမည္ေလာ၊

သုိ႔မဟုတ္ စြပ္ျပဳတ္ကုိသာ ေသာက္ရမည္ေလာ၊

ဗုိက္ကေတာ႔ ဆာေနသည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။

ထမင္းတစ္ဇြန္း ခူးစားလုိက္သည္။ ေကာင္းေတာ႔ေကာင္းသည္။ သိပ္ေတာ႔ မၾကိဳက္လွေခ်။

ေခါက္ဆဲြတစ္ဇြန္း ခပ္ထည္႔လုိက္သည္။ ထမင္းႏွင္႔ေရာနယ္လုိက္သည္။

စားၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ထမင္းအရသာနွင္႔ ေခါက္ဆဲြအရသာ ေရာေနသည္ကုိ မႏွစ္ျမိဳ႔စြာ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသည္။

ပါးစပ္မွ ေ၀႔ါခနဲျဖစ္သြားခဲ႔သည္။

ကၾကီးက သူ႔ကုိလွမ္းၾကည္႔သည္။ ခေခြးက ျပဳံးျပသည္။ ဂငယ္ကေတာ႔ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခဲ႔ေလသည္။

ကၾကီးကို သူတည္႔တည္႔ျပန္ၾကည္႔လုိက္သည္။ ကၾကီး ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ ထမင္းဆက္စားေနခဲ႔ေလသည္။

ခေခြးကုိ ျပန္ျပဳံးျပလုိက္သည္။ ျပဳံးရာမွ ကုိယ္႔ဒုကၡကုိ ျပန္ေလွွာင္ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာျပီး ရြဲ႔ကာ ေအာ္ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ ခေခြးကလည္း သူ႔ဗုိက္ပူပူၾကီးကုိ ပုတ္ျပီး တဟားဟားျဖင္႔ မ်က္ရည္မ်ားထြက္ေအာင္ ေအာ္ရယ္သည္။ ခေခြးေဘးနားတြင္ထုိင္ေနေသာ လူငယ္ေလးကလည္း ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖင္႔ ျပဳံးေနေလသည္။

သူေအာ္ရယ္လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာစူပုပ္သြားသည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔တြင္ အျပဳံးတစ္ခုေကြးညြတ္သြားခဲ႔သည္။

သူ႔ပုံစံခြက္ထဲမွ ထမင္းနွင္႔ေခါက္ဆဲြ အလုံးအေထြးၾကီးကုိ သူ႔ေဘးနားရွိ အမႈိက္ပုံးအတြင္းသုိ႔ သြန္ခ်လုိက္သည္။ ထုိအျခင္းအရာကုိ အစအဆုံးျမင္ေသာ အခန္းေထာင္႔မွ လူတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ထဲမွ နာရီၾကီးတစ္လုံးကုိ ကုိင္ေျမွာက္ျပသည္။ ထုိသူသည္ကား နာရီကိုင္ထားျပီး လူတကာကုိ လုိက္ျပေနတတ္ေသာေၾကာင္႔ သူ႔အား နငယ္ဟု နာမည္ေပးလုိက္မိျပန္သည္။ နငယ္အား လွမ္းၾကည္႔ရင္း သူ႔ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ျငိမ္႔ျပလုိက္သည္။

သူ၏ ပုံစံခြက္ကုိ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္လည္ သန္႔စင္လုိက္သည္။ ကၾကီးသည္ ေနာက္တစ္၀ိုင္းသုိ႔ ကူးသြားရန္ျပင္ဆင္ေနေလျပီ။ သူသြားမည္႔ စားပဲြ၀ိုင္းကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူသည္ ေျမညီထပ္တြင္ရွိေသာ ေနာက္ထပ္စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုသုိ႔ ကူးရန္ျပင္ဆင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။

သူ႔ပုံစံခြက္ထဲသုိ႔ ထမင္းျဖဴကုိ ျပန္ထည္႔လုိက္သည္။ အကန္႔ႏွစ္ကန္႔အတြင္းသုိ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ႏွင္႔ ငံျပာရည္ေၾကာ္သုံးဇြန္း ခပ္ထည္႔လုိက္သည္။

ျမိန္ရွက္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔လုိက္သည္။

လက္ပတ္နာရီကုိ ငုံ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ သူ႔တြင္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ႔ေခ်။

ေနာက္တစ္၀ို္င္းသုိ႔ ကူးရေပဦးမည္။

မကူးခင္ သူ႔ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါကုိ ျပန္စစ္ေဆးၾကည္႔မိေတာ႔ သိပ္မေတာက္ေျပာင္လွေသာ္လည္း သိပ္ေတာ႔ မညွိႈးႏြမ္းလွဟု ထင္မိသည္။

စားေသာက္ျပီး စားပဲြ၀ို္င္းမွ ထရပ္လုိက္သည္။ စားပဲြ၀ုိင္း စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔တြင္ ရပ္လုိက္သည္။ ခေခြးက သူ႔ေရွ႔တြင္ တန္းစီေနခဲ႔ေလသည္။ ခေခြးမ်က္ႏွာ ျပဳံးရႊင္ေနခဲ႔သည္ကုိ သူေတြ႔လုိက္ရသည္။ ခေခြးက သူ႔ကုိ လက္လွမ္းျပရင္း သူသြားေတာ႔မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ခေခြးထြက္သြားရာကုိ လုိက္ၾကည္႔မိေတာ႔ ေလွွကားေပၚသုိ႔တက္သြားသည္ကုိ ၀မ္းေျမာက္စြာ ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။

ကၾကီးသည္ စားေသာက္ေနရာမွ တစ္ခ်က္ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဆတ္ခနဲ ေခါင္းျပန္ငုံ႔ကာ သူ႔ေရဗူးအတြင္းသုိ႔ ေရမ်ား ထပ္ျဖည္႔ေနခဲ႔ေလသည္။

ဂငယ္သည္ စစ္ေဆးေရးမႉးဆီသုိ႔ ေျပးသြားခဲ႔ျပီး ခေခြးစားေသာက္သည္မွာ အင္မတန္ညစ္ပတ္ေၾကာင္း ကုန္းထုိးစကားသြားေျပာေလသည္။

စစ္ေဆးေရးမႉးကား သမာသမတ္က်သူျဖစ္ေပသည္။

“သူက စားတာေသာက္တာညစ္ပတ္ေပမယ္႔ လူေတြကုိ ကူညီတတ္တယ္ကြ. အေပၚထပ္မွာ သူ႔ကုိ လုိအပ္ေနတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ငါအေပၚထပ္ကုိလႊတ္လုိက္တာ.”

“ဟာ. ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ. ကုိကၾကီးဆုိ စားတာေသာက္တာ အင္မတန္သပ္ရပ္တာ. စိတ္ေကာင္းလည္းရွိတယ္. သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင္႔ အေပၚမလႊတ္သလဲ.”

“သူက သပ္ရပ္ေပမယ္႔ သူ႔ထမင္းပဲ သူသိတယ္. တစ္ျခားလူေတြ ဘာေတြလု္ိအပ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ မၾကည္႔တတ္ဘူး. ခေခြးလုိလူမ်ိဳးေတြက အေပၚေရာက္ေလ လုိအပ္ေနတဲ႔သူေတြကုိ ငုံ႔ၾကည္႔တတ္ေလ ျဖစ္မွာမုိ႔ အေပၚကုိပုိ႔လုိက္တာ.”

စစ္ေဆးေရးမႉးက သူေျပာေနသည္ကုိ ခဏရပ္ျပီး ဂငယ္ကို လွမ္းၾကည္႔သည္။ ျပီးေတာ႔ ဆက္ေျပာသည္။

“ဒါေၾကာင္႔ ခေခြးကုိ အေပၚထပ္ကုိ ပုိ႔ျပီး ကၾကီးကုိေတာ႔ ေျမညီထပ္မွာပဲ ထားတာ.”

ဂငယ္သည္ မေက်မခ်မ္းျဖင္႔ စစ္ေဆးေရးမႉးနားမွ ခ်ာခနဲ လွည္႔ထြက္သြားခဲ႔ေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ႔ သူ႔၀သီအတုိင္း စစ္ေဆးေရးမႉး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားေၾကာင္းကုိ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနခဲ႔ေလသည္။

“….”

ေဟာ.. သူ႔နာမည္ေခၚသံၾကားရသည္။

စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔တြင္ သူရပ္လုိက္သည္။

စစ္ေဆးေရးမႉးက စကားရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေျပာဘဲ သူ႔အတြက္ စားပဲြနံပါတ္ ထုတ္ေပးလုိက္ေလသည္။

“၀၀၈”

၀၀၈ ဆုိပါလား.

“အဲဒါ ေျမေအာက္ခန္းနံပါတ္ေလ”

သူ႔ေနာက္မွ တန္းစီေနသူက သူ႔အား တုိးတုိး လွမ္းေျပာသည္။

သူအရမ္းအံ႔အားသင္႔သြားခဲ႔ေလသည္။ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင္႔ ေျမေအာက္ခန္းကုိ ပုိ႔တာပါလိမ္႔ဟုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးေနခဲ႔ေလသည္။

စစ္ေဆးေရးမႉးက တစ္ခြန္းထဲ ျပန္ေျဖေလသည္။

“မင္း ပုံစံခြက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းအသုံးမခ်တတ္ေသးလုိ႔ ေျမေအာက္ခန္းကုိပုိ႔တာ”

“ဗ်ာ…”

“မဗ်ာနဲ႔. မင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိတယ္. ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ကုိက္မလုပ္တတ္ေသးဘူး. ဒါကုိ မင္းျပင္လာႏုိင္မယ္႔တစ္ေန႔ကုိ ငါေမွ်ာ္လင္႔ေနမယ္.”

၀မ္းနည္းမိသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား ေလွကားေပၚတက္သူတက္၊ ေျမညီထပ္တြင္ အေျခက်သူက်ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ႔ ေျမေအာက္ခန္းသုိ႔ ဆင္းရေပဦးမည္။

၀မ္းသာမိသည္။ စစ္ေဆးေရးမႉး၏ စကားသည္ သူ႔အတြက္ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္ေစသည္။ သူ႔စကားသည္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဆုံးမစကားတစ္ခြန္းပင္ျဖစ္သည္။

စားပဲြနံပါတ္ ၀၀၈ ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ေျမေအာက္ခန္းဖက္သုိ႔ သူဦးတည္လုိက္သည္။

ကုိယ္႔ကုိယ္ကို ခပ္တုိးတုိးေျပာလုိက္မိသည္။

“မင္းစိုက္ပ်ိဳးသလုိ မင္းရိတ္သိမ္းရမွာ ဓမၼတာပဲေလ”

သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကို ဂငယ္သိသြားေတာ႔ သူ႔နားလာရပ္သည္။

“စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ. မင္းအတြက္ ငါအျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါမယ္.”

ဂငယ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို စုိက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္၏ ခံစားခ်က္အမွန္သည္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္တြင္ ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

ပက္ခနဲ ျပန္ေျပာလုိက္မည္ စိတ္ကူးလုိက္ေသးသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူမရိုင္းတတ္ပါ.

“ရပါတယ္ဗ်ာ. တစ္ေန႔ ျပန္ေတြ႔ဦးမွာပဲ. ဒါက လမ္းဆုံးမွမဟုတ္ေသးတာ. တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာဦးမွာပါ. ဟတ္ဟတ္ဟတ္”

သူ၏ ခပ္ေထ႔ေထ႔ရယ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ႔ ဂငယ္၏ မ်က္ႏွာ မည္းခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားခဲ႔သည္ကုိ သတိထားမိလုိက္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဂငယ္သည္ လူတစ္ဖက္သား ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္တြင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ၀မ္းနည္းတတ္သေလာက္ လူတစ္ဖက္သား က်ရႈံးေနခ်ိန္တြင္မေတာ႔ ေအာ္စကာဆု ဆယ္ဆုရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးရုပ္ကုိ ဖန္တီးတတ္သူ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလသည္။

ဂငယ္ႏွင္႔ အေပါင္းပါမ်ားကုိ သူ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာျဖင္႔ ေက်ာခုိင္းလုိက္သည္။

...



ေျမေအာက္ခန္းသည္ ေမွာင္မည္းေနခဲ႔ေလသည္။

စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင္႔ သူ၏ စားပဲြနံပါတ္ရွိရာသုိ႔ လွမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ႔သည္။

အမွန္တကယ္ေတာ႔ ေျမေအာက္ခန္းသည္ ပကတိေမွာင္မည္းေနသည္ကား မဟုတ္ေခ်.

ေျမညီထပ္သည္ လင္းလြန္းေနခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔သာ ေျမေအာက္ခန္းသည္ မည္းေမွာင္ေနသည္ဟု လူအမ်ားက ထင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

အေမွာင္ထဲတြင္ က်င္႔သားရသြားေတာ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည္႔မိသည္။

တစ္ခ်ိဳ႔ အ၀တ္မ်ားစုတ္ျပဲေနၾကသည္။ ၀မ္းဗုိက္မ်ား ဟာေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမေအာက္ခန္းမွ အေပၚသုိ႔တက္ႏုိင္ရန္အတြက္ အျမဲမျပတ္ ၾကံစည္အားထုတ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

အခ်ိဳ႔သည္ကား ေျမေအာက္ခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ခ်ဳံးပဲြခ်ငုိေၾကြးၾကသည္။ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ပင္ မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ျပိဳလဲကုန္ၾကသည္။ အားျပတ္ခ်ည္႔နဲ႔စြာျဖင္႔ လွဲအိပ္ရင္း အိတ္ထဲမွ ေစာင္ထုတ္ကာ ေခါင္းျမီးျခဳံအိပ္လုိက္ၾကေတာ႔သည္။

အခ်ိဳ႔သည္ကား ေျမေအာက္ခန္းနံရံႏွင္႔ သူတုိ႔၏ ေခါင္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ မိတ္ဆက္ေပးေနၾကေလသည္။ အျပစ္တင္သံမ်ား၊ ေရရြတ္သံမ်ား၊ ဆဲဆုိသံမ်ား၊ ဘုရားစာ ရြတ္သံမ်ား၊ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းသံမ်ားျဖင္႔ ေျမေအာက္ခန္းသည္ ပုိ၍ မည္းေမွာင္သြားခဲ႔သည္ဟု သူခံစားလုိက္ရသည္။

မီးျခစ္ကုိ ေထာက္ခနဲျခစ္လုိက္ျပီး စားပဲြ၀ို္င္းေပၚတြင္ ရွိေနသာ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ ထြန္းညွိလုိက္သည္။

ၾကမ္းေပၚတြင္လွဲအိပ္ေနေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႔ သူ႔ကုိ လွမ္းျပီး ေရရြတ္ၾကသည္။

လူတုိင္းတြင္ အလင္းတုိင္ ထြန္းပုိင္ခြင္႔ရွိသည္။ မိမိဖာသာ လင္းခ်င္းေအာင္ မထြန္းညွိႏုိင္ဘဲ တစ္ျခားသူမ်ား ထြန္းညွိသည္ကုိ အျပစ္ေျပာတတ္ၾကသည္႔သူမ်ား ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ရွိေနတတ္ေသးသည္ကုိ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသည္။

သူက ၾကိဳးစားရွင္းျပေတာ႔ ထုိသူမ်ားက ျပန္ေျပာေလသည္။

“ဘ၀တူခ်င္း တစ္မူးမသာခ်င္စမ္းပါနဲ႔”

ဟုတ္သည္။ ဘ၀တူခ်င္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္ကား မတူႏုိင္.

သူအိပ္ရမည္႔ အိပ္ယာေခါင္းရင္းတြင္ စာတစ္ပုဒ္ေရးျခစ္လုိက္သည္။

“I create my meanings. I create my values. That is the highest freedom.”

“ ငါ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုိ ငါဖန္တီးတယ္၊ ငါေရြးခ်ယ္တယ္၊ ငါ႔အတြက္ ဘယ္ဟာ တန္ဖုိးရွိတယ္ ဆုိတာကုိ ငါဖန္တီးတယ္။ ငါေရြးခ်ယ္တယ္။ အဲဒါဟာ ငါ႔ရဲ႔ အျမင္႔ဆုံးလြတ္လပ္မႈျဖစ္တယ္.”

သူ႔ေဘးနားတြင္လဲွအိပ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္က သူေရးထားေသာ စာသားမ်ားကုိ ျမင္ေတာ႔ တဟားဟားျဖင္႔ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေလသည္။

“မျဖစ္ႏုိင္တာကြာ. မင္းက ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ ေနေနရတာကို လြတ္လပ္ခ်င္ေနေသးတယ္. ဟားဟားဟား… ငါက မင္းကုိ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါ. သိပ္ျပီးေတာ႔ ဘ၀င္ေလဟပ္မေနနဲ႔ အက်နာမယ္. ဟင္းဟင္းဟင္း”

သူ႔အားေလွာင္ရယ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ မ်က္ႏွာအား ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ရင္း…

“ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာေအာင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ျပီး၊ တာ၀န္ယူျပီးေတာ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ႔လူဟာ လြတ္လပ္တဲ႔ဖက္ကုိ သြားေနတဲ႔သူျဖစ္တယ္. လူေတြရဲ႔ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ကဲ႔ရဲ႔မႈကုိ မတုန္လႈပ္တဲ႔သူဟာ သူ႔ဘ၀ကုိသူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးႏုိင္တယ္.”

ထုိသူသည္ကား ဆက္လက္ရယ္ေမာေနခဲ႔ေလသည္။

သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။

နားမလည္ေသာသူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဆုိလွ်င္ ရွင္းျပႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ နားမလည္ခ်င္သူမ်ားကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ကား ဘုရားပင္ တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။

သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ ေမွးစင္းလ်က္ ဘုရားစာတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္မိေနေလသည္။

“ယထာ၀ါဒီ၊ တထာကာရီ…
ယထာ ကာရီ၊ တထာ ၀ါဒီ…

ေျပာသလုိ လုပ္တဲ႔သူ၊ လုပ္သလုိေျပာတဲ႔သူ”

ထုိညက သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ေလသည္။ ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ေနထုိင္ေနရေသာ္လည္း သူ၏ စိတ္ဓာတ္သည္ အာကာထက္တြင္ ၀ဲပ်ံေနခဲ႔ေလသည္။

တစ္ႏွစ္….

ႏွစ္ႏွစ္…

သုံးႏွစ္….

သူ စားပဲြ၀ိုင္းတြင္ စာထုိင္ဖတ္ေနစဥ္ စစ္ေဆးေရးမႉးထံမွ ေခၚစာ ေရာက္လာခဲ႔ေလသည္။

….

စစ္ေဆးေရးမႉးေရွ႔ေမွာက္သုိ႔ သူထပ္ေရာက္ခဲ႔ျပန္ေလသည္။

ကၾကီးကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပဲြ၀ုိင္းမွာ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း သိုသိပ္က်စ္လ်စ္စြာ စားေသာက္ေနခဲ႔ေလသည္။

ခေခြးသည္ကား ေလွကားေပၚမွ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္၊ အကူအညီလုိသူမ်ားကုိ အကူအညီေပးလုိက္ျဖင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။

“ခေခြးကုိ မၾကာခင္ ခုနစ္ထပ္ကုိ ပုိ႔ေတာ႔မယ္. အဲဒါအျမင္႔ဆုံးအထပ္ပဲ.”

စစ္ေဆးေရးမႉးက သူ႔ကုိ ခပ္တုိးတုိးေျပာသည္။

ဂငယ္ကေရာ…

အခန္းထဲသုိ႔ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဂငယ္ကုိေတြ႔ရသည္။

ဂငယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းသည္ နဂုိရွိရင္းစဲြထက္ ပုိျပီး စူထြက္လာသည္ဟု သူျမင္မိသည္။

သုိ႔တည္းမဟုတ္ အျမဲတေစ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေနတတ္ျခင္းေၾကာင္႔ လုပ္ယူမႈသည္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနသေယာင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဂငယ္သည္ကား ယခင္အတုိင္း ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေရရြတ္ျမည္တမ္းတတ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

သူ႔ကုိျမင္ေတာ႔ ဂငယ္တစ္ေယာက္ စစ္ေဆးေရးမႉးနားသုိ႔ အေျပးတစ္ပုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။

“အဆင္ေျပလား ….. ”

“ဟုတ္. ေျပပါတယ္.”

“အၾကာၾကီးပဲေနာ္. ငါက မင္းအတြက္ စိတ္ပူေနတာ”

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔တြင္ အျပဳံးတစ္ခ်က္ ခပ္ေကြးေကြးေလးျဖစ္သြားခဲ႔ျပန္သည္။

“ရပါတယ္. စိတ္မပူပါနဲ႔ေလ. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အားကုိးရွိပါတယ္.”

“ဘာလဲ. မင္းက အဆက္အသြယ္ေကာင္းလုိ႔ အေပၚျပန္တက္လာႏုိင္တာလို႔ ဆုိခ်င္တာလား”

“အဆက္အသြယ္. ဟုတ္လား. ဟတ္ဟတ္ဟတ္.”

“ဘာရယ္တာလဲကြ. မဟုတ္လုိ႔လား. ဘုရားေတာင္မွ အမွီရွိမွပြင္႔တယ္ေလ.”

“ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးဗ်ာ. စစ္ေဆးေရးမႉးနဲ႔ေတြ႔ရဦးမယ္. ခင္ဗ်ားနဲ႔ေနာက္မွေတ႔ြမယ္ေနာ္… တာ႔တာ.. ဆီးယူ…”

ဂငယ္တစ္ေယာက္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္က်န္ခဲ႔မည္ကုိ ေတြးေနစရာ လုိမည္မထင္ပါ.



စစ္ေဆးေရးမႉးက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ စိုက္ၾကည္႔ရင္း ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။

“မင္းကုိ အေပၚထပ္ပုိ႔ဖုိ႔ ငါတုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျပီ. ငါလုံး၀ထင္မထားဘူးကြာ. မင္းဒီလုိျပန္ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ေပါ႔…”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. စစ္ေဆးေရးမႉးၾကီးရယ္. ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒဏ္ရာေတြပြေနပါျပီ. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က တန္ဖုိးရွိတဲ႔ အဆုံးအမေအာက္မွာ ခံယူခ်က္ေတြ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တတ္သူပါ.”

“ေကာင္းတယ္ကြာ. ဘယ္ေတာ႔မွ မက်တာထက္ က်တုိင္း ျပန္တက္ႏုိင္တာကမွ လူအစစ္ကြ. အညြန္႔တလူလူျဖစ္ေနေအာင္ မင္းဆက္ၾကိဳးစားရမယ္.”

“ဟုတ္.”

….

စားပဲြနံပါတ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ျမင္႔တက္သြားၾကသည္။

ခေခြးႏွင္႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ခေခြးနွင္႔တူေသာ၊ ခေခြးထက္ပုိ၍ ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္ေသာ လူမ်ားႏွင္႔လည္း ေတြ႔ဆုံခြင္႔ရခဲ႔သည္။

သူ႔အိပ္ယာေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ဆုံးမစာမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ႔ေလသည္။

“ကုိယ္႔ဘ၀မွာ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္က တာ၀န္ယူျပီး မလုပ္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး…”

“ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ ပုံမွန္ေန၊ လုပ္သင္႔တာေတြလုပ္၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေန၊ သူမ်ားအေပၚ သေဘာထား ေကာင္းေကာင္းထား၊ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းေတြ တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားေန၊ ကုိယ္႔အရည္အခ်င္းေတြကုိ မ်ားမ်ားထုတ္သုံးေန၊ အဲသလုိေနတဲ႔သူကုိ လူေတြက ပုိျပီး ခ်စ္တယ္၊ ေလးစားတယ္။ ငါ႔ကိုမခ်စ္ဘူးထင္တယ္လုိ႔ ေတြးျပီး တစ္ျခားလုပ္သင္႔တာေတြကုိ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ဒီအေတြးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတဲ႔သူဟာ အခ်စ္မခံရဘူး။”

“ကိုယ္႔လြတ္လပ္မႈ မေပ်ာက္ခ်င္ရင္ သဘာ၀မက်တာ၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးမကိုက္တာကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ မယုံဘူးလုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ခုိင္ခုိင္မာမာ သတိၱရွိရွိ ဆုံးျဖတ္ထားရမယ္.”

“ကုိယ္႔လြတ္လပ္မႈကုိ တန္ဖုိးထားရင္ သူတစ္ပါးရဲ႔ လြတ္လပ္မႈကုိလည္း တန္ဖုိးထားမွ ျဖစ္မယ္. ကုိယ္႔လြတ္လပ္ခြင္႔ဟာ သူတုိ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ကုိ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရဘူး…”

“ကုိယ္႔ကုိ ႏွိမ္ႏုိင္တဲ႔အစြမ္းရွိတဲ႔သူ၊ ရႈတ္ခ်ႏုိင္တဲ႔သူဟာ ဒီေလာကမွာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ႔သူဟာ ကုိယ္ပဲ၊ တစ္ျခားသူမဟုတ္ဘူး…”

“ငါ ဘာကိုတန္ဖုိးထားျပီး ေနသြားေနသလဲ၊ ငါတန္ဖုိးထားတာေပၚမွာ ငါ႔ယုံၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ခုိင္မာသလဲ၊ အဲဒါေပၚမွာ မူတည္ျပီးေတာ႔ ငါ႔စိတ္ဓာတ္အင္အား၊ ငါ႔ကုိယ္က်င္႔သိကၡာ၊ ငါ႔စိတ္ရဲ႔ စုစည္းမႈဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာ…”

….

နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ သူႏိုးထလာခဲ႔သည္။

သူ၏ စားပဲြနံပါတ္မ်ား ျမင္႔မားလာေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည္မွာကား သူသည္ ပုံစံခြက္ျဖင္႔ စားေသာက္ေနျမဲျဖစ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ညခ်မ္းတစ္ခုတြင္ သူအိပ္စက္သြားခဲ႔သည္။

သူ၏ အိပ္ယာအခင္းမ်ား ပုိမုိသန္႔စင္ေကာင္းမြန္ညက္ေညာလာေသာ္လည္း သူသည္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ တစ္ေန႔လုပ္မည္ဟု အားခဲရင္း အိပ္မက္မ်ား ဆက္မက္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလသည္။

ည…

သတၱေလာကတစ္ခုလုံး အိပ္ေမာက်ေနခဲ႔ေလသည္။ ဩကာသ ေလာကသည္လည္း ငိုက္ျမည္းေနခဲ႔ေလသည္။

သခၤါရေလာကသည္ကား ေကာင္းကင္တြင္ထြန္းလင္းေနေသာ လမင္းႏွင္႔အျပိဳင္ အားေကာင္းေနခဲ႔သည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေတာအုပ္ေလးထဲတြင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ သီခ်င္းဆုိရင္း စီးဆင္းေနခဲ႔ေလသည္...

For men may come and men may go
but I go on forever...

ညဥ္႔အေမွာင္တြင္ လူတစ္ေယာက္ တစ္စုံတစ္ခုကို ကုိင္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ႔ေလသည္။

သူ၏ လက္ထဲတြင္ ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ အရာမွာ လေရာင္တစ္ခ်က္ လင္းလက္လုိက္တုိင္း ျပိဳးခနဲျပက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။

ထုိသူသည္ မည္သူနည္း….

ထုိသူ ကုိင္ေဆာင္ထားေသာ အရာကား မည္သည္႔အရာ ျဖစ္မည္နည္း….

လမ္းေကြ႔တစ္ခု အေရာက္တြင္ ထုိသူသည္ သူကုိင္ေဆာင္လာခဲ႔ေသာ အရာကုိ အမိႈက္ပုံးထဲသုိ႔ ပစ္ထည္႔လုိက္ေလသည္။

“ခၽြင္. ခၽြမ္”

သံကုိ သံျဖင္႔ ထိခတ္သံတစ္ခ်ိဳ႔ ၾကားလုိက္ရသည္။

ပေဟဠိဆန္ေသာ ထိုသူ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားတစ္ခ်ိဳ႔ ထြက္က်လာခဲ႔သည္ကုိ အေမွာင္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနေသာ စစ္ေဆးေရးမႉး ၾကားလုိက္ရသည္။

“အေရးအၾကီးဆုံး တီထြင္မႈက ကုိယ္႔ဘ၀ကုိ ကုိယ္တီထြင္တာပဲ။ ဘ၀ဆုိတာ ပုံေသေနလုိ႔မရဘူး။ တီထြင္ၾကံဆျပီး ေနသြားရမယ္။ ပုံေသေနလုိက္ရင္ ဘ၀ေပ်ာက္သြားမယ္.”


“ဣဒံ ေခါပန ဘိကၡေ၀ ဒုကၡနိေရာဓ ဂါမိနိ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ…
အယေမ၀ အရိေယာ အ႒ဂၤိေကာ မေဂၢါ…

ေသယ်ထိဒံ…

သမၼာဒိ႒ိ သမၼာသကၤေပၸါ သမၼာ၀ါစာ သမၼာကမၼေႏၲာ
သမၼာအာဇီေ၀ါ သမၼာ၀ါယာေမာ သမၼာသတိ သမၼာသမာဓိ……..”

ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေနျမဲပင္ျဖစ္သည္။

လမင္းသည္လည္း ပုံမွန္အတုိင္း သာယာထြန္းလင္းေနျမဲျဖစ္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္လည္း ဆက္လက္စီးဆင္းေနျမဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။




သွ်င္ေနမင္း

Tuesday, April 01, 2008

မာနမ်က္ရည္



ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုမွာေပါ႔…

တက္သစ္စ လူငယ္ပန္းခ်ီဆရာေလးတစ္ေယာက္ သူအစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားေရးဆဲြထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးကုိ နံရံတစ္ခုေပၚမွာ ခ်ိတ္လုိက္တယ္.

ျပီးေတာ႔ ေဘးနားမွာ စာတုိေလးတစ္ေစာင္ေရးထားလုိက္တယ္.

“လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရာ ပန္းခ်ီကားေလးကို အားေပးခ်ီးေျမွာက္တဲ႔အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္. လုိအပ္ေနတဲ႔အရာေလးေတြ၊ အမွားေလးေတြကုိ ေထာက္ျပေျပာဆုိေပးခဲ႔ပါ. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.”

အဲလုိေလးလည္း ေရးထားတယ္. ျပီးေတာ႔ ပန္းခ်ီကားေလးရဲ႔ ေဘးနားမွာလည္း စုတ္တံေလးတစ္ေခ်ာင္း ထားထားလုိက္တာေပါ႔..

ညေနေစာင္းေတာ႔ ပန္းခ်ီျပခန္းလည္း ပိတ္ေရာ ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးကို ျပခန္းလာၾကည္႔သြားသူေတြ ဘယ္လုိမွတ္ခ်က္ေလးေတြမ်ား ေပးသြားမလဲလုိ႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သြားၾကည္႔ေတာ႔တာေပါ႔.

အုိး…

သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာေလး…

သူ႔အသည္းနွလုံးနဲ႔ ေရးဆဲြသီမႈန္းထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္လုံး ရစရာ မရွိေအာင္ အစက္ေတြ၊ အေျပာက္ေတြ၊ အ၀န္းေတြ၊ အ၀ုိင္းေတြ ျပည္႔ႏွက္ေနခဲ႔တယ္…

အခန္းေထာင္႔တစ္ေနရာကုိသြားျပီး ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ခ်လုိက္ေတာ႔တယ္.

ျပီးေတာ႔ ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ ရႈိက္ျပီး ငိုေနမိေတာ႔တယ္တဲ႔…

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူငုိေနခဲ႔တယ္မသိ. သူ႔ပုခုံးကုိ လူတစ္ေယာက္ လာကုိင္ေတာ႔မွပဲ သူလည္း ဖ်တ္ခနဲ တုန္လႈပ္ျပီး သတိျပန္၀င္သြားခဲ႔တယ္..

“မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနရတာလဲ.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေၾကာင္းစုံကုိ ရွင္းျပလုိက္ေတာ႔တာေပါ႔..

“ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ. ဒီပန္းခ်ီကားေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားခဲ႔တာဗ်. ခုေတာ႔ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔ စုတ္ခ်က္မွားေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အေကာင္းဆုံးလက္ရာတစ္ခု အက်ည္းတန္ပ်က္စီးသြားခဲ႔ရျပီ. ကၽြန္ေတာ္သိပ္မွားသြားတယ္ဗ်ာ.”

“မင္း မမွားပါဘူး.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း အလန္႔တၾကားေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ရင္းက…

“ဟင္. ခုလုိျဖစ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္မွားသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား. တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ခြင္႔မေပးခဲ႔သင္႔ဘူး. ကၽြန္ေတာ္႔ပန္းခ်ီကားဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ရာသီးသန္႔ပဲ ျဖစ္ေနေစရမွာ”

ပန္းခ်ီဆရာေလးေျပာသမွ်ကုိ လူၾကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ျငိမ္႔ရင္း နားေထာင္ေနခဲ႔ရာက

“မင္းမမွားပါဘူး ခ်ာတိတ္. မင္းရဲ႔ အေတြးအေခၚမမွားပါဘူး. လုပ္ပုံကိုင္ပုံပဲ နည္းနည္းလဲြသြားတာ”

“ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိျပန္ျပင္သင္႔သလဲ”

လူၾကီးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္ရင္း…

“အုိေက. ဒီပန္းခ်ီကားနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း တူညီတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေနာက္တစ္ခ်ပ္ မင္းဆဲြပါ. ဒီအတုိင္းပဲ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေဆးခြက္ကုိ ပန္းခ်ီကားေဘးနားမွာ ခ်ေပးထားလုိက္ပါ.”

“ဟုတ္ကဲ႔. ဘာမ်ားထူးျခားသြားမွာမုိ႔လဲ ဆရာၾကီး”

ပန္းခ်ီဆရာေလးက သူ႔ကုိ ဆရာၾကီးလုိ႔ေခၚလုိက္ေတာ႔ သူလည္း ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပဳံးလုိက္ရင္း..

“ထူးျခားတယ္ ခ်ာတိတ္. ပန္းခ်ီကားေဘးနားမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ မင္းရဲ႔ စာသားကုိ ျပန္ျပင္လုိက္.”

“ဘယ္လုိျပင္သင္႔သလဲ ဆရာၾကီး”

“ဒီလုိကြာ….

“လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရာ ပန္းခ်ီကားေလးကို အားေပးခ်ီးေျမွာက္တဲ႔အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္. လုိအပ္ေနတဲ႔အရာေလးေတြ၊ အမွားေလးေတြကုိ ေထာက္ျပေျပာဆုိေပးခဲ႔ပါ. ဘာေၾကာင္႔မွားတယ္ မွန္တယ္ဆုိတာကုိလည္း ယထာဘူတ က်က် ေဆြးေႏြးတင္ျပေပးပါ. ျပီးေတာ႔ ဒီပန္းခ်ီကားေလးေဘးနားမွာ ရွိတဲ႔ ကင္းဗတ္စေလးေပၚမွာ လူၾကီးမင္းရဲ႔ လက္ရာေလးကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ေပးပါ. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.”

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း ဆရာၾကီးဆုိသူ ေျပာသမွ်အတုိင္း တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္လုိက္တယ္.

ေနာက္တစ္ေန႔ ျပခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးဟာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ခန္႔ညားထယ္၀ါစြာနဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၀င္႔၀င္႔ၾကြားၾကြား တည္ရွိေနခဲ႔တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ထူးျခားတာကေတာ႔ ဘယ္လုိေဆးစက္အရာမွ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေပၚမွာ ရွိမေနခဲ႔သလုိ ေဘးနားမွာ ထားေပးထားတဲ႔ ကင္းဗတ္စေလးနဲ႔ စုတ္တံဟာလည္း အရာမယြင္းဘဲ ျဖစ္ေနခဲ႔တာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.

ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း သိပ္ကုိ အံ႔ဩသြားခဲ႔ေတာ႔တာေပါ႔…. ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေရွ႔မွာ လူေတြ စုျပဳံျပီး တုိးေ၀ွ႔ၾကည္႔ရႈ ေ၀ဖန္ေနတာကုိ သူ ေန႔ခင္းကတည္းက ေတြ႔ေနခဲ႔တာကုိး…

မေန႔ကလုိပဲ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေပၚမွာ ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြ၊ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ျပည္႔ေနမယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ႔တာကိုး…

ခုေတာ႔ သူထင္သလုိ တစ္ခုမွမဟုတ္ဘဲ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးဟာ သိပ္ကုိ အျပစ္ကင္းစင္စြာနဲ႔ ျပခန္းနံရံေပၚမွာ ေခါင္းေမာ႔ေနခဲ႔တယ္.

အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ေနာက္က ဩဇာအျပည္႔ပါတဲ႔ အသံတစ္ခုထြက္လာခဲ႔တယ္….

“အဲဒါပဲ ခ်ာတိတ္…. လူေတြဟာ သူမ်ားေတြရဲ႔ အမွားေတြ၊ ဟာကြက္ေတြကုိပဲ ျပစ္တင္နင္းနွိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္. ဘယ္လုိျပင္သင္႔တယ္၊ ဘယ္လုိေနသင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ စံနမူနာျပယုဂ္တစ္ခုကုိေတာ႔ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မတည္ေဆာက္ႏုိင္ၾကဘူး…

ပန္းခ်ီဆရာေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာဟာ သိပ္ကုိ တည္ျငိမ္ရင္႔က်က္ေနခဲ႔ပါတယ္.

ဆရာၾကီးဟာ ပန္းခ်ီဆရာေလးရဲ႔ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က စူးရွထက္ျမက္ဟန္ရွိတဲ႔ မ်က္၀န္းအစုံကို ေစ႔ေစ႔စုိက္ၾကည္႔ရင္းက သူ႔ရဲ႔ ဆုံးမစကားကုိ တစ္လုံးခ်င္း ေျပာၾကားခဲ႔လုိက္ပါေတာ႔တယ္…

“မင္းလုပ္စရာရွိတာကိုသာ မင္းလုပ္ပါ. မင္းကုိယ္မင္းယုံၾကည္စြာလုပ္ပါ. မင္းမွန္တယ္ထင္တာကုိ မင္းစဲြကိုင္ျပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခုိက္ေစဘဲ မင္းရည္မွန္းခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါ. မ်က္စိဟာ ျမင္ဖုိ႔ျဖစ္ေပမယ္႔ မျမင္သင္႔တာေတြအတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ ကန္းေပးရမယ္. နားဟာ ၾကားဖုိ႔ျဖစ္ေပမယ္႔ မၾကားသင္႔တာေတြအတြက္ တစ္ခါတစ္ရံ နားေလးေပးရမယ္.

မင္းဘ၀အတြက္ မင္းသာလွ်င္ ပဲ႔ကုိင္ရွင္ပဲ….

မင္းရဲ႔ ကံၾကမၼာအတြက္ မင္းသာလွ်င္ ဖန္တီးရွင္ပဲ…”

ထုိညက ၾကယ္ေတြစုံေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကုိ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ျပဳံးလ်က္ ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခဲ႔ေလသည္…..



(သွ်င္ေနမင္း)


မေနာျဖဴတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါသူ...



တကယ္ေျပာတာပါ...

ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္သက္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ေတာ႔ဘူး.

သူမကလဲြရင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မယူေတာ႔ဘူး. သူမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႔ ပထမဦးဆုံး အခ်စ္မဟုတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးအခ်စ္လားလုိ႔ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး.

ဒါေပမယ္႔ ေလာေလာဆယ္မွာ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ...

သူမနဲ႔ ေပါင္းဖက္ခြင္႔မရမွေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ဂါျဖစ္ေနလုိ႔ ဘာထူးဦးမွာလဲ.

အေမေပးစားဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ စင္ကာပူက မိန္းကေလး၊ ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိတဲြေနတဲ႔ အေမရိကားက ေကာင္မေလး၊ အီစီကလီလုပ္ေနတဲ႔ ဂ်ပန္က မမ၊ ညညဆုိ ဖုန္းပဲ ဆက္ေနတဲ႔ ထုိင္၀မ္က ညီမေလး၊ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာ အျမဲေစာင္႔ေနတဲ႔ သူမ….

အုိဗ်ာ…

ဒါေတြ အကုန္လုံး ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႔ဘူး…

ခ်စ္ေကာင္းရဲ႔ အလွည္႔ စီးရီးေခြထဲက သီခ်င္းလုိေပါ႔..

မစဥ္းစားခ်င္ဘူး………………..

ကၽြန္ေတာ္ ဒီသံသရာကုိလည္း စိတ္ကုန္ျပီ အေမရယ္…

သူမကုိမွ မရရင္ ဒီေနရာမွာ မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး. (ဟုိေနရာကုိပဲ ေျပာင္းေတာ႔မယ္. Morgage သိပ္မေပးရလုိ႔)

အေမနဲ႔ ေတြ႔ဆုံ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခြင္႔ရတာ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္.

ဒါေပမယ္႔

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ကူးခတ္ေတာ႔မယ္ အေမရယ္.. (ဟုိဖက္ကမ္းမွာ ခြင္ေတြပုိေပါတယ္ဗ် အေမဘာသိလုိ႔လဲ)

ေနာက္ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာေတြ႔ရင္ မိန္းမယူဖုိ႔ ထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေနာ္…

ကၽြန္ေတာ္႔အသက္လည္း သိပ္မၾကီးေသးပါဘူး အေမရယ္… (အခုမွ ၃၀ ကုိ မ်က္စပစ္မလုိ႔ မ်က္ခုံးခ်ီတုန္း)

ဘာတဲ႔

ေယာက်ၤားပဥၨင္း၊ မိန္းမပုခက္တြင္း ဆုိလားပဲဗ် (မိန္းမကလည္း ပုခက္တြင္းဆုိမွေတာ႔ ဘာလုပ္ရေတာ႔မွာလဲ. ဟြန္း)

ကၽြန္ေတာ္ပဥၨင္းအရြယ္ေတာ႔ ေက်ာ္လာပါျပီ.

အင္း. မိန္းမ..

မိန္းမဆုိတာကေတာ႔..

ဟင္းဟင္းဟင္း..

ဘယ္လုိေျပာရမလဲေပါ႔ဗ်ာ..

သြားစမ္းပါ.

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀အတြက္ မိန္းမမလုိအပ္ဘူး..

အဲ. ေယာက်ၤားလုိတာလားလုိ႔ေတာ႔လည္း မေျပာနဲ႔ေနာ္.

ရယ္ပါဗ်ာ. ရယ္ပါ. ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုိယ္တုိင္မွ မခံစားဖူးေသးပဲကုိ. ရယ္လုိက္စမ္းပါ. ခင္ဗ်ားတုိ႔ရ႔ဲ မ်က္ရည္ေတြထြက္က်သြားေအာင္ ရယ္ပစ္လုိက္၊ မ်က္ရည္တင္မကဘူးဗ်ာ. ႏွာရည္၊ ဟုိအရည္၊ ဒီအရည္ အကုန္ထြက္က်ေအာင္သာ ရယ္ပစ္လုိက္. I don't care.

သိဘူးဗ်ာ.

အေမေပးစားတာကုိေတာ႔ မယူခ်င္ဘူး.

ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာ ရွာမယ္.

ဘေလာ႔ဂါေတြေပါမွေပါ..

ပညာတတ္၊ ဥစၥာေပါ၊ ရုပ္ေခ်ာ၊ မေနာျဖဴ၊ ဘေလာ႔ဂါသူကုိပဲ ရွာယူေတာ႔မယ္ အေမေရ….

မေနာျဖဴ
ဘေလာ႔ဂါသူေတြ ေပါသဗ်
ေခါင္းေခါက္ယူျပ…

လုိက္ေတာ္မူ
ၾကည္ျဖဴ ေမာင္ေတာ္ေခၚပါ႔မယ္
ေပ်ာ္ေစခင္ႏွမ…


ေဩာ္. အေမ

ဒီေန႔ ဧပရယ္လ္ (၁) ရက္ေန႔ေနာ္.